Hoofdstuk zestien: Het communisme achter het ecologisme (Deel 2)

Inhoudstafel (vervolg)

2. Klimaatverandering (vervolg)
c. Het vestigen van een dogma in de wetenschappelijke gemeenschap
d. Propaganda en Intimidatie

3. Communistisch milieubeleid
a. Kapitalisme de schuld geven
b. Van milieuactivisme een religie maken
c. Politieke Infiltratie: een wereldregering bouwen

4. Een echte oplossing vinden voor de milieucrisis

Referenties

****

2. Klimaatverandering (vervolg)

c. Het vestigen van een dogma in de wetenschappelijke gemeenschap

De door communistische krachten gegenereerde hype rond de klimaatverandering is niet alleen bedoeld om de weg vrij te maken voor een wereldregering, maar ook om de onderzoeksethiek in de wetenschappelijke gemeenschap te vernietigen.

Klimatologie is een jong vakgebied met slechts enkele decennia geschiedenis. Toch werden de hypotheses over de opwarming van de aarde voorbarig als feiten aangenomen. De media houden de opwarming van de aarde in het nieuws en verdoezelen de onnauwkeurigheden in de onderliggende wetenschap. Regeringen pompen geld in onderzoek naar de hypothese van de opwarming van de aarde, terwijl ze andere bevindingen marginaliseren. De media en politici bestempelen de voorspelling van catastrofale klimaatveranderingen als ’wetenschappelijk bewezen’ en verspreiden deze wereldwijd als een onaantastbare doctrine. Het grote publiek is het dus grotendeels eens geworden over deze kwestie, en dit heeft bij de mensen verwarde opvattingen over juist en fout in het hoofd geplant.

Als het tot het einde wordt doorgevoerd, is het voor de hand liggende traject de oprichting van een wereldwijde superregering – communisme dus – met het ogenschijnlijke doel de aarde en de mensheid te redden van een verzonnen of sterk overdreven crisis. De vernietiging van de oude wereld met alle middelen is een basisstrategie van het communisme.

Ongeacht de academische reputatie van een wetenschapper, zodra hij of zij openlijk twijfels uit over het consensusdogma, wordt hij of zij onmiddellijk geconfronteerd met enorme druk van collega’s en academische instellingen, waardoor hij of zij zich moet terugtrekken. Sommigen hebben zelfs betoogd dat klimaatopwarming-sceptici zouden moeten worden vervolgd of gecriminaliseerd. Degenen die in een communistische totalitaire samenleving hebben geleefd, hebben soortgelijke ervaringen gehad wanneer zij vraagtekens zetten bij het dogma van de communistische partij.

Wijlen David Bellamy, een bekend Brits botanicus en voorzitter van The Wildlife Trusts die tijdens zijn loopbaan tientallen boeken en papers heeft geschreven, verklaarde publiekelijk dat hij niet geloofde in het consensusdogma van de opwarming van de aarde. De Wildlife Trusts reageerden met een verklaring waarin zij hun ongenoegen uitten en ontsloegen hem enkele maanden later toen zijn termijn afliep. [46] Milieuactivisten die hem voorheen respecteerden begonnen zijn geestelijke vermogens in twijfel te trekken. [47]

Wijlen William Gray, een gerenommeerd professor, was een pionier op het gebied van Amerikaans orkaanonderzoek. Nadat hij kritiek had geleverd op het consensus dogma over de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde, werden zijn onderzoeksvoorstellen herhaaldelijk afgewezen. [48]

In Climate of Extremes: Global Warming Science They Don’t Want You To Know, somt co-auteur Patrick J. Michaels, voormalig voorzitter van de American Association of State Climatologists en klimatoloog aan de Universiteit van Virginia, talloze voorbeelden op van milieuactivisten die de wetenschappelijke opinie onderdrukken om tot hun vermeende consensus te komen. Omdat Michaels beweerde dat veranderingen in het klimaat niet noodzakelijk tot rampen zouden leiden – en dit standpunt niet strookte met het consensusdogma – droeg de gouverneur van Virginia hem op om als staatsklimatoloog niet meer te spreken over de opwarming van de aarde. Michaels koos er uiteindelijk voor om ontslag te nemen. [49]

Mark Albright, assistent-klimatoloog bij de staat Washington, werd uit zijn functie ontheven na een incident met misleidende verklaringen van de burgemeester van Seattle, die had beweerd dat “het gemiddelde pak sneeuw in het [Cascadegebergte] sinds 1950 met 50% is afgenomen”. Albright begon zijn collega’s gegevens te sturen die aantoonden dat het sneeuwpakket in de Cascades sinds de jaren zeventig was toegenomen in plaats van afgenomen. De toenmalige klimatoloog van de staat eiste dat Albright zijn e-mails ter controle zou voorleggen alvorens ze te versturen, en toen Albright weigerde, werd hem zijn titel ontnomen. [50]

In communistische landen is grove politieke inmenging in de wetenschap gebruikelijk. In westerse landen wordt de milieupolitiek gebruikt om in te grijpen in de academische vrijheid. Academisch onderzoek dat twijfel zaait over het consensusdogma wordt zelden in academische tijdschriften gepubliceerd, een fenomeen dat in de jaren negentig begon. In de documentaire The Greenhouse Conspiracy uit 1990 zei Michaels dat hij eens aan een redacteur vroeg waarom één van zijn artikelen was afgewezen voor publicatie, en dat hem werd verteld dat zijn werk aan een hogere beoordelingsstandaard werd onderworpen dan dat van anderen. [51] Volgens het IPCC rapport van 1990 was men destijds van mening dat de mate van opwarming van de aarde één op één gelinkt was aan natuurlijke veranderingen in het klimaat. Daarom, hoewel Michaels standpunt verschilde van dat van vele anderen, kon het niet als afwijkend worden beschouwd. Het doel om een valse consensus te bereiken was echter al vastgesteld, en iedereen moest meedoen.

In maart 2008 hielden wetenschappers die twijfelen aan het consensusdogma over klimaatkwesties een besloten academische bijeenkomst in New York. Veel van deze wetenschappers vertelden dat zij op diverse obstakels waren gestuit bij hun pogingen om hun onderzoek in academische tijdschriften te publiceren. Meteoroloog Joseph D’Aleo, voormalig voorzitter van het comité voor weeranalyse en -voorspelling van de American Meteorological Society, zei dat sommige van zijn collega’s de bijeenkomst niet durfden bij te wonen uit angst dat het gevolgen zou hebben voor hun baan. Hij geloofde dat er “zeer waarschijnlijk een zwijgende meerderheid van wetenschappers in de klimatologie, meteorologie en aanverwante wetenschappen was, die het niet eens zijn met wat men zegt dat het ‘consensus’ standpunt is.” [52]

Klimatoloog Judith Curry, voormalig voorzitter van de School of Earth and Atmospheric Sciences aan het Georgia Institute of Technology, getuigde in een hoorzitting van de Amerikaanse Senaat in 2015 dat ze ooit een e-mail had ontvangen van een wetenschapper in dienst van de NASA die zei: “Ik was op een kleine bijeenkomst van aan de NASA gelieerde wetenschappers en kreeg van onze topmanager te horen dat hij van zijn NASA-baas te horen had gekregen dat we niet moesten proberen papers te publiceren die in strijd waren met de huidige beweringen over de opwarming van de aarde, omdat hij (de NASA-baas) dan hoofdpijn zou krijgen van het werk dat moet gedaan worden om de ‘ongewenste’ publiciteit tegen te gaan.”

Curry zei verder in haar getuigenis:

Een klimaatwetenschapper die een uitspraak doet over onzekerheid of de mate van twijfel in het klimaatdebat, wordt gecategoriseerd als een ontkenner of een ’handelaar in twijfel’, van wie wordt aangenomen dat hij ideologische motieven heeft of dat hij wordt gefinancierd door de fossiele-brandstofindustrie. Mijn eigen ervaring met het publiekelijk bespreken van de bezorgdheid over de manier waarop onzekerheid door het IPCC wordt gekarakteriseerd, heeft ertoe geleid dat ik als een ’klimaatketter’ werd bestempeld, die zich tegen mijn collega’s heeft gekeerd. Er is een enorme druk op klimaatwetenschappers om zich te conformeren aan de zogenaamde consensus. Deze druk komt niet alleen van politici, maar ook van federale financieringsinstanties, universiteiten en beroepsverenigingen, en wetenschappers zelf die groene activisten en pleitbezorgers zijn. Deze consensus wordt versterkt door grote belangen op het gebied van geld, reputatie en autoriteit. [53]

In januari 2017 koos Curry ervoor om zich vervroegd terug te trekken uit haar vaste aanstelling, waarbij ze schreef dat ze “niet langer [wist] wat ze tegen studenten en postdocs moest zeggen met betrekking tot hoe ze door de GEKHEID op het gebied van klimaatwetenschap moesten navigeren.” In een interview uit 2017 zei Curry: “Zodra je de wetenschappelijke onzekerheden begrijpt, heeft het huidige beleidspad dat we bewandelen niet veel zin. (…) We moeten de beleidsdialoog openstellen voor een grotere oplossingsruimte. Dus ik probeer alleen maar om de dialoog te openen en mensen aan het denken te zetten.” [54]

Roger Pielke Jr., hoogleraar aan de Universiteit van Colorado, zei dat Curry’s ervaring aantoont dat “een vaste aanstelling hebben geen garantie is voor academische vrijheid.” [55] Pielke was voorheen fellow aan het Cooperative Institute for Research in the Environmental Sciences van zijn universiteit. Hoewel hij het eens was met de meeste conclusies van de ’consensus’ van het IPCC, werd hij onder druk gezet omdat hij erop wees dat de gegevens het idee niet ondersteunden dat extreme weersomstandigheden zoals orkanen, tornado’s en droogtes waren toegenomen als gevolg van de uitstoot van broeikasgassen. Hij verhuisde uiteindelijk naar het Sports Governance Center van de Universiteit van Colorado. [56]

Het is geen wonder dat Joanne Simpson, lid van de National Academy of Engineering en bekroond NASA-atmosfeerwetenschapper, pas na haar pensionering haar scepticisme over de ’consensus’ heeft uitgesproken. “Aangezien ik niet meer verbonden ben aan een organisatie en geen financiering meer ontvang, kan ik vrijuit spreken,” zei ze. “Als wetenschapper blijf ik sceptisch. … De belangrijkste basis voor de bewering dat de uitstoot van broeikasgassen door de mens de oorzaak is van de opwarming, is bijna volledig gebaseerd op klimaatmodellen. We weten allemaal hoe kwetsbaar de modellen zijn met betrekking tot het lucht-oppervlak systeem.” [57]

d. Propaganda en Intimidatie

In het boek The Great Global Warming Blunder: How Mother Nature Fooled the World’s Top Climate Scientists, somt Roy Spencer, een klimatoloog en voormalig NASA satellietdeskundige, vijftien propagandatechnieken op die door milieuactivisten worden gebruikt, waaronder paniek zaaien, een beroep doen op autoriteit, een kuddementaliteit aanmoedigen, persoonlijke aanvallen, stereotypering, sensatiezucht en het vervalsen van gegevens. [58]

In het artikel ’A Climate of Censorship’ uit 2016 schreef de Britse journalist Brendan O’Neill over de bespottelijke retoriek waarmee mensen in veel landen te maken krijgen als ze de heersende theorie over klimaatverandering in twijfel durfden te trekken. Zo zei een Britse diplomaat in een openbare toespraak dat degenen die twijfelen aan klimaatverandering door de media niet anders moeten worden behandeld dan terroristen, en dat ze geen platform mogen krijgen om te spreken. De voormalige directeur van een grote milieugroep waarschuwde dat de media zich wel twee keer zouden moeten bedenken voordat ze de standpunten van klimaatveranderingssceptici zouden uitzenden, omdat “de verspreiding van dergelijke verkeerde informatie toestaan schade zou berokkenen.” [59]

Sommigen hebben zelfs geprobeerd de vrijheid van meningsuiting met juridische middelen op te schorten om de stemmen van de tegenstanders van de klimaatopwarminghypothese te doven. Op een topontmoeting die werd bijgewoond door vooraanstaande beleidsmakers in Australië, waaronder de premier, werd een voorstel gedaan om overtreders hun staatsburgerschap te ontnemen. Een van de ideeën was om Australische burgers opnieuw te onderzoeken en het staatsburgerschap alleen opnieuw uit te reiken aan degenen die hebben geverifieerd dat ze ’milieu-klimaatvriendelijk’ zijn. [60] In 2015 stuurden twintig academici een brief aan de Amerikaanse president en de procureur-generaal met het verzoek om de Racketeer Influenced and Corrupt Organizations Act te gebruiken om “bedrijven en andere organisaties te vervolgen die het Amerikaanse volk willens en wetens hebben misleid over de risico’s van klimaatverandering,” eraan toevoegend dat de ’wandaden’ van deze organisaties “zo snel mogelijk moeten worden gestopt.” [61]

Degenen die sceptisch staan tegenover de theorie van de klimaatverandering, worden ’ontkenners’ genoemd. Dit omvat groepen en individuen variërend van degenen die erkennen dat het klimaat opwarmt, maar denken dat we er wel mee om kunnen gaan, tot degenen die de opwarming als wetenschappelijk verschijnsel volledig ontkennen. Het potentieel van het etiket ’ontkenner’ is aanzienlijk. Charles Jones, een gepensioneerd professor Engels aan de Universiteit van Edinburgh, zei dat de term is ontworpen om sceptici op hetzelfde niveau van morele verdorvenheid te plaatsen als Holocaust-ontkenners. Volgens O’Neill beweren sommigen zelfs dat sceptici van de klimaatveranderingsleer medeplichtig zijn aan een komende eco-Holocaust en in de toekomst mogelijk voor Neurenberg-achtige processen komen te staan. Hij citeerde een groene columnist die zei: “Ik vraag me af welke straffen rechters in toekomstige internationale straftribunalen zullen uitspreken over degenen die gedeeltelijk maar rechtstreeks verantwoordelijk zullen zijn voor miljoenen doden door honger, hongersnood en ziekte in de komende decennia. Ik plaats [hun ontkenning van klimaatverandering] in een soortgelijke morele categorie als Holocaustontkenning – behalve dat deze keer de Holocaust nog moet komen, en we nog tijd hebben om die te voorkomen. Degenen die ervoor proberen zorgen dat we die niet voorkomen, zullen zich op een dag moeten verantwoorden voor hun misdaden.”

O’Neill merkte in zijn artikel op: “Het is gewoonlijk alleen in autoritaire staten dat gedachten of woorden gelijkgesteld worden met misdaden, waar dictators spreken over ‘gedachtenmisdaden’ en hun bedreiging voor het weefsel van de samenleving. … Het is een korte stap van het demoniseren van een groep mensen, en het beschrijven van hun argumenten als giftig en gevaarlijk, naar het eisen van meer en hardere censuur.” [62] Dit oordeel is juist. Het beperken van het recht om te denken is één van de manieren waarop het communisme mensen scheidt van een concept van goed en kwaad dat gebaseerd is op universele waarden.

3. Communistisch milieubeleid

In de afgelopen decennia, nu de communistische krachten zich hebben teruggetrokken en de politieke en economische catastrofes van de communistische regimes aan het licht zijn gekomen, heeft het communisme zich op het milieu gestort om de communistische agenda te bevorderen.

a. Kapitalisme de schuld geven

Het milieubeleid beschouwt het kapitalisme als de vijand, en deelt dus een gemeenschappelijke vijand met het communisme. Toen het communisme tegenslagen te verwerken kreeg in de arbeidersbewegingen in de ontwikkelde westerse landen, schakelde het over op de milieuzaak. Normaal activisme voor milieubescherming veranderde in activisme gericht op het verslaan van het kapitalisme.

De communistische doctrine propageerde oorspronkelijk een utopie, een ’hemel op aarde’, om aan te zetten tot opstand en het bestaande sociale systeem omver te werpen. Onder de dekmantel van het milieudenken koos het communisme voor een soortgelijke benadering, maar de visie die het beschreef is precies het tegenovergestelde: In plaats van de prachtige arbeidersutopie is er een beangstigende dystopie, een visie van een ’hel op aarde’. Volgens dit scenario zal binnen enkele decennia het voortbestaan van de mensheid in gevaar komen door de opwarming van de aarde, aardverschuivingen, tsunami’s, droogtes, overstromingen en hittegolven. Het doelwit van deze beweging zijn niet de armen, maar eerder de rijken, van wie wordt verwacht dat zij hun huidige levensstijl opgeven.

Volgens de oorspronkelijke doctrines van het communisme is de eerste stap, na het verwerven van de macht, het ontnemen van de rijkdom van de welgestelden met het veronderstelde doel deze te herverdelen onder de armen. In werkelijkheid blijven de armen arm terwijl alle rijkdom in handen komt van de corrupte officials. De tweede stap is de invoering van een door de staat geleide economie en de afschaffing van het privé-bezit. Dit vernietigt de nationale economie en brengt iedereen ontberingen.

Dezelfde vergelijking speelt op internationaal niveau. Van rijke landen wordt verwacht dat zij hulp geven aan armere landen – met andere woorden, dat zij de rijkdom op wereldschaal herverdelen. In werkelijkheid blijven de arme landen arm, omdat het geld dat voor hun ontwikkeling bestemd was, meestal terechtkomt in de handen van de corrupte officials van die landen. Intussen wordt de verantwoordelijkheid van de overheid uitgebreid en worden marktmechanismen vervangen door geleide economie, waarbij allerlei vormen van hardhandig milieubeleid worden gebruikt om de normale werking van het kapitalisme te belemmeren en bedrijven te dwingen te sluiten of naar het buitenland te verhuizen, waardoor de economie van het land verlamd raakt. Door deze marktgerichte methoden tracht de milieubeweging het kapitalisme lam te leggen. Milieuregelgeving is een belangrijk instrument geworden om de kapitalistische economie te ondermijnen, en staat erom bekend meer banen te schrappen dan te scheppen.

Het moderne milieuactivisme is erop gericht angst voor toekomstige rampen te zaaien en het publiek en de regeringen door deze angst te laten gijzelen. Maar onder degenen die deze doemdenkerij actief promoten, leven velen een luxueuze levensstijl, gebruiken veel energie en laten een grote koolstofvoetafdruk achter. Het is duidelijk dat zij niet denken dat er een ramp op komst is.

Om gebruik te maken van een crisismentaliteit, met name door de ’gemeenschappelijke vijand’ van de opwarming van de aarde te gebruiken om verschillende krachten te verenigen om zich tegen het kapitalisme te verzetten, is het voor milieuactivisten noodzakelijk geworden om de aard van de vermeende crisis te benadrukken en te overdrijven. De eenvoudigste manier is het aanwakkeren van massale angst rond het gebruik van de goedkoopste energiebronnen, dat wil zeggen fossiele brandstoffen – steenkool, olie, aardgas – en ook kernenergie. Milieuactivisten zijn er tientallen jaren geleden in geslaagd de mensen bang te maken voor kernenergie, en nu proberen zij de mensen bang te maken voor het gebruik van fossiele brandstoffen door te beweren dat fossiele brandstoffen leiden tot een catastrofale opwarming van de aarde.

In werkelijkheid heeft de klimaatwetenschap echter niet geconcludeerd dat de opwarming van de aarde door menselijke activiteit wordt veroorzaakt, of dat de opwarming van de aarde zeker tot een ramp zal leiden. Als natuurlijke oorzaken aan de basis liggen van de klimaatverandering, dan dienen al deze beleidsmaatregelen van de overheid alleen maar om de economische ontwikkeling te belemmeren, terwijl ze vaak slechts marginale voordelen opleveren.

Ambtenaren leggen bijvoorbeeld de lat hoger voor de emissienormen van auto’s met als rechtvaardiging dat de koolstofvoetafdruk daardoor kleiner wordt. Maar dit leidt natuurlijk tot hogere productiekosten en minder winst, gevolgd door meer werkloosheid en uitbesteding van de industrie aan ontwikkelingslanden waar de kosten lager zijn. Bovendien zou een verhoging van de brandstofefficiëntie van alle auto’s van 35,5 mijl per gallon (6,6 liter per 100 kilometer) in 2016-modellen tot 54,5 mijl per gallon (4,3 liter per 100 kilometer) in 2025 de omvang van de opwarming van de aarde tegen 2100 hooguit met 0,02 graden Celsius verminderen. [63] Dit zou vrijwel niets bijdragen aan de vermindering van de opwarming van de aarde. Verschillende beperkingen van twijfelachtige doeltreffendheid hebben miljoenen werknemers hun baan gekost en hebben een zware slag toegebracht aan de verwerkende industrie, onderzoeksfaculteiten, energie-innovaties en het internationale concurrentievermogen van bedrijven in westerse landen.

Voorstanders van milieubescherming promoten enthousiast groene energie, met name de zonne- en windenergie-industrie. Helaas wordt de vervuiling die gepaard gaat met de opwekking van groene energie onderschat of eenvoudigweg verborgen gehouden. Bij de productie van zonnepanelen ontstaat als bijproduct het dodelijke gif siliciumtetrachloride, dat zijn eigen milieuprobleem veroorzaakt. In een rapport van The Washington Post wordt Ren Bingyan, professor aan de School of Material Sciences aan de Hebei University of Technology, als volgt geciteerd: “De grond waar je het [siliciumtetrachloride] dumpt of begraaft zal onvruchtbaar worden. Geen gras of bomen zullen er groeien. … Het is als dynamiet – het is giftig, het is vervuilend. Mensen mogen het nooit aanraken.” [64] De productie van zonnepanelen verbruikt doorgaans ook enorme hoeveelheden conventionele energie, waaronder steenkool en aardolie.

Volgens het klimaatakkoord van Parijs moeten de ontwikkelde landen tegen 2025 samen jaarlijks 100 miljard dollar vrijmaken om de ontwikkelingslanden te helpen hun uitstoot te verminderen en zich “aan te passen aan de klimaatverandering”. Als de Verenigde Staten zich niet uit het akkoord hadden teruggetrokken, hadden ze hun broeikasgasemissies tegen 2025 moeten terugdringen tot 26 à 28 procent onder het niveau van 2005. Dit zou hebben betekend dat de Verenigde Staten elk jaar 1,6 miljard ton minder zouden moeten uitstoten. China, ‘s werelds grootste vervuiler, mag volgens het akkoord zijn koolstofuitstoot tot 2030 blijven verhogen. [65]

In een verklaring waarin de terugtrekking uit het akkoord formeel werd aangekondigd, zei president Donald Trump dat naleving tegen 2025 2,7 miljoen Amerikaanse banen zou hebben gekost, waarbij hij zich beriep op een studie van de National Economic Research Associates.

De president zei dat de studie ook voorspelde dat de naleving de productie in de volgende Amerikaanse sectoren tegen 2040 zou verminderen: papier, dat met 12 procent zou dalen; cement, met 23 procent; ijzer en staal, met 38 procent; steenkool, met 86 procent; en aardgas, met 31 procent.

“De kosten voor de economie zouden op dit moment bijna 3 biljoen dollar bedragen in verloren BBP en 6,5 miljoen industriële banen, terwijl huishoudens 7.000 dollar minder inkomen zouden hebben en in veel gevallen nog veel erger dan dat,” zei Trump. “In feite zou 14 dagen koolstofuitstoot van China alleen al de winst van … Amerika’s verwachte reducties in het jaar 2030 teniet doen – nadat we miljarden en miljarden dollars hebben moeten uitgeven, banen hebben verloren, fabrieken hebben gesloten en hebben geleden onder veel hogere energiekosten voor onze bedrijven en voor onze huizen. [66]

De opkomst van de milieubeweging is een meevaller voor de communistische landen in hun strijd tegen het Westen. Onredelijke verordeningen en overeenkomsten verstikken de industrieën, economieën en technologische ontwikkeling in de westerse kapitalistische landen. Dit heeft Amerika belemmerd in zijn rol als leidende supermacht en bastion van vrijheid tegen het communisme.

Wij ontkennen niet dat het milieu bescherming behoeft. Het doel van milieubescherming moet echter in evenwicht zijn met de behoeften van de mensheid. Milieubescherming omwille van zichzelf is buitensporig en laat de mensheid in de steek, terwijl het door het communisme wordt gecoöpteerd. Het huidige milieuactivisme geeft niet om evenwicht en is een extremistische ideologie geworden. Ongetwijfeld koesteren veel milieuactivisten goede bedoelingen. Maar in hun streven om de middelen van de staat te mobiliseren en te concentreren ten behoeve van hun zaak, scharen zij zich op één lijn met het communisme.

b. Van milieuactivisme een religie maken

Michael Crichton, de auteur van Jurassic Park, heeft ooit gezegd dat het milieuactivisme één van de machtigste religies is in de westerse wereld van vandaag. Hij zei dat het de typische kenmerken van een religie bezit: “Er is een aanvankelijk Eden, een paradijs, een staat van genade en eenheid met de natuur; er is een val uit de genade in een staat van vervuiling als gevolg van het eten van de boom der kennis; en als gevolg van onze daden komt er een dag des oordeels voor ons allen. Wij zijn allen energiezondaars, gedoemd te sterven, tenzij wij verlossing zoeken, die nu duurzaamheid wordt genoemd. Duurzaamheid is verlossing in de kerk van het milieu.”

Crichton was van mening dat de leerstellingen die ten grondslag liggen aan het milieuactivisme gebaseerd zijn op blind geloof in plaats van op feiten. “Het lijkt er steeds meer op dat feiten niet nodig zijn, omdat de leerstellingen van het milieuactivisme allemaal over geloof gaan. Het gaat erom of je een zondaar zult zijn, of gered; of je een van de mensen zult zijn aan de kant van de redding, of aan de kant van de ondergang; of je een van ons zult zijn, of een van hen.” [67]

Deze opvatting is door een aantal geleerden onderkend. William Cronon, een invloedrijke milieuhistoricus in de Verenigde Staten, is van mening dat milieuactivisme een religie is omdat het een complex geheel van morele vereisten voorstelt waarmee menselijk gedrag beoordeeld kan worden. [68] Freeman Dyson, de bekende wetenschapper en kwantummechanicus, zei in een artikel in het nummer van 12 juni 2008 van The New York Review of Books dat het milieuactivisme “een wereldwijde seculiere godsdienst” is die “het socialisme heeft vervangen als de belangrijkste seculiere godsdienst”. De religie van het milieuactivisme stelt dat “het plunderen van de planeet met afvalproducten van ons luxueuze leven een zonde is, en dat het pad van gerechtigheid is om zo sober mogelijk te leven”. De ethiek van deze nieuwe religie “wordt onderwezen aan kinderen op kleuterscholen, scholen en hogescholen over de hele wereld.” [69]

Veel milieuactivisten gaan dit onderwerp niet uit de weg. Een voormalig hoofd van het IPCC, die ontslag nam na een schandaal met seksuele intimidatie, liet in zijn ontslagbrief doorschemeren dat het milieu zijn religie was. [70]

Naarmate het milieuactivisme meer ideologisch en religieus van aard is geworden, is het ook steeds intoleranter geworden ten opzichte van andere opvattingen. De voormalige president van de Tsjechische Republiek, Václav Klaus, een econoom, is van mening dat de milieubeweging nu meer door ideologie dan door echte wetenschap wordt gedreven, en een quasi-religie is geworden die erop gericht is de bestaande samenleving te vernietigen. Deze nieuwe religie beschrijft, net als het communisme, een prachtig beeld van een utopia, dat wordt bereikt door de menselijke wijsheid te gebruiken om de natuurlijke omgeving te plannen en de wereld te redden. Deze ’redding’ is gebaseerd op verzet tegen de bestaande beschaving.

Klaus, die in 2008 het boek Blue Planet in Green Shackles schreef, zei in een toespraak: “Als we de redenering van de milieuactivisten serieus nemen, zien we dat hun ideologie anti-menselijk is.” Hij was het eens met bioloog Ivan Brezina dat het milieuactivisme geen rationeel, wetenschappelijk antwoord is op ecologische crises, maar eerder neerkomt op een algehele ontkenning van beschaving. [71]

Naast het kapen van de milieuactivisme als een politieke beweging, hebben communistische invloeden het milieuactivisme de kenmerken gegeven van een anti-menselijke cultus.

De Canadese politiek criticus Mark Steyn zegt dat volgens de milieuactivisten “wij de vervuiling zijn, en sterilisatie de oplossing is”. Volgens hen is “de beste manier om een duurzamer milieu aan onze kinderen na te laten, geen kinderen te hebben”. Hij gaf het voorbeeld van een Britse vrouw die een abortus onderging en zich liet steriliseren omdat zij geloofde dat het krijgen van kinderen slecht was voor het milieu. [72]

Dit denken plaatst de natuurlijke omgeving als hoogste prioriteit, ver boven de heilige positie van de mens, door zelfs de menselijke vruchtbaarheid te controleren en de mensen hun bestaansrecht te ontnemen. Deze zienswijze, die in wezen een anti-humanistische ideologie is, verschilt niet van die van het communisme. Zij gaat ook hand in hand met de aanval van links op het gezin en de traditionele rolverdeling tussen man en vrouw.

Bevolkingsbeperking is een methode bij uitstek geworden om de aantasting van het milieu tegen te gaan, waarbij milieuactivisten en andere socialisten abortus en anti-natalistisch beleid propageren, en zelfs het meedogenloze één-kind-beleid van de Chinese Communistische Partij (CCP) prijzen.

Religieuze vurigheid, opgelegde dogma’s, anti-kapitalistische acties en de mensheid ondergeschikt maken aan het milieu zullen niet leiden tot een gezondere natuurlijke omgeving, laat staan tot een eerlijker of rechtvaardiger menselijke samenleving. Men behoeft slechts te kijken naar de rampen van de communistische heerschappij in de afgelopen eeuw om het eindresultaat te voorspellen, mocht het radicale milieuactivisme in zijn opzet slagen.

c. Politieke infiltratie: een wereldregering bouwen

Het is moeilijk om via de politiek het communisme op te leggen in de democratische westerse wereld, die waarde hecht aan individuele rechten, privé-bezit, de rechtsstaat en vrije markten. De radicale milieubeweging heeft de macht van de overheid nodig om mensen te dwingen afstand te doen van hun bezittingen en van hun leven van comfort en gemak.

Vanuit het perspectief van radicale milieuactivisten is de regering van één land bij lange na niet genoeg om de talloze milieucrises aan te pakken waarmee de planeet wordt geconfronteerd. Met als rechtvaardiging een vermeende consensus over zaken als de door de mens veroorzaakte klimaatverandering, roepen zij op tot een versterkte Verenigde Naties of de oprichting van een andere mondiale autoriteit.

Indien de beweging niet van de grond komt, kan het visioen van een op handen zijnde ecologische crisis verder worden uitgespeeld, waardoor de paniek en de angst kunnen worden aangewakkerd die nodig zijn om het publiek en de regeringen ertoe te bewegen de gedwongen tenuitvoerlegging van milieubeleid te aanvaarden, en zo het doel te bereiken, namelijk het kapitalisme te vernietigen en het communisme op te leggen.

Traditioneel herverdelen communistische staten de rijkdom door middel van revolutie. In de loop der jaren werd deze aanpak echter steeds moeilijker. Daarom kozen milieuactivisten voor indirecte strategieën, waarbij mensen werden gedwongen stilletjes afstand te doen van hun vrijheid en bezittingen in naam van het voorkomen van een milieuramp.

Een campagne-organisator van de groep Friends of the Earth verklaarde op een VN-conferentie: “Een antwoord op de klimaatverandering moet in de kern een herverdeling van rijkdom en middelen zijn.” [73] Een vooraanstaande groene denker aan de Universiteit van Westminster vertelde een verslaggever dat koolstofrantsoenering “aan mensen moet worden opgelegd, of ze dat nu leuk vinden of niet” en dat “democratie een minder belangrijk doel is dan de bescherming van de planeet tegen de dood van het leven, het einde van het leven erop.”

In de ’strijd’ tegen de klimaatverandering heeft het Verenigd Koninkrijk als eerste het concept van individuele koolstofbonnen naar voren geschoven. Een Britse wetenschapper beschouwde dit als “de invoering van een tweede munteenheid waarbij iedereen hetzelfde recht heeft – herverdeling van rijkdom door koolstofkredieten te moeten kopen van iemand die minder goed af is”.

Wie in de Sovjet-Unie of in communistisch China heeft geleefd, kan gemakkelijk zien dat dit soort rantsoenering van koolstof wordt gebruikt als een andere methode om een totalitair systeem op te bouwen. In China werden ooit voedselbonnen gebruikt voor de aankoop van eerste levensbehoeften zoals bakolie, graan en stof. Door middel van voedselrantsoenering werd de rijkdom herverdeeld, terwijl de centrale regering de opperste controle kreeg over de bezittingen en de vrijheid van de mensen.

Milieuactivisten gebruiken hun ideologie ook om de individuele vrijheid te beknotten. In westerse landen werd het creëren van visioenen van een op handen zijnde milieuramp een handig middel om mensen over te halen hun rechten op te geven. De in Australië gevestigde Carbon Sense Coalition stelde een lijst van nieuwe wetten voor die mensen zouden dwingen hun gedrag aan te passen in naam van het oplossen van de opwarming van de aarde:

Verbod op open haarden en potkachels
Gloeilampen verbieden…
Verbod op gebotteld water
Privé-auto’s uit sommige gebieden weren
Verbied plasma-TV’s
Nieuwe luchthavens verbieden
Uitbreidingen van bestaande luchthavens verbieden
Verbied de “stand-by modus” op apparaten
Verbod op kolengestookte elektriciteitsopwekking
Verbod op elektrische warmwatersystemen
Verbied vakantie met de auto
Verbied drie daagse weekends
Belasting op baby’s
Belasting op grote auto’s …
Belasting op parkeerplaatsen van supermarkten
Belasting op afval
Belasting op tweede woningen
Belasting op tweede auto’s
Belasting op vakantie vliegreizen
Belasting op elektriciteit om zonne[stroom] te subsidiëren
Belasting op showrooms voor grote auto’s
Eco-belasting op auto’s die in steden binnenrijden
Vergunningen vereisen om met uw auto buiten de stadsgrenzen te rijden
Beperk de keuze in toestellen
Geef koolstofkredieten aan elke persoon
Normen voor brandstofefficiëntie voorschrijven
Onderzoeken hoe de productie van methaan door de Noorse elanden kan verminderd worden …
Witte lijnen op wegen verwijderen om automobilisten voorzichtiger te laten rijden … [74]

Milieuactivisme wordt ook gebruikt om de omvang en het gezag van de overheid uit te breiden. Verschillende westerse landen hebben niet alleen enorme milieubeschermingsagentschappen, maar gebruiken het milieu ook als een excuus om nieuwe overheidsagentschappen op te richten en het gezag van bestaande agentschappen uit te breiden. Alle agentschappen hebben de bureaucratische neiging tot zelfbehoud en expansie, en milieuagentschappen vormen daarop geen uitzondering. Zij misbruiken de macht die zij hebben om het verhaal van de milieucatastrofe aan het grote publiek te verspreiden, teneinde meer financiële middelen te verkrijgen en hun posities binnen de overheidsstructuur veilig te stellen. Natuurlijk zijn het de belastingbetalers die de rekening betalen.

De stad San Francisco heeft een positie gecreëerd voor een klimaatchef met een jaarsalaris van 160.000 dollar. Een van de armste stadsdelen van Londen, Tower Hamlets, had op een gegeven moment achtenvijftig officiële functies die te maken hadden met klimaatverandering. [75] De logica is dezelfde als die gebruikt wordt door universiteiten en bedrijven voor het aannemen van ’diversiteit’ functionarissen.

Het milieuactivisme wordt gebruikt om te suggereren dat de democratie verouderd is en om aan te dringen op de instelling van een multinationale of zelfs een wereldwijde totalitaire regering. Milieuactivisten beweren dat democratieën de komende milieucrisis niet aankunnen. In plaats daarvan moeten we totalitaire of autoritaire regeringsvormen aannemen, of althans sommige aspecten daarvan, om de toekomstige uitdagingen het hoofd te bieden. [76]

Auteur Janet Biehl vatte deze denkwijze samen als “de ecologische crisis is alleen op te lossen met totalitaire middelen” en “een ‘ecodictatuur’ is nodig”. [77] Zij beweert dat geen enkele vrije samenleving zou doen wat de groene agenda vereist.

Paul R. Ehrlich, een van de grondleggers van het milieuactivisme, schreef in het boek How to Be a Survivor: A Plan to Save Spaceship Earth:

Bevolkingsbeperking moet zowel in de overontwikkelde als in de onderontwikkelde landen worden ingevoerd;
De overontwikkelde landen moeten ont-ontwikkeld worden;
De onderontwikkelde landen moeten half-ontwikkeld worden;
Er moeten procedures worden vastgesteld om het wereldsysteem te controleren en te reguleren in een voortdurend streven naar een optimaal evenwicht tussen de bevolking, de hulpbronnen en het milieu. [78]

In de praktijk zou, met uitzondering van een totalitaire wereldregering, geen enkele regering of organisatie ooit zoveel gezag kunnen vergaren. Uiteindelijk verheerlijken de door milieuactivisten voorgestelde programma’s het communistische totalitarisme en suggereren zij dat het communistische systeem superieur is.

Reuters schatte in een rapport uit 2007 dat de CCP door het één-kind-beleid dat in de jaren tachtig was ingevoerd, de Chinese bevolking had kunnen beperken tot 1,3 miljard, 300 miljoen minder dan de verwachte 1,6 miljard. De auteur van het rapport merkte op dat het beleid van de CCP als neveneffect had dat het bijdroeg aan een vermindering van de wereldwijde koolstofuitstoot, waarbij hij volledig voorbijging aan de wreedheid waarmee het totalitaire beleid werd uitgevoerd – met inbegrip van gedwongen abortussen en sterilisaties, en economische vervolging – evenals het trauma en het lijden dat het bracht aan de miljoenen Chinese vrouwen en hun gezinnen wier fundamentele rechten en privacy door de Partij met voeten werden getreden. [79]

Een van de grootste problemen voor het milieu is vervuiling. Ondanks het feit dat honderden miljoenen mensen van China’s toekomstige generaties zijn weggevaagd, verbruikt het groei-intensieve economische model van de CCP in een enorm tempo energie, waardoor de Volksrepubliek China de grootste vervuiler ter wereld is, met de ergste luchtvervuiling in grote steden en ernstige watervervuiling. Het water uit de meeste rivieren op het vasteland van China is niet langer veilig om te drinken; vervuilde lucht uit China waait over zee naar Korea en Japan en steekt zelfs de Stille Oceaan over om de Amerikaanse westkust te bereiken.

Logischerwijs zouden echte milieuactivisten het communistische China tot het voornaamste doelwit van hun kritiek moeten maken, maar vreemd genoeg prijzen velen de CCP en zien deze zelfs als de hoop voor milieubescherming. De nieuwswebsite People’s World van de Communistische Partij van de Verenigde Staten heeft uitvoerig verslag gedaan van milieunieuws. Het hoofdthema van haar berichten is de bewering dat het milieubeleid van de regering Trump het land en zelfs de wereld zal vernietigen, terwijl de CCP de kracht is voor haar redding. [80]

Klaus schreef in zijn boek: “Milieuactivisme is een beweging die de wereld radicaal wil veranderen, ongeacht de gevolgen (ten koste van mensenlevens en ernstige beperkingen van de individuele vrijheid). Het wil de mensheid veranderen, het menselijk gedrag, de structuur van de maatschappij, het systeem van waarden – gewoon alles!” [81]

Klaus is van mening dat de houding van milieuactivisten ten opzichte van de natuur analoog is aan de marxistische benadering van de economie: “In beide gevallen is het doel de vrije, spontane evolutie van de wereld (en de mensheid) te vervangen door de zogenaamde optimale, centrale of – om het modieuze adjectief van vandaag te gebruiken – globale planning van de wereldontwikkeling. Net als in het geval van het communisme is deze benadering utopisch en zou leiden tot totaal andere resultaten dan de beoogde. Net als andere utopieën kan deze nooit werkelijkheid worden, en pogingen om haar werkelijkheid te laten worden kunnen alleen worden uitgevoerd door beperkingen van vrijheid, door het dictaat van een kleine, elitaire minderheid over de overweldigende meerderheid.” [82]

4. Een echte oplossing vinden voor de milieucrisis

De mensheid en de prachtige en overvloedige aarde zijn door het goddelijke geschapen. Het is een omgeving waarin de mens kan leven, bloeien en zich vermenigvuldigen. De mensen hebben het recht om de hulpbronnen van de natuur te gebruiken en hebben tegelijkertijd de plicht om de natuurlijke hulpbronnen te koesteren en voor het milieu te zorgen. Duizenden jaren lang hebben de mensen acht geslagen op de waarschuwingen die het goddelijke in de oudheid heeft achtergelaten en hebben zij in harmonie met de natuur geleefd.

Het ontstaan van milieuproblemen is uiteindelijk het gevolg van de morele corruptie van de mens. In de moderne tijd is dit moreel verval nog versterkt door de macht van wetenschap en technologie. De verontreinigde natuurlijke omgeving is slechts een uiterlijke manifestatie van de innerlijke morele verontreiniging van de mensheid. Om het milieu te zuiveren, moet men beginnen met het zuiveren van het hart.

De opkomst van het milieubewustzijn komt voort uit het menselijk instinct tot zelfbehoud. Hoewel dit natuurlijk en begrijpelijk is, is het ook een zwak punt geworden dat door het communistische spook wordt uitgebuit. Het communisme heeft zich aan het milieuactivisme gehecht om op grote schaal paniek te zaaien, een verwrongen waardenstelsel te propageren, mensen van hun vrijheid te beroven, te trachten de regering uit te breiden en zelfs een wereldregering op te leggen. Deze alternatieve vorm van communisme omarmen in een poging om het milieu te redden dreigt de mensheid tot slaaf te maken en haar vernietiging te vergemakkelijken. Een verplicht politiek programma is niet het antwoord op de milieuproblemen waarvoor wij staan, noch is vertrouwen op moderne technologie een uitweg. Om de crisis op te lossen, moeten we een dieper inzicht krijgen in het universum en de natuur, evenals in de relatie tussen de mens en de natuur, terwijl we een rechtschapen moraal moeten handhaven. De mensheid moet haar tradities herstellen, haar moraliteit verbeteren en haar weg terugvinden naar het pad dat door het goddelijke is uitgezet. Door dit te doen zullen de mensen op natuurlijke wijze goddelijke wijsheid en zegeningen ontvangen, en de prachtige natuurlijke wereld, vol van leven, zal worden hersteld.

Hoofdstuk zestien (Deel 1)

Hoofdstuk zeventien

Referenties

46. Jonathan Leake, “Wildlife Groups Axe Bellamy as Global Warming ‘Heretic,'” Sunday Times Online, 15 mei 2005, https://web.archive.org/web/20080906161240/

47. Horner, Red Hot Lies, 78-79.

48. Ibid., 73-74.

49. Patrick J. Michaels en Robert C. Balling Jr., Climate of Extremes: Global Warming Science They Don’t Want You to Know (Washington, DC: Cato Institute, 2009), x-xiii.

50. James Taylor, “Associate State Climatologist Fired for Exposing Warming Myths,” The Heartland Institute, 1 juni 2007, https://www.heartland.org/news-opinion/news/associate-state-climatologist-fired-for-exposing-warming-myths.

51. Hilary Lawson, dir., The Greenhouse Conspiracy (UK: Channel 4 Television, 1990), op YouTube geplaatst door ZilogBob op 16 februari 2015, https://www.youtube.com/watch?v=lvpwAwvDxUU.

52. Marc Morano, “Climate Skeptics Reveal ‘Horror Stories’ of Scientific Suppression,” US Senate Committee on Environment and Public Works, 6 maart 2008, https://www.epw.senate.gov/public/index.cfm/press-releases-all?ID=865dbe39-802a-23ad-4949-ee9098538277.

53. Amerikaans Congres, Senaat, Subcommittee on Space, Science and Competitiveness, “Data or Dogma? Promoting Open Inquiry in the Debate Over the Magnitude of Human Impact on Climate Change,” 114th Cong., 2nd sess., December 8, 2015, https://curryja.files.wordpress.com/2015/12/curry-senate-testimony-2015.pdf.

54. Scott Waldman, “Judith Curry Retires, Citing ‘Craziness’ of Climate Science,” E&E News, 4 januari 2017, https://www.eenews.net/stories/1060047798.

55. Roger Pielke Jr., zoals geciteerd in Waldman, “Judith Curry Retires.”

56. Rich Lowry, “A Shameful Climate Witch Hunt,” National Review, 27 februari 2015, https://www.nationalreview.com/2015/02/shameful-climate-witch-hunt-rich-lowry/.

57. Amerikaans Congres, Senaat, Committee on Environment and Public Works, US Senate Minority Report: More Than 650 International Scientists Dissent Over Man-Made Global Warming Claims. Scientists Continue to Debunk ‘Consensus’ in 2008, S. Rep., 11 december 2008, https://www.epw.senate.gov/public/_cache/files/8/3/83947f5d-d84a-4a84-ad5d-6e2d71db52d9/01AFD79733D77F24A71FEF9DAFCCB056.senateminorityreport2.pdf.

58. Roy Spencer, The Great Global Warming Blunder: How Mother Nature Fooled the World’s Top Climate Scientists (New York: Encounter Books, 2010), 31.

59. Brendan O’Neill, “A Climate of Censorship,” The Guardian, 22 november 2006, https://www.theguardian.com/commentisfree/2006/nov/22/aclimateofcensorship.

60. Horner, Red Hot Lies, 107.

61. Hans von Spakovsky en Nicolas Loris, “The Climate Change Inquisition: An Abuse of Power That Offends the First Amendment and Threatens Informed Debate,” The Heritage Foundation, 24 oktober 2016, https://www.heritage.org/report/the-climate-change-inquisition-abuse-power-offends-the-first-amendment-and-threatens.

62. O’Neill, “A Climate of Censorship.”

63. John Fund, “Rollback Obama’s CAFE Power Grab, Give Car Consumers Freedom,” National Review, 23 mei 2018, https://www.nationalreview.com/corner/fuel-standards-cafe-epa-rolls-back.

64. Ren Bingyan, zoals geciteerd in Ariana Eunjung Cha, “Solar Energy Firms Leave Waste Behind in China,” The Washington Post, 9 maart 2008, http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2008/03/08/AR2008030802595.html?referrer=emailarticle&noredirect=on.

65. “The Paris Agreement on Climate Change,” Natural Resources Defense Council (NRDC), december 2015, issue brief: 15-11-Y, https://www.nrdc.org/sites/default/files/paris-climate-agreement-IB.pdf.

66. US President Donald J. Trump, “Statement by President Trump on the Paris Climate Accord,” Het Witte Huis, 1 juni 2017, https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/statement-president-trump-paris-climate-accord.

67. Michael Crichton, “Environmentalism Is a Religion: Remarks to the Commonwealth Club,” Hawaii Free Press, 15 september 2003, http://www.hawaiifreepress.com/ArticlesMain/tabid/56/ID/2818/Crichton-Environmentalism-is-a-religion.aspx.

68. Robert H. Nelson, “New Religion of Environmentalism,” Independent Institute, 22 april 2010, http://www.independent.org/news/article.asp?id=5081.

69. Freeman Dyson, “The Question of Global Warming,” The New York Review of Books, juni 2008, https://www.nybooks.com/articles/2008/06/12/the-question-of-global-warming.

70. Damian Carrington, “IPCC Chair Rajendra Pachauri Resigns,” The Guardian, February 24, 2015, https://www.theguardian.com/environment/2015/feb/24/ipcc-chair-rajendra-pachauri-resigns.

71. Václav Klaus, “An Anti-Human Ideology,” Financial Post, 20 oktober 2010, https://business.financialpost.com/opinion/vaclav-klaus-an-anti-human-ideology.

72. Mark Steyn, “Children? Not If You Love the Planet,” The Orange County Register, 14 december 2007, https://www.ocregister.com/2007/12/14/mark-steyn-children-not-if-you-love-the-planet.

73. Emma Brindal, zoals geciteerd in Horner, Red Hot Lies, 214.

74. Ibid., 211-215.

75. Ibid., 227.

76. David Shearman en Joseph Wayne Smith, The Climate Change Challenge and the Failure of Democracy (Westport, CT: Praeger, 2007).

77. Janet Biehl, zoals geciteerd in Horner, Red Hot Lies, 219-220.

78. Paul Ehrlich, geciteerd in Václav Klaus, Blue Planet in Green Shackles: Wat wordt bedreigd: Klimaat of Vrijheid? (Washington, DC: Competitive Enterprise Institute, 2008), 14.

79. Alister Doyle, “China Says One-Child Policy Helps Protect Climate,” Reuters, 30 augustus 2007, https://www.reuters.com/article/environment-climate-population-dc-idUSKUA07724020070831.

80. John Bachtell, “China Builds an ‘Ecological Civilization’ While the World Burns,” People’s World, 21 augustus 2018, https://www.peoplesworld.org/article/china-builds-an-ecological-civilization-while-the-world-burns.

81. Klaus, Blue Planet, 4.

82. Ibid., 7-8.