Hoofdstuk achttien: De wereldwijde ambities van de Chinese Communistische Partij (Deel 1)

Inhoudstafel

Inleiding

1. De ambitie van de Chinese Communistische Partij om de wereld te domineren
a. De meervoudige strategie van de CCP om de VS te ondermijnen en in bedwang te houden
b. Aanzetten tot anti-Amerikaanse haat als voorbereiding op oorlog
c. De openlijke bedoeling van de CCP om de VS te verslaan

2. De strategieën van communistisch China voor wereldheerschappij
a. One Belt, One Road-initiatief: territoriale uitbreiding onder het mom van globalisering
b. De perifere diplomatieke strategie om de VS uit de regio Azië-Stille Oceaan te weren
c. Strategie in Europa: ‘verdeel en heers’
d. Afrika ‘koloniseren’ met het ‘Chinese model’
e. Oprukken naar Latijns-Amerika
f. De groeiende militaire capaciteiten van de CCP

Referenties

****

Inleiding

Het spook van het communisme heeft zich gedurende een groot deel van de moderne geschiedenis in onze wereld gevestigd, hetzij door openlijke totalitaire heerschappij, hetzij door heimelijke subversie. De gewelddadige bolsjewistische revolutie in Rusland aan het begin van de twintigste eeuw maakte de weg vrij voor de belangrijkste speler van het spook: de Chinese Communistische Partij (CCP).

De CCP werd in 1921 opgericht door agenten van de tak voor het Verre Oosten van de door de Sovjet-Unie geleide Communistische Internationale. In de daaropvolgende decennia speelde de Sovjet-Unie een belangrijke rol op het wereldtoneel en confronteerde zij het westerse democratische kamp in de Koude Oorlog, waardoor de westerlingen gingen geloven dat de Sovjet-Unie en haar communistische satellietregimes in Oost-Europa de archetypische communistische tegenstander waren. De CCP had intussen ruim de tijd om haar regime te vestigen en te versterken. In 1949 versloeg zij de Chinese Nationalistische regering en stichtte zij de Volksrepubliek China (VRC).

Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1991 werd de Volksrepubliek China de belangrijkste communistische macht ter wereld. Geconfronteerd met de nieuwe geopolitieke situatie koos de Partij voor een nieuwe, niet-confronterende aanpak: Zij verleidde de rest van de wereld tot deelname aan haar hervormde markteconomie met behoud van een totalitair politiek systeem. Als gevolg daarvan beschouwen veel westerse geleerden, ondernemers en politici de VRC niet langer als een communistisch regime, omdat zij menen dat het zijn ideologische grondbeginselen heeft laten varen.

Dit zou niet verder van de waarheid kunnen liggen. Hoewel de CCP de trekken van een marktsysteem heeft aangenomen, heeft zij de essentiële kenmerken van het communisme – bedrog, boosaardigheid en strijd – tot hun toppunt gebracht, en een regime geschapen dat gebruik maakt van de meest verderfelijke en verraderlijke methoden van politieke intriges die in de loop van duizenden jaren menselijke geschiedenis zijn ontwikkeld. De CCP verleidt mensen met winstbejag, beheerst hen met geweld en bedriegt hen met leugens. Zij heeft haar duivelse techniek tot het punt van meesterschap gecultiveerd.

China heeft een vijfduizend jaar oude geschiedenis en een prachtig traditioneel erfgoed, waardoor het Chinese volk in de hele wereld respect en bewondering geniet. De CCP profiteerde van deze positieve gevoelens; nadat zij de macht had gegrepen en het Chinese volk gevangen had genomen, gooide zij de begrippen ’Chinese natie’ en ’CCP-regime’ door elkaar. Zij presenteerde haar ambities onder de dekmantel van China’s ’vreedzame opkomst’, waardoor het voor de internationale gemeenschap moeilijk werd haar ware motieven te begrijpen.

Maar de wezenlijke aard van de CCP is nooit veranderd. De strategie van de Partij op het gebied van economische betrokkenheid is er eenvoudig op gericht de ’voeding van het kapitalistische lichaam’ te gebruiken om haar eigen socialistische lichaam te versterken, haar heerschappij te stabiliseren en haar ambities te verwezenlijken, in plaats van China in staat te stellen echte welvaart en kracht te zien. [1] In de praktijk gaan haar methoden voorbij aan elementaire ethiek en universele waarden.

Om te overleven en te gedijen moet de menselijke samenleving zich houden aan de gedragsnormen die door de Schepper zijn vastgesteld. Daartoe behoren het handhaven van een hoog moreel karakter, het naleven van universele waarden en het beschermen van het recht van mensen op dat wat hen toebehoort. De economische ontwikkeling van een normale samenleving moet worden ondersteund door overeenkomstige morele normen.

Maar het Chinese communistische regime heeft een tegenovergestelde weg gevolgd, door een snelgroeiende economische gruwel te creëren die ernstige morele ontaarding heeft aangemoedigd. De motivatie van het kwaadaardige spook om China’s ’economische wonder’ te bewerkstelligen is eenvoudig: Economische kracht geeft het CCP-regime de overtuigende invloed die het nodig heeft om de wereld zijn voorwaarden te dicteren. Deze regelingen zijn niet bedoeld om China of het Chinese volk te bevoordelen, maar veeleer om in te spelen op de verering van de mensen voor geld en rijkdom, zodat de wereld zich zal scharen achter de CCP in economische samenwerking en internationale aangelegenheden.

Intern regeert de Communistische Partij door middel van tirannie en de meest meedogenloze aspecten van het kapitalistische systeem. Zij beloont het kwade en straft het goede en maakt van de slechtste individuen de meest succesvolle van de samenleving. Haar beleid vergroot de slechte kant van de menselijke natuur en gebruikt het atheïsme om een staat van totale ontaarding te creëren waarin mensen geen scrupules hebben.

In het buitenland bepleit de CCP de ideologie van het ’socialisme met Chinese kenmerken’ en biedt zij krachtige economische stimulansen als lokmiddel om de waakzaamheid van mensen uit de vrije wereld te laten verslappen, morele beginselen te laten varen en een oogje dicht te knijpen voor de enorme schendingen van de mensenrechten en de vervolging van godsdienst door de CCP. Veel politici en bedrijven in Westerse landen hebben hun waarden verraden en zich uit winstbejag gecompromitteerd door zich aan te sluiten bij de praktijken van de CCP.

Westerse landen hopen dat zij de CCP kunnen helpen een vreedzame transformatie tot stand te brengen, maar hoewel China inderdaad een zekere mate van oppervlakkige modernisering en verwesterlijking heeft ondergaan, heeft de Partij haar onderliggende aard nooit veranderd. Het resultaat van het engagement van de afgelopen decennia is dat in de praktijk zichtbaar is geworden dat de CCP met succes en op vreedzame wijze de morele verplichtingen van de Verenigde Staten ondermijnd heeft en de publieke wil gecorrumpeerd heeft.

De CCP is het belangrijkste wapen van het communisme en daarmee de grootste bedreiging voor vrije samenlevingen overal ter wereld. Met het versterken van de wereldwijde macht van de CCP heeft het communistische spook tot doel om zijn gif te verspreiden tot in alle uithoeken van de aarde en om uiteindelijk de mensen de tradities en het goddelijke te doen verraden. Zelfs als de pogingen van de Partij om zichzelf te vestigen als ‘s werelds leidende macht niet direct succesvol zijn, dan nog zal zij haar onderliggende doel hebben bereikt: de mensen afstand laten nemen van hun morele waarden. Zij doet dit door mensen te verleiden met economische belangen, hen te manipuleren met financiële valstrikken, te infiltreren in hun politieke systemen, hen te intimideren met militair geweld, en hen te verwarren met propaganda.

Geconfronteerd met een dergelijk groot gevaar moeten wij de ambitie, de strategie en de tactiek van het CCP-regime zorgvuldig onderzoeken.

1. De ambitie van de Chinese Communistische Partij om de wereld te domineren

Het Chinese communistische regime neemt er geen genoegen mee een regionale macht te zijn. Het wil de wereld beheersen. Dit wordt bepaald door het aangeboren kenmerk van tirannie van de Communistische Partij. Van nature verzet de Partij zich tegen hemel, aarde en traditie; zij neemt haar toevlucht tot geweld om de ’oude wereld’ te vernietigen en streeft naar de vernietiging van alle staten, naties en klassen, met het geveinsde doel ’de gehele mensheid te bevrijden’. Haar onveranderlijke missie is er een van voortdurende expansie totdat de wereld verenigd is onder de communistische ideologie. Haar doctrines en praktijken zijn per definitie globalistisch.

Maar omdat de traditionele cultuur diep in de samenleving geworteld was, heeft het communisme soms een geleidelijke en omslachtige aanpak moeten volgen om deze te verdringen. In de Sovjet-Unie beweerde Jozef Stalin dat er behoefte was aan ’socialisme in één land’, terwijl de CCP ’socialisme met Chinese kenmerken’ heeft aangenomen.

In tegenstelling tot de politieke partijen die in westerse democratieën de macht delen of bij toerbeurt in handen hebben, heeft de CCP een onbetwist gezag. Zij stelt strategische doelen met een reikwijdte van decennia of eeuwen. Enkele jaren na haar machtsovername in 1949 lanceerde zij de slogan ’Groot-Brittannië overtreffen en Amerika inhalen’, die de voorbode vormde van de Grote Sprong Voorwaarts. Later, als gevolg van ongunstige binnenlandse en internationale situaties, heeft de CCP zich decennialang op de achtergrond gehouden.

Na het bloedbad op het Plein van de Hemelse Vrede in 1989 werd het Chinese regime door een groot deel van de internationale gemeenschap geboycot. In reactie hierop evalueerde de Partij de situatie en concludeerde dat zij nog steeds niet in staat was rechtstreeks met de Verenigde Staten te concurreren. Dus in plaats van te proberen het voortouw te nemen op het internationale toneel, koos zij voor de weg van het verbergen van haar sterke punten en het afwachten van haar tijd. Dit was niet omdat de CCP haar doelstellingen had gewijzigd, maar veeleer omdat zij verschillende strategieën aanneemt op basis van de omstandigheden van het moment.

Men kan zeggen dat het communistische spook gebruik maakte van de oude Chinese strategische schijnbeweging van ’openlijk de plankenwegen herstellen terwijl heimelijk wordt opgerukt via de verborgen route van Chencang’. De eerste communistische supermacht was de Sovjet-Unie, maar haar uiteindelijke rol was te helpen bij de opkomst en ontwikkeling van het CCP-regime.

Sinds de Eerste Wereldoorlog zijn de Verenigde Staten het machtigste land ter wereld, en speelt het een rol bij de handhaving van de internationale. Elk land dat deze orde omver wil werpen moet de Verenigde Staten ten val brengen, dus in de algemene strategische overwegingen van de CCP is Amerika de belangrijkste vijand van de partij. Dit is al tientallen jaren het geval, en de CCP is nooit opgehouden zich voor te bereiden op een allesomvattend offensief tegen de Verenigde Staten.

In het boek The Hundred-Year Marathon: China’s Secret Strategy to Replace America as the Global Superpower, schrijft nationaleveiligheidsdeskundige Michael Pillsbury dat China een langetermijnstrategie heeft om de door de VS geleide economische en politieke wereldorde te ondermijnen en te vervangen door het communisme tegen 2049, de honderdste verjaardag van de machtsovername van de Communistische Partij in China. [2] Pillsbury wijst op de Chinese film Silent Contest, geproduceerd door de Nationale Defensie Universiteit van China, waarin wordt gesteld dat het proces van de CCP om haar ‘grote zaak’ van het overheersen van de wereld te verwezenlijken “onvermijdelijk zal stuiten op een voortdurende slijtagestrijd met het hegemoniale systeem van de VS,” en “het is een honderdjarige wedstrijd, waarin geen ander standpunt ingenomen mag worden.”

De mondiale strategie van de CCP is gericht op het tegenwerken van de Verenigde Staten. Arthur Waldron, professor aan de Universiteit van Pennsylvania en deskundige op het gebied van China, verklaarde tijdens een hoorzitting in de Senaat in 2004 dat het Chinese Volksbevrijdingsleger (PLA) het enige leger ter wereld is dat zich toelegt op anti-VS operaties. [3] Bovendien zijn de meeste diplomatieke betrekkingen en internationale activiteiten van de CCP direct of indirect gericht tegen de Verenigde Staten.

a. De meervoudige strategie van de CCP om de VS te ondermijnen en in bedwang te houden

De CCP heeft gekozen voor een alomvattende aanpak in haar poging om wereldheerschappij te verwerven. Op ideologisch gebied concurreert zij met de Verenigde Staten en andere democratische en vrije landen. Zij maakt gebruik van gedwongen technologieoverdracht en diefstal van intellectueel eigendom om de technologiekloof te dichten en haar economisch vertrouwen te vergroten. Militair gezien voert het een stille rivaliteit met de Verenigde Staten door middel van asymmetrische en ’onbeperkte oorlogsvoering’ in plaatsen als de Zuid-Chinese Zee. Het steunt Noord-Korea, Iran en andere schurkenregimes om de Verenigde Staten en de NAVO te dwarsbomen.

Op diplomatiek vlak heeft de CCP haar perifere strategie en het One Belt, One Road’-plan bevorderd. Zij heeft haar internationale invloed zeer snel uitgebreid naar buurlanden en landen in Europa, Afrika, Oceanië en Latijns-Amerika, in een poging een internationale coalitie op te bouwen, een door China geleide sfeer te ontwikkelen en de Verenigde Staten te isoleren.

De CCP gebruikt meerdere methoden om deze doelen te bereiken. De VRC richtte in 2001 de Shanghai Cooperation Organization op, in 2012 het ’16+1  samenwerkingsnetwerk (nu ’17+1’ genoemd) met Centraal- en Oost-Europese landen, en in 2015 de Asian Infrastructure Investment Bank. Zij werkt nauw samen met de andere leden van het economische blok van de BRICS-landen (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) en zet zich krachtig in voor de internationalisering van haar munt. Zij probeert de formulering van industriële normen (zoals die welke worden gebruikt voor de voorgestelde 5G cellulaire netwerken) te controleren en het publieke debat te domineren.

De CCP heeft gebruik gemaakt van de persvrijheid in de Verenigde Staten en andere Westerse landen om ‘eenheidsfront’ operaties uit te voeren, propaganda te verspreiden en aan spionage te doen. Dit is haar poging om de Verenigde Staten zoveel mogelijk te manipuleren en van binnenuit veranderingen op te leggen, zonder zich met conventionele oorlogvoering bezig te houden.

Agenten van de CCP kopen Amerikaanse regeringsfunctionarissen, congresleden, diplomaten en gepensioneerde militaire officieren om. De partij gebruikt economische belangen om Amerikaanse zakenlieden ertoe te bewegen voor de Chinese communisten te lobbyen en het beleid van de VS ten aanzien van China te beïnvloeden. Zij dwingt high-tech bedrijven mee te werken aan de internet-censuur en de Great Firewall van de CCP; dwingt en stimuleert velen in overzeese Chinese gemeenschappen om als vijfde colonne te fungeren; en infiltreert in westerse denktanks en academische afdelingen. Deze instellingen worden gemanipuleerd om zelfcensuur toe te passen op gevoelige onderwerpen, waardoor zij in feite het standpunt van de Communistische Partij overnemen. Chinese bedrijven, die door de CCP worden gecontroleerd of beïnvloed, hebben zwaar geïnvesteerd in Hollywood en de amusementsindustrie.

Enerzijds ontwikkelt de CCP haar invloed in verschillende landen om de Verenigde Staten te omsingelen en in toom te houden, terwijl zij anderzijds verborgen bolwerken op Amerikaans grondgebied opricht om de VS van binnenuit te ondermijnen. Zij heeft een uitgebreid netwerk van agenten opgebouwd en tweespalt in de Amerikaanse samenleving bevorderd, hetgeen een ernstige interne bedreiging vormt.

b. Aanzetten tot anti-Amerikaanse haat als voorbereiding op oorlog

De ideologie van de CCP is gebaseerd op haat. Het patriottisme dat zij voorstaat, houdt in dat zij Japan haat, Taiwan haat, Tibetanen haat, de etnische minderheden van Xinjiang haat, gelovigen haat, dissidenten haat en, het allerbelangrijkste, de Verenigde Staten haat. Er is een gezegde onder Chinese netizens: “Voor kleine problemen, geef Japan de schuld, en voor grote, geef de Verenigde Staten de schuld.” Om tijdens een crisisperiode de publieke verontwaardiging te kanaliseren, wakkert de Partij haat tegen buitenlandse vijanden aan.

Voordat de Chinese communisten de macht grepen, prezen zij herhaaldelijk de Verenigde Staten voor hun vriendschap met China en voor het Amerikaanse democratische systeem. Nadat de CCP haar bewind had gevestigd, maakte zij echter onmiddellijk gebruik van het lijden dat China in de moderne geschiedenis had ondergaan, en van het verlangen van het volk naar een sterke natie. De CCP schilderde zichzelf af als China’s redder door haat te zaaien tegen de Verenigde Staten en andere naties.

In feite geeft de CCP er niet om of de Chinezen leven of sterven, noch geeft zij om China’s territoriale integriteit of om zijn duurzame ontwikkeling op lange termijn. Het is een uitdaging om de ware boosaardigheid te beschrijven van de wijze waarop de CCP haar eigen volk heeft vervolgd, China’s soevereiniteit heeft verraden, de moraal en de traditionele cultuur heeft vernietigd, en China’s toekomst heeft gesaboteerd.

Door haat tegen het buitenland aan te wakkeren wil de CCP, ten eerste, zichzelf afschilderen als een redder van het Chinese volk om haar wrede heerschappij te helpen legitimeren; ten tweede, nationalistische gevoelens gebruiken om de publieke aandacht in tijden van crisis af te leiden; ten derde, steun opbouwen voor de expansionistische ambities en basisplannen van de Partij als een middel om de vernederingen van de moderne tijd ’recht te zetten’; en ten vierde, haat gebruiken om de psychologische paraatheid te scheppen die nodig is voor toekomstige oorlogen.

De CCP heeft de jongere generatie geïndoctrineerd met haat tegen de Verenigde Staten als voorbereiding om hen later te gebruiken als pionnen in het streven Amerika te verdringen en de wereld te overheersen. Als het zover is, wil de CCP de Chinese jeugd gebruiken om op verschillende manieren te infiltreren in de Verenigde Staten en de democratische bondgenoten, deel te nemen aan een gewapend conflict, onbeperkte oorlogsvoering te voeren en, als het nodig is, zichzelf op te offeren in een nucleaire holocaust.

De jubelende reacties van een groot deel van het Chinese publiek na de terroristische aanslagen van 11 september gaven aan dat de CCP met haar propaganda flink aan de weg timmerde. Op de belangrijkste Chinese politieke en militaire fora worden nu vaak uitspraken gedaan als “China en de Verenigde Staten moeten oorlog voeren” – nog een aanwijzing voor het succes van de CCP bij het opvoeden van de mensen tot haat tegen de Verenigde Staten. Dit is een langdurige, geleidelijke mobilisatie voor oorlog, doelbewust gepland en systematisch uitgevoerd.

De haatpropaganda van de CCP blijft niet beperkt tot de grenzen van China. Internationaal steunt zij expliciet of openlijk schurkenregimes en terroristische organisaties in hun strijd tegen de Verenigde Staten, door deze te voorzien van financiële bijstand, wapens en uitrusting, theoretische bijdragen, tactische training en publieke steun. De partij stuurt de wereldwijde anti-Amerikaanse krachten aan, aangezien de VRC nu een as van anti-Amerikaanse staten leidt.

c. De openlijke bedoeling van de CCP om de VS te verslaan

In 2008, terwijl de Verenigde Staten worstelden met een economische crisis, organiseerde Peking de duurste Olympische Spelen uit de geschiedenis. Gekleed in een kostuum van welvaart, baande het regime zich een weg op het internationale toneel. In die tijd ging de maakindustrie in de VS achteruit en het land werd geconfronteerd met een economische crisis die de ernst van de Grote Depressie benaderde. In het licht van deze economische moeilijkheden vroeg de Amerikaanse regering China om hulp door Amerikaanse obligaties te kopen. De media van de CCP begonnen onmiddellijk artikelen te publiceren waarin werd beweerd dat “Amerika overleeft door geld te lenen van ons Chinezen”; “Amerika gaat bergafwaarts, China is in een positie om het te vervangen”, enzovoort. Vrijwel alle door de Partij gecontroleerde media in China brachten dergelijke koppen en de ideeën werden zelfs deel van de populaire opinie onder westerse media en geleerden.

Na 2008 vertoonden de Verenigde Staten tekenen van achteruitgang op gebieden als economische status, militaire kracht en politieke stabiliteit. Op economisch vlak was de Amerikaanse regering in die tijd bezig met het bevorderen van universele gezondheidszorg, het uitbreiden van sociale uitkeringen, het centraal stellen van klimaatkwesties in het beleid en het opleggen van beperkingen aan traditionele productie. Toch werd de groene-energie-industrie verslagen door made-in-China-producten en bleef de Amerikaanse industrie uitgehold worden. Er was geen manier om met dit beleid de illegale handelspraktijken en de massale diefstal van intellectueel eigendom van de VRC tegen te gaan en er zich tegen te beschermen.

Geconfronteerd met deze trends accepteerden velen eenvoudigweg het verhaal dat China aan de winnende hand was en de Verenigde Staten in verval. De militaire uitgaven van de VS daalden en de Verenigde Staten namen een zwakke diplomatieke houding aan. Op het politieke front van de VS was de socialistische ideologie in opmars, de democratische politiek werd een schouwspel van gekibbel binnen de partij, en overheidsfuncties werden als gevolg daarvan vaak belemmerd. De CCP vergeleek deze chaos met het gerichte totalitarisme van haar eigen systeem en schilderde de Amerikaanse democratie af als een lachertje.

In 2010 is China Japan voorbijgestreefd en is het de op een na grootste economie ter wereld geworden. Volgens de statistieken van de Wereldbank zou het BBP van China, indien berekend op basis van koopkrachtpariteit, in 2014 dat van de Verenigde Staten hebben kunnen overtreffen. [4] Toen de machtsbalans tussen China en de Verenigde Staten leek te verschuiven, en in de overtuiging dat de neergang van Amerika onomkeerbaar was, beëindigde de CCP haar oude strategie van het verbergen van haar kracht en het afwachten van haar tijd. In plaats daarvan richtte de partij zich openlijk en rechtstreeks tegen de door de Verenigde Staten geleide internationale orde. De officiële houding van de CCP, de media en deskundigen begonnen geleidelijk ongegeneerd te spreken over een expansionistische ‘China-droom’.

In 2012, tijdens haar 18e Nationale Congres, introduceerde de CCP het begrip van het bouwen van een ’gemeenschap van gedeelde toekomst voor de mensheid’. In 2017, tijdens haar Wereldwijde Dialoog van Politieke Partijen, riep de CCP de oude beeldspraak op van de ontelbare koninkrijken die hun respect kwamen betuigen aan het Chinese keizerlijke hof. De CCP maakte publiekelijk haar wens kenbaar om het communistische ‘China-model’ naar de rest van de wereld te exporteren.

De ambitie van de CCP bij het verspreiden van wat zij het ’China-model’, het ’Chinese plan’ of de ’Chinese wijsheid’ noemt, is de wereld te leiden en een nieuwe wereldorde te vestigen. De CCP bereidt zich hier al tientallen jaren in alle opzichten op voor. Indien deze nieuwe wereldorde tot stand zou komen, zou zij een formidabele nieuwe as van het kwaad vormen, een tegenstander die voor de vrije wereld bedreigender zou zijn dan de As-alliantie tijdens de Tweede Wereldoorlog.

2. De strategieën van communistisch China voor wereldheerschappij

a. One Belt, One Road-initiatief: territoriale uitbreiding onder het mom van globalisering

In 2013 introduceerde Beijing officieel zijn One Belt, One Road (OBOR)-initiatief, ook bekend als Belt and Road. Het plan houdt in dat China triljoenen dollars investeert in de aanleg van kritieke infrastructuur, zoals havens, bruggen, spoorwegen en energievoorzieningen, in tientallen landen, met als doel ze onder de invloed van China te brengen. Het is het grootste investeringsproject in de geschiedenis.

Met ‘One Belt’ wordt de Zijderoute Economische Gordel bedoeld, die uit drie landcomponenten bestaat: van China via Centraal-Azië en Rusland naar Europa en de Oostzee; van Noordwest-China via Centraal- en West-Azië naar de Perzische Golf en de Middellandse Zee; en van Zuidwest-China via het schiereiland Indochina naar de Indische Oceaan.

‘One Road’ verwijst naar de Maritieme Zijderoute van de eenentwintigste eeuw, een tweeledige inspanning: De eerste route loopt van Chinese havens naar de Zuid-Chinese Zee, door de Straat van Malakka en verder naar Europa via de Indische Oceaan; de tweede gaat naar de zuidelijke Stille Oceaan.

De One Belt over land bestaat uit zes economische corridors:

1. De China-Mongolië-Rusland Economische Corridor
2. De nieuwe Euraziatische landbrugcorridor
3. De economische corridor China-Centraal en West-Azië
4. De economische corridor tussen China en het schiereiland Indochina
5. De China-Pakistan Economische Corridor
6. De economische corridor Bangladesh-China-India-Myanmar

De Nieuwe Euraziatische Landbrugcorridor zal gebaseerd zijn op spoorwegverbindingen tussen China en Europa, zoals Yiwu naar Madrid en Wuhan naar Hamburg en Lyon. Het vervoer van China naar Europa duurt per spoor iets meer dan tien dagen, vergeleken met meer dan dertig dagen over zee. De China Railway Express, die langs deze spoorverbindingen loopt, is in 2011 van start gegaan en is een belangrijk onderdeel van OBOR.

De China-Pakistan Economische Corridor is een gezamenlijk plan van de twee regeringen. Het omvat een snelweg die Kashgar in de Chinese provincie Xinjiang verbindt met de haven van Gwadar in Pakistan, aan de Indische Oceaan. De CCP verwierf in 2013 het recht om de haven, de toegangspoort van Pakistan tot de Perzische Golf en de Arabische Zee, te exploiteren. De haven ligt op een kritieke strategische locatie en verbindt de Straat van Hormuz, waarlangs 40 procent van de ruwe olie van de wereld passeert, met de Arabische Zee.

Het algemene kader van de op zee gebaseerde ’One Road’ is de aanleg van een aantal strategische havens om controle te krijgen over het wereldwijde zeevervoer. In financieel sterke landen nemen Chinese bedrijven deel in het aandelenkapitaal of in joint ventures. In financieel zwakkere landen investeert de VRC grote bedragen ter plaatse en probeert zij de rechten te verkrijgen om de havens te exploiteren.
In 2013 kocht China Merchants Port Holdings Co. Ltd. 49 procent aandelen van Terminal Link SAS in Frankrijk. Met deze aankoop verkreeg het de exploitatierechten van vijftien terminals in acht landen op vier continenten, waaronder de South Florida Container Terminal in Miami en de Houston Terminal Link (nu Terminal Link Texas genoemd). [5]

Andere havens en terminals die nu onder China’s controle staan zijn de havens van Antwerpen en Zeebrugge in België; de Suez Canal Container Terminal in Egypte; Kumport (of Ambarli) in Turkije; de haven van Piraeus in Griekenland; Pasir Panjang Terminal in Singapore; Euromax Terminal Rotterdam in Nederland, die ’de poort van Europa’ wordt genoemd; de tweede-fase terminal in de haven van Khalifa in de Verenigde Arabische Emiraten; de haven van Vado in Italië; de haven van Kuantan in Maleisië; de haven van Djibouti in Oost-Afrika; en het Panamakanaal.

Naast investeringen maakt de CCP ook gebruik van de door OBOR gecreëerde schuldvallen om controle te krijgen over strategische locaties. Sri Lanka kon zijn schuld aan Chinese bedrijven niet betalen, dus heeft het in 2017 het gebruik van zijn haven van Hambantota voor negenennegentig jaar aan een Chinees bedrijf overgedragen.

De CCP lanceerde in 2018 haar Digitale Zijderoute met de bedoeling de toekomstige ontwikkeling van de internetinfrastructuur opnieuw vorm te geven. De Digitale Zijderoute wordt beschouwd als een vergevorderd stadium in het OBOR-project, en omvat voornamelijk de aanleg van glasvezelinfrastructuur, digitale informatiediensten, internationale telecommunicatie en e-handel.

Veel landen die betrokken zijn bij OBOR beschikken niet over een volledig kredietsysteem. De CCP wil haar systemen voor elektronische handel en elektronische betalingsdiensten, zoals Alipay, in deze landen introduceren, en daarbij de westerse concurrentie volledig buitensluiten. De Great Firewall, die het internetverkeer in China filtert, wordt naar OBOR-landen geëxporteerd, net als de systemen voor massatoezicht die in China al worden gebruikt.

Hoe groot de strategische reikwijdte van de CCP is, blijkt uit haar investeringen in wereldwijde infrastructuur. Volgens een rapport van The New York Times van november 2018 heeft de CCP meer dan veertig pijpleidingen en andere olie- en gasinfrastructuurprojecten aangelegd of is zij daarmee bezig; meer dan tweehonderd bruggen, wegen en spoorwegen; bijna tweehonderd elektriciteitscentrales voor kernenergie, aardgas, steenkool en hernieuwbare energie; en een reeks grote dammen. Ten tijde van het rapport had de CCP geïnvesteerd in ten minste 112 landen, waarvan de meeste deel uitmaakten van het OBOR-initiatief. [6]

Naarmate OBOR vorm kreeg, groeiden de inspanningen van het CCP-regime om de Verenigde Staten op het wereldtoneel te verdringen. Het regime heeft de yuan agressief gepromoot als internationale valuta, evenals zijn eigen kredietsysteem. In veel landen worden telecommunicatienetwerken van Chinese makelij (waaronder 5G) gepromoot als de toekomst, net als hogesnelheidslijnen die door China worden aangelegd. Het doel is om uiteindelijk een reeks normen vast te stellen die door de CCP wordt gecontroleerd en onafhankelijk is van de huidige westerse normen.

In het beginstadium van OBOR richtte de CCP zich op de buurlanden, tot in Europa toe. Al snel breidde de CCP haar bereik uit tot Afrika, Latijns-Amerika en zelfs de Noordelijke IJszee, waarmee de hele wereld werd bestreken. De Maritieme Zijderoute bestond oorspronkelijk uit slechts twee routes. Een derde route, de Pool Zijderoute, werd toegevoegd om Europa via de Noordelijke IJszee te bereiken. Voorafgaand aan OBOR had China al zwaar geïnvesteerd in landen in Afrika en Latijns-Amerika. Deze landen maken nu deel uit van de hoofdstructuur van OBOR, waardoor de CCP haar financiële en militaire bereik in die continenten sneller heeft kunnen uitbreiden.

Het aanvankelijke doel van OBOR is de overtollige capaciteit van China te exporteren door in andere landen basisinfrastructuur aan te leggen, zoals spoorwegen en snelwegen. Deze landen zijn rijk aan grondstoffen en energie. Door hun infrastructuur op te bouwen, bereikt de CCP twee secundaire doelstellingen. Het ene is het openen van routes om binnenlandse producten tegen lage kosten naar Europa te verschepen; het andere is het veiligstellen van de strategische hulpbronnen van landen die deelnemen aan OBOR. De bedoeling van de CCP is de export van het Chinese vasteland te vergroten, niet om de landen langs de Belt and Road te helpen hun eigen maakindustrie op te zetten – de CCP wil geen concurrentie voor haar eigen maakindustrie helpen creëren.

De werkelijke ambitie achter OBOR is economische macht als voorhoede te gebruiken om controle te krijgen over de financiële en politieke levensaders van andere landen, waardoor deze worden omgevormd tot kolonies van het Chinese regime en pionnen op het wereldtoneel. Een bijproduct van deelname aan OBOR-plannen is de invoer van alle verderfelijke aspecten van het communisme: corruptie, schulden en totalitaire onderdrukking. Het project is een bedrieglijke val die de deelnemers geen blijvende economische welvaart zal brengen.

Deze gevaren hebben veel landen gealarmeerd en hun regeringen ertoe aangezet hun betrokkenheid bij het OBOR-project stop te zetten of te verminderen. Bij gelegenheid heeft Peking toegegeven dat het transparanter moet zijn en de zwaar bekritiseerde schuldenvallen moet aanpassen.

Niettemin mogen de plannen van de CCP niet worden onderschat. Terwijl westerse ondernemingen winst nastreven en het niet langer dan een paar jaar uithouden in onstabiele gastlanden, reikt de calculus van de CCP tot de volgende eeuw. Zij kan operaties in onstabiele internationale omgevingen op lange termijn verdragen zonder rekening te houden met onmiddellijke verliezen.

De CCP wil pro-communistische regeringen ontwikkelen die haar zullen steunen in de Verenigde Naties en andere internationale organisaties. Zij wil de leiding overnemen in Azië, Afrika en Latijns-Amerika in haar strijd tegen de vrije wereld, en uiteindelijk de Verenigde Staten vervangen als ‘s werelds nummer één macht. Menselijke kosten zijn geen bezwaar bij het nastreven van deze doelstellingen – de Partij kan bijvoorbeeld het Chinese volk dwingen te betalen voor investeringskosten die westerse ondernemingen in particulier bezit nooit zouden kunnen opbrengen. In deze oorlog om de wereld te veroveren gaat het er niet om hoe machtig de CCP op papier is, maar dat de CCP de beschikking heeft over de middelen van honderden miljoenen Chinezen, ongeacht of zij leven of sterven. Zij zijn haar offerpionnen.

Voormalig hoofdstrateeg Steve Bannon van het Witte Huis zei dat het Chinese regime met het OBOR-project met succes de Mackinder-Mahan-Spykman theses van wereldheerschappij heeft geïntegreerd. In een artikel over deze opvatting schreef Andrew Sheng van het Asia Global Institute:

Sir Halford Mackinder was een invloedrijk Brits geograaf/historicus die in 1904 stelde dat “wie het Heartland (Centraal-Azië) beheerst, beheerst het World-Island (Eurazië); wie het World-Island beheerst, beheerst de wereld”. Zijn Amerikaanse tijdgenoot Alfred Mahan was een marine historicus die vormgaf aan de strategie van de VS om de zeemacht te domineren, door de logica van het Britse maritieme imperium uit te breiden, namelijk het beheersen van de zeewegen, de mariene knelpunten en de kanalen door de wereldhandel te beheersen. Nicholas John Spykman daarentegen stelde dat het Rimland (de kustlanden die Azië omsluiten) belangrijker is dan het Heartland, dus: “Wie het Rimland beheerst, beheerst Euro-Azië; wie Euro-Azië beheerst, beheerst het lot van de wereld.” [7]

Deze inzichten weerspiegelen de groeiende waakzaamheid van de westerse wereld ten aanzien van de ambities van de CCP in het OBOR-project.

Natuurlijk is de ambitie van de CCP niet beperkt tot de reikwijdte van OBOR. Het initiatief is niet alleen gericht op het verkrijgen van de rechten op landroutes, zeedoorgangen en grote havens. De CCP wil gebruik maken van alle zwakke punten die er in de wereld zijn. In de afgelopen decennia zijn veel landen in Azië, Afrika en Latijns-Amerika door dekolonisatie tot nieuwe onafhankelijke staten uitgegroeid. In deze regio’s ontstond een machtsvacuüm, dat de CCP uitnodigde om voet aan de grond te krijgen. De nieuwe onafhankelijke landen die ooit deel uitmaakten van de Sovjet-Unie en haar Oosteuropese satellieten hadden een zwakke soevereine controle en waren ook gemakkelijke prooien voor het CCP-regime. Andere onstabiele landen, waar westerse investeerders gewoonlijk ver vandaan blijven, liepen natuurlijk in de val van de CCP. Kleine landen, insulaire naties en onderontwikkelde landen op strategische locaties staan allemaal op het vizier van de CCP.

Zelfs sommige staten die ooit stevig in het democratische kamp van het Westen zaten, zijn in de baan van de CCP terecht gekomen nadat zij te lijden hadden onder zwakke economieën en hoge schulden. Geopolitiek gezien omsingelt de CCP geleidelijk de Verenigde Staten door de economieën van andere landen te controleren. Het doel is de Amerikaanse invloed in die landen te marginaliseren en uiteindelijk te doen verdwijnen; tegen die tijd zal de CCP een afzonderlijke wereldorde tot stand hebben gebracht, gecentreerd op communistische hegemonie. Dit is geen nieuwe benadering. Zij vindt haar oorsprong in de oorspronkelijke strategie van de Partij om het platteland te bezetten en zo de steden te omsingelen, hetgeen haar naar de overwinning in de Chinese burgeroorlog voerde.

b. De perifere diplomatieke strategie om de VS uit de regio Azië-Stille Oceaan te weren

Denktanks van de Communistische Partij omschrijven de ‘perifere diplomatie’ van het regime als volgt: “China grenst aan veertien landen langs een lange landgrens en kijkt over zee naar zes andere buurlanden. In het oosten ligt de regio Azië-Stille Oceaan, en in het westen Eurazië. Dat wil zeggen dat de radiale omvang van China’s uitgebreide omgeving tweederde van de internationale politiek, economie en veiligheid bestrijkt. Het kader van de perifere diplomatie is dus meer dan louter een regionale strategie. … Het is een echte grote strategie.” [8]

Australië: De zwakke schakel van de westerse wereld

In juni 2017 hebben Fairfax Media Ltd. en de Australian Broadcasting Corp. de resultaten van een vijf maanden durend onderzoek vrijgegeven in de documentaire Power and Influence: The Hard Edge of China’s Soft Power. De documentaire, die wereldwijd bezorgdheid wekte, beschreef de wijdverspreide infiltratie en controle van de CCP over de Australische samenleving. [9] Zes maanden later kondigde Sam Dastyari, lid van de Australische Labor Party, zijn ontslag aan uit de Senaat. Dastyari’s ontslag volgde op beschuldigingen dat hij geld had aangenomen van aan de CCP gelinkte Chinese handelaren voor het afleggen van verklaringen ter ondersteuning van Peking betreffende territoriale geschillen in de Zuid-Chinese Zee. Zijn uitspraken over deze kritieke kwestie botsten met de standpunten van zijn eigen partij. [10]

In juni 2017 heeft het Australische ABC News een nieuwe versie uitgebracht van een rapport waarin politieke donaties van aan China gelinkte entiteiten werden onthuld, donaties die ogenschijnlijk bedoeld waren om het handelsbeleid tussen Australië en China te beïnvloeden. Het rapport onthulde dat aan China gelinkte bedrijven en individuele donoren meer dan $ 5,5 miljoen doneerden aan de oorlogskassen van de Liberal en Labor partijen tussen 2013 en 2015. [11] Bovendien hebben Australische mediakanalen de afgelopen jaren contracten gesloten met Chinese staatsmediakanalen, waarbij zij ermee instemden propaganda van Chinese media uit te zenden voor het Australische publiek. [12]

In 2017 werd het boek Silent Invasion: China’s Influence in Australia, van auteur Clive Hamilton, drie keer door Australische uitgevers geweigerd uit angst voor Chinese repercussies. Na veel wikken en wegen stemde een uitgever ermee in om het te drukken. De censuur veroorzaakte een wijdverbreide bezorgdheid onder Australiërs over de invloed van China in hun land. [13]

In 2015 stond Australië toe dat een Chinees bedrijf met nauwe banden met het PLA voor negenennegentig jaar de haven van Darwin in pacht kreeg – een strategische zeehaven en militaire locatie voor de bescherming tegen aanvallen vanuit het noorden. De voormalige Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken Richard Armitage toonde zich geschokt door de deal, en zei dat de Verenigde Staten zich zorgen maakten over de ontwikkeling. [14]

Wat is de strategische waarde van CCP infiltratie in Australië? Het belangrijkste doel is om de alliantie tussen de VS en Australië te verzwakken. [15] In haar Witboek Buitenlands Beleid van 2017 zei de Australische regering: “De Verenigde Staten zijn gedurende de hele geschiedenis van Australië na de Tweede Wereldoorlog de dominante macht in onze regio geweest. Vandaag daagt China de positie van Amerika uit.” [16] Malcolm Davis, senior analist bij het Australian Strategic Policy Institute, zei ook dat Beijing een strategisch voordeel in de regio probeerde te behalen met als doel het bondgenootschap van Australië met de Verenigde Staten te beëindigen. [17]

Australië is de proeftuin van de CCP voor soft-power operaties in haar strategie van perifere diplomatie. [18] De recente geschiedenis van de Chinese communistische infiltratie in Australië gaat terug tot 2005, toen Zhou Wenzhong, toenmalig vice-minister van Buitenlandse Zaken, in Canberra aankwam en hoge ambtenaren op de Chinese ambassade inlichtte over de nieuwe diplomatieke aanpak van de CCP. Hij zei dat het eerste doel van het opnemen van Australië in China’s grotere periferie was, ervoor te zorgen dat Australië de komende twintig jaar zou dienen als een betrouwbare en stabiele bevoorradingsbasis voor China’s economische groei. De opdracht van de aanwezigen op de bijeenkomst was te begrijpen hoe de CCP op grote schaal invloed zou kunnen uitoefenen op Australië op het gebied van economie, politiek en cultuur. [19]

De CCP gebruikt de economische macht van China om Australië te dwingen concessies te doen op militair gebied en op het gebied van de mensenrechten. De standaardaanpak van de CCP om anderen tot samenwerking te dwingen is persoonlijke relaties cultiveren via economische belangen en tegelijkertijd de impliciete dreiging van chantage creëren. [20]

Na jaren van onderzoek, rapporteerde Hamilton het volgende: “Australische instellingen – van onze scholen, universiteiten en beroepsverenigingen tot onze media; van industrieën zoals mijnbouw, landbouw en toerisme tot strategische activa zoals havens en elektriciteitsnetten; van onze gemeenteraden en staatsregeringen tot onze politieke partijen in Canberra – worden doordrongen en gevormd door een complex systeem van invloed en controle onder toezicht van agentschappen die de Chinese Communistische Partij dienen.” [21]

Sinds de economische crisis van 2008 is Australië in de praktijk bereid gebleken om als bevoorradingsbasis voor de VRC te dienen, vanwege de algemene overtuiging dat China Australië van de recessie heeft gered. Hamilton zegt dat de reden dat de infiltratie en invloed van de CCP zo effectief zijn, is dat Australiërs het “onder onze neus hebben laten gebeuren, omdat we gebiologeerd zijn door het geloof dat alleen China onze economische welvaart kan garanderen en omdat we bang zijn om op te staan tegen de intimidatie van Peking.” [22]

Ondanks het besef van de infiltratie en invloed van de CCP op de Westerse samenleving, en in het bijzonder haar infiltratie in en controle over de overzeese Chinese gemeenschappen, dachten de meeste goedbedoelende Westerlingen naïef dat het hoofddoel van de strategieën van de Partij ‘negatief’ was – dat wil zeggen, de stemmen van critici en mensen met een afwijkende politieke mening tot zwijgen brengen. Hamilton zegt echter dat achter de ‘negatieve’ operaties de ‘positieve’ ambities van de CCP schuilgaan: etnische Chinese immigranten gebruiken om het kader van de Australische samenleving te veranderen, en de westerlingen laten sympathiseren met de PRC zodat Peking invloed kan opbouwen. Op deze manier zou Australië worden omgevormd tot de helper van de Communistische Partij in het streven van het regime om een Aziatische supermacht te worden en vervolgens een wereldmacht. [23]

Evenzo verdiept de CCP haar invloed op Australië’s naaste buur en bondgenoot, Nieuw-Zeeland. Anne-Marie Brady, een expert in Chinese politiek aan de Universiteit van Canterbury, schreef in 2017 in het rapport Magic Weapons: China’s Political Influence Activities Under Xi Jinping dat verschillende in China geboren leden van het Nieuw-Zeelandse parlement nauwe banden hadden met het vasteland van China, en dat veel politici waren omgekocht door massale politieke donaties van rijke Chinese kooplieden en CCP united-front organisaties, zoals Chinese handelsverenigingen in Nieuw-Zeeland. [24] Kort nadat haar rapport was gepubliceerd, werd er ingebroken in Brady’s kantoor. Voor de inbraak had ze een anonieme dreigbrief ontvangen waarin stond: “Jij bent de volgende.” [25]

De Volksrepubliek China is actief bezig de plaatselijke politici van Nieuw-Zeeland in te palmen. Leden van Nieuw-Zeelandse politieke partijen worden bijvoorbeeld vorstelijk behandeld tijdens reizen naar China. Gepensioneerde politici krijgen goedbetaalde posities in Chinese bedrijven aangeboden, evenals andere voordelen om hen de richtlijnen van de partij te laten volgen. [26]

Mikken op de strategische waarde van de eilandstaten in de Stille Oceaan

Ondanks hun omvang kunnen kleine eilandnaties in de Stille Oceaan de kritieke strategische waarde hebben om als maritieme basis te dienen. Hoewel hun totale landoppervlakte slechts 53.000 vierkante kilometer bedraagt, beslaan hun exclusieve economische zones over delen van de oceaan in totaal 19.000.000 vierkante kilometer – een gebied dat zes keer zo groot is als de exclusieve economische zones van China. Het ontwikkelen van nauwere banden met eilandstaten in de Stille Oceaan is een publiekelijk erkend onderdeel van de militaire strategie van de CCP. [27] Momenteel kan het gebied van de Stille Oceaan worden verdeeld in vijf invloedssferen: Amerikaans, Japans, Australisch, Nieuw-Zeelands, en Frans.
Om haar maritieme capaciteiten in de Stille Oceaan te ontwikkelen, moet de CCP eerst goede betrekkingen met de eilandnaties opbouwen, en dan langzaam de Amerikaanse aanwezigheid verdringen. De CCP heeft de Amerikaanse activiteiten in het gebied overvleugeld door immense bedragen te investeren in infrastructuurprojecten in Melanesië, Micronesië en Polynesië, en door lokaal toerisme te bevorderen en platforms voor e-business ter beschikking te stellen. [28]

Na grootschalige financiële steun en investeringen van het Chinese vasteland weerspiegelt het arrogante gedrag van CCP-functionarissen de mentaliteit van het regime wanneer het zich gesterkt voelt – het tracht de bevolking van zwakkere naties te behandelen zoals het de Chinese bevolking onder zijn totalitaire controle behandelt. Van de CCP kan uiteraard niet worden verwacht dat zij de internationale regels en protocollen eerbiedigt.

Tijdens de APEC-top die eind 2018 in Papoea-Nieuw-Guinea werd gehouden, schokte het onbeschofte en onbeschaafde gedrag van Chinese functionarissen de aanwezigen. Een hooggeplaatste Amerikaanse ambtenaar beschreef het gedrag van de CCP-functionarissen als ‘driftbui diplomatie’. Chinese ambtenaren namen hun toevlucht tot geschreeuw terwijl zij andere landen ervan beschuldigden een complot tegen China te smeden. Ze weerhielden journalisten botweg van interviews met deelnemers aan een forum tussen de Chinese leider Xi Jinping en leiders van de eilandstaten in de Stille Oceaan, en eisten dat alle journalisten verwezen naar het nieuwsbericht van het Xinhua News Agency. Om te voorkomen dat verklaringen waarin het oneerlijke handelsgedrag van het CCP-regime werd veroordeeld, in een gezamenlijk communiqué zouden worden opgenomen, eisten de ambtenaren een ontmoeting met de minister van Buitenlandse Zaken van Papoea-Nieuw-Guinea. De minister wees het verzoek af op grond van het feit dat hij onpartijdig wilde blijven. [29]

Schuldvallen gebruiken om controle te krijgen over de rijkdommen van Centraal-Azië

Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie heeft de CCP zich veel moeite getroost om haar betrekkingen met Centraal-Aziatische landen als Kazachstan, Kirgizstan, Tadzjikistan, Turkmenistan en Oezbekistan te ontwikkelen en te verstevigen. Het doel van de strategie van de CCP in Centraal-Azië kan vanuit verschillende invalshoeken worden bekeken: Ten eerste is Centraal-Azië een onvermijdelijke landroute in China’s westwaartse expansie. Wanneer China infrastructuur aanlegt om goederen in en uit China te vervoeren, kan het ook zijn handelsbelangen in Centraal-Azië uitbreiden. Ten tweede streeft China ernaar beslag te leggen op de natuurlijke hulpbronnen, waaronder steenkool, olie, gas en edele metalen, die in deze landen in overvloed aanwezig zijn. Bovendien kan het regime, door controle uit te oefenen over Centraal-Aziatische landen die geografisch en cultureel dicht bij China’s provincie Xinjiang liggen, zijn controle over de etnische minderheden aldaar verscherpen.

De CCP is de invloedrijkste speler in Centraal-Azië geworden. De International Crisis Group, een in Brussel gevestigde denktank, bracht in 2013 een rapport uit waarin stond dat China snel is uitgegroeid tot een economisch dominante macht in deze regio door te profiteren van de sociale onrust in Centraal-Azië. Peking ziet Centraal-Azië als een aanvoerbasis voor grondstoffen en hulpbronnen en als een markt voor zijn laaggeprijsde, laagkwalitatieve producten. [30] Intussen heeft de CCP ook miljoenen Amerikaanse dollars gestoken in investeringen en hulp in Centraal-Azië in naam van het behoud van de stabiliteit in Xinjiang.

Een enorm netwerk van snelwegen, spoorwegen, luchtwegen, communicatie- en oliepijpleidingen heeft China nauw verbonden met Centraal-Azië. De China Road and Bridge Corporation en zijn aannemers zijn verantwoordelijk voor de aanleg van snelwegen, spoorwegen en elektriciteitstransmissielijnen in Centraal-Azië. Zij verharden wegen op sommige van de gevaarlijkste en ingewikkeldste terreinen en leggen nieuwe wegen aan om China’s goederen naar Europa en het Midden-Oosten te vervoeren, alsook naar havens in Pakistan en Iran. Van 1992 tot 2012, in de twee decennia van diplomatieke betrekkingen tussen China en de vijf Centraal-Aziatische landen, is het totale volume van de handel tussen China en Centraal-Azië volgens Chinese staatsmedia honderdvoudig gegroeid. [31]

In Centraal-Azië heeft de CCP investeringen in grote, door de staat geleide en met krediet gefinancierde infrastructuurprojecten gestimuleerd. Sommige wetenschappers hebben ingezien dat dergelijke investeringen de basis zouden kunnen vormen van een nieuwe internationale orde waarin China een dominante rol zou spelen. Vanuit dit gezichtspunt is Centraal-Azië, evenals Australië, een andere proeftuin voor de conceptuele revolutie in de diplomatieke strategie van de CCP. [32]

Peking heeft de neiging om corrupte autoritaire leiders in Centraal-Aziatische landen te steunen, en de ondoorzichtige investeringsprojecten van de CCP worden in de eerste plaats beschouwd als voordelig voor de plaatselijke elites. In het rapport van de International Crisis Group wordt opgemerkt dat elk van de Centraalaziatische regeringen zwak en corrupt is, en dat de landen die zij regeren gebukt gaan onder sociale en economische onrust. [33] De grote infrastructuurprojecten die door Peking worden bevorderd zijn niet alleen gekoppeld aan massale leningen, maar impliceren ook officiële goedkeuringen en vergunningen, die gebaseerd zijn op gevestigde belangen. Dit veroorzaakt en verergert de corruptie in deze regimes.

In Oezbekistan was Islam Karimov, de voormalige eerste secretaris van de Communistische Partij van de Oezbeekse Socialistische Sovjetrepubliek in de USSR, de president van het land vanaf het moment van de onafhankelijkheid in 1991 tot aan zijn dood in 2016. In 2005 raakten regeringstroepen slaags met demonstranten in de oostelijke stad Andijan, waarbij honderden doden vielen. De CCP plaatste zichzelf als bondgenoot van Karimov en verleende stevige steun aan de regimes in Oezbekistan en andere landen in de regio in hun pogingen om de status quo te bewaren. [34]

De fragiele economische structuren van de Centraal-Aziatische landen, in combinatie met de massale infrastructuurleningen van de VRC, maken deze landen extra vatbaar om in de Chinese schuldenval te lopen. Turkmenistan heeft geleden onder een ernstige economische crisis, met een geschatte jaarlijkse inflatie van 300 procent in 2018, een geschatte werkloosheid van meer dan 50 procent, ernstige voedseltekorten, en welig tierende corruptie. In 2018 was China de enige grote koper van Turkmeens gas, en ook de grootste schuldeiser van zijn buitenlandse schuld, die 9 miljard dollar bedroeg (geschat op 30 procent van het bbp in 2018). [35] [36] Uiteindelijk zal Turkmenistan wellicht geen andere keuze hebben dan zijn aardgasvelden – die 70 procent van de inkomsten van het land genereren – af te staan aan de VRC om zijn schuld af te betalen. [37]

In 2018 leende Tadzjikistan meer dan 300 miljoen dollar van China om een energiecentrale te bouwen. In ruil daarvoor droeg het de exploitatievergunning van een goudmijn over aan de controle van de VRC tot zolang de mijn genoeg goud heeft geproduceerd om de schuld terug te betalen. [38]

Ook de economie van Kirgizië is in gevaar, omdat het land door grootschalige infrastructuurprojecten van de Volksrepubliek China in de schulden is gestort. Het land zal waarschijnlijk een deel van zijn natuurlijke rijkdommen moeten afstaan om de schuld te betalen. Kirgizië heeft ook samengewerkt met de Chinese communicatiebedrijven Huawei en ZTE om digitale communicatiemiddelen te bouwen om de controle van de regering over de mensen te verscherpen, en tegelijk geeft dit het regime van de CCP ook een achterdeur om zijn toezicht uit te breiden tot deze landen. [39]

Peking heeft van het machtsvacuüm in de nasleep van het uiteenvallen van de Sovjet-Unie geprofiteerd om de Kazachse energiesector binnen te dringen. De Kazachse economie is afhankelijk van de produktie van ruwe olie, en de olie-inkomsten worden gebruikt om goedkope Chinese produkten te kopen. Afgezien van de olieboringen is de industriële basis van dit land kwetsbaar. Met de stroom van goedkope Chinese produkten die de markt overspoelden, stortte de Kazachse maakindustrie in. [40]

Een ander motief voor de expansie van de CCP in Centraal-Azië is het hard aanpakken van Oeigoerse dissidenten die in de regio wonen. De Sjanghai Samenwerkingsorganisatie, een regionale alliantie die wordt aangestuurd door China en Rusland, maakt uitlevering tussen de zes aangesloten landen mogelijk. Een lidstaat kan zelfs zijn eigen ambtenaren naar een andere lidstaat sturen om een onderzoek in te stellen. Op deze manier kan de CCP haar onderdrukking van Oeigoeren uitbreiden naar het buitenland en Oeigoerse dissidenten arresteren die hun toevlucht hebben gezocht in nabijgelegen landen. [41]

Gebruik van pivot staten om strategische middelen veilig te stellen

De perifere strategie van de Communistische Partij behelst het creëren van economische afhankelijkheid in een aantal pivot landen, die vervolgens worden gebruikt als basis voor het bereiken van strategische doelen in de gehele regio. Volgens de denktanks van de Partij zijn pivotale staten die landen met een aanzienlijke regionale macht die Peking kan en wil aansturen; zij hebben geen directe conflicten met de CCP in termen van strategische belangen, en de meeste van hen delen geen nauwe belangen met de Verenigde Staten. [42] Naast het eerder genoemde Australië, Kazachstan, en andere, zijn voorbeelden van doellanden voor het Chinese regime Iran en Birma (ook bekend als Myanmar).

In het Midden-Oosten ontvangt Iran het grootste bedrag aan Chinese investeringen. Iran is een belangrijke olieproducent in de regio en staat sinds het eind van de jaren zeventig ideologisch tegenover het Westen, waardoor het een natuurlijke economische en militaire partner voor de VRC is. Peking onderhoudt sinds de jaren tachtig nauwe economische en militaire betrekkingen met Iran.

In 1991 ontdekte het Internationaal Agentschap voor Atoomenergie dat het Chinese vasteland uranium had uitgevoerd naar Iran en dat de Volksrepubliek China en Iran in 1990 een geheim nucleair akkoord hadden gesloten. [43] In 2002, toen het Iraanse uraniumverrijkingsproject werd onthuld, trokken Westerse oliemaatschappijen zich terug uit het land, wat de CCP een kans gaf om munt te slaan uit de situatie en nauwere betrekkingen met Iran te cultiveren. [44]

Het bilaterale handelsvolume tussen de VRC en Iran is tussen 1992 en 2011 meer dan honderd keer zo groot geworden, ondanks de internationale sancties tegen het Iraanse regime. [45] Dankzij de Chinese hulp kon Iran het internationale isolement doorstaan en een breed arsenaal van ballistische raketten voor de korte tot middellange afstand en kruisraketten tegen schepen ontwikkelen. Het Chinese regime leverde ook anti-scheepsmijnen en snelle aanvalsboten, en hielp Iran bij het opzetten van een heimelijk chemisch wapenproject. [46]

Een ander belangrijk buurland dat de voorkeur van de CCP geniet, is Birma, dat een lange kustlijn heeft die een strategische toegang tot de Indische Oceaan biedt. De CCP beschouwt de opening van een kanaal tussen China en Birma als een strategische stap om de afhankelijkheid van de Straat van Malakka te verminderen. [47] De slechte staat van dienst van de Birmaanse militaire regering op het gebied van de mensenrechten heeft ertoe geleid dat zij door de internationale gemeenschap is geïsoleerd. De democratische beweging in Birma in 1988 werd uiteindelijk met militair geweld neergeslagen. Het jaar daarop openden legertanks op het Plein van de Hemelse Vrede in Peking het vuur op demonstranten voor democratie.

De twee autoritaire regeringen, beide veroordeeld door de internationale gemeenschap, vonden een zekere mate van troost in hun diplomatieke gezelschap en onderhouden sindsdien nauwe betrekkingen. In oktober 1989 bracht Than Shwe van Birma een bezoek aan China, en beide partijen sloten een wapenovereenkomst ter waarde van 1,4 miljard dollar. In de jaren negentig werden er opnieuw veel wapendeals gesloten tussen de twee partijen. De CCP heeft aan Birma onder meer gevechtsvliegtuigen, patrouilleschepen, tanks en pantserwagens, luchtafweergeschut en raketten verkocht. De militaire, politieke en economische steun van de CCP werd zo de levensader van de Birmese militaire junta in haar strijd om te blijven voortbestaan. [48]

In 2013 investeerden de Chinezen 5 miljard dollar in de pijplijn voor ruwe olie en gas tussen China en Birma, die naar verluidt China’s op drie na grootste strategische olie- en gasinvoerpijplijn zal worden. Hoewel de pijplijn op hevig verzet stuitte van de bevolking, werd hij in 2017 in gebruik genomen met de steun van de CCP. [49] Vergelijkbare investeringen zijn onder meer de Myitsone Dam (momenteel in de ijskast gezet vanwege lokaal verzet) en de Letpadaung kopermijn. In 2017 bedroeg de bilaterale handel tussen China en Birma in totaal 13,54 miljard dollar. De CCP is momenteel van plan om een economische corridor tussen China en Birma te creëren, waarbij 70 procent van het aandeel in handen is van de Chinese kant. Dit omvat een diepwaterhaven voor handelstoegang tot de Indische Oceaan, en het industriepark Kyaukpyu Special Economic Zone. [50] [51]

c. Strategie in Europa: ‘verdeel en heers’

Europa was het middelpunt van de confrontatie tussen de vrije wereld en het communistische kamp tijdens de Koude Oorlog. De Verenigde Staten en de West-Europese naties onderhielden een hecht bondgenootschap via de NAVO. Om een wig te drijven tussen Europa en de Verenigde Staten, koos de CCP voor een ‘verdeel en heers’ strategie ten opzichte van de Europese landen. De partij paste haar strategie dan ook aan de plaatselijke omstandigheden aan, naarmate zij in Europa geleidelijk doordrong en invloed ontwikkelde. In de afgelopen jaren zijn de verschillen tussen Europa en de Verenigde Staten over vele belangrijke kwesties steeds duidelijker geworden. De CCP heeft hier een hand in gehad.

Tijdens de financiële crisis van 2008 buitte de CCP zwakkere Europese economieën uit die dringend behoefte hadden aan buitenlandse investeringen. De partij injecteerde grote sommen geld in deze landen in ruil voor compromissen over kwesties als de internationale rechtsorde en de mensenrechten. Zij gebruikte deze methode om verdeeldheid tussen Europese landen te creëren en uit te breiden en plukte daar vervolgens de vruchten van. Griekenland, Spanje, Italië en Hongarije behoorden tot de landen waar de CCP zich op richtte.

De CCP investeerde tijdens de staatsschuldencrisis zwaar in Griekenland, waarbij zij geld inruilde voor politieke invloed en Griekenland gebruikte als een opening om meer invloed in Europa op te bouwen. Binnen een paar jaar kreeg de CCP een concessie voor vijfendertig jaar voor de tweede en derde containerterminal van de haven van Piraeus, de grootste haven van Griekenland, en nam zij het belangrijkste overslagknooppunt in de haven over.

In mei 2017 ondertekenden China en Griekenland een driejarig actieplan dat betrekking heeft op spoorwegen, havens, de aanleg van luchthavennetwerken, energie-netwerken en investeringen in elektriciteitscentrales. [52] De investering van de CCP heeft al politiek rendement opgeleverd. Sinds 2016 heeft Griekenland, lid van de Europese Unie, zich herhaaldelijk verzet tegen EU-voorstellen die kritiek zouden leveren op het beleid en de mensenrechtensituatie van het Chinese regime. In augustus 2017 stond in een commentaar van The New York Times: “Griekenland heeft de avances van China omarmd, zijn meest vurige en geopolitiek ambitieuze vrijer.” [53]

In 2012, toen de CCP het initiatief nam tot wat het samenwerkingskader ‘17+1’ zou worden, was Hongarije het eerste land dat zich bij het initiatief aansloot. Het was ook het eerste Europese land dat een OBOR-overeenkomst met China ondertekende. In 2017 overschreed het bilaterale handelsvolume tussen China en Hongarije de 10 miljard dollar. Net als Griekenland heeft Hongarije zich herhaaldelijk verzet tegen kritiek van de EU op de schendingen van de mensenrechten door de CCP. De president van Tsjechië huurde een rijke Chinese zakenman in als zijn persoonlijk adviseur en heeft afstand gehouden van de Dalai Lama. [54]

Van de zestien landen die in het kader zijn opgenomen, zijn er elf EU-landen en vijf niet-EU-landen. Bovendien hebben vele landen een geschiedenis van communistische heerschappij en hebben zij ideologische en organisatorische sporen van die regimes behouden. Tot op zekere hoogte is het voor de postcommunistische elites vanzelfsprekend dat zij zich conformeren aan de eisen van de CCP.

Europa bestaat uit vele kleine landen, en individueel is het voor elk land moeilijk om te concurreren met de CCP. De Partij heeft hiervan gebruik gemaakt om elke regering afzonderlijk aan te pakken en hen te intimideren om te zwijgen over China’s schendingen van de mensenrechten en verderfelijk buitenlands beleid. Het meest typische voorbeeld is Noorwegen. In 2010 kende het Noorse Nobelprijscomité de Vredesprijs toe aan een Chinese dissident die in de gevangenis zat. De CCP strafte Noorwegen snel door het onder meer te verbieden zalm naar China uit te voeren. Zes jaar later werden de betrekkingen tussen de twee landen ‘genormaliseerd’, maar Noorwegen heeft gezwegen over mensenrechtenkwesties in de VRC. [55]

Ook de traditionele West-Europese mogendheden hebben de groeiende invloed van de CCP gevoeld. De directe Chinese investeringen in Duitsland zijn sinds 2010 aanzienlijk toegenomen. In 2019 was de VRC voor het vierde opeenvolgende jaar de grootste handelspartner van Duitsland. In 2016 namen investeerders van het Chinese vasteland en Hongkong zesenvijftig Duitse bedrijven over, waarbij de investeringen een hoogtepunt bereikten van 11 miljard euro. Deze fusies en overnames stelden Chinese bedrijven in staat om snel de markt te betreden en geavanceerde westerse technologie, merken en andere activa te verwerven. [56] Het Hoover Institution, een Amerikaanse denktank, bestempelde deze tactiek als ‘bewapende’ investeringen. [57]

De industriestad Duisburg in West-Duitsland is het Europese doorvoercentrum voor OBOR geworden. Tachtig procent van de treinen uit China rijdt door Duisburg voordat ze naar andere Europese landen gaan. De stad heeft ook een overeenkomst gesloten met Huawei om een ’smart city’ te worden. De burgemeester van Duisburg heeft de stad de ‘China Stad’ van Duitsland genoemd. [58]

In haar betrekkingen met Frankrijk heeft de CCP lange tijd gebruik gemaakt van een strategie van ‘transactiediplomatie’. Toen de toenmalige partijleider Jiang Zemin in 1999 Frankrijk bezocht, kocht hij bijvoorbeeld bijna dertig Airbus-vliegtuigen, samen goed voor vijftien miljard francs. Deze massale verkoop bracht de Franse regering ertoe de toelating van China tot de Wereldhandelsorganisatie te steunen.

Na het bloedbad op het Plein van de Hemelse Vrede werd Frankrijk het eerste westerse land dat een alomvattend strategisch partnerschap met het Chinese vasteland aanging. De toenmalige Franse president was de eerste in het Westen die zich verzette tegen kritiek op de VRC op de jaarlijkse conferentie van de VN-Commissie voor de Rechten van de Mens in Genève, de eerste die krachtig pleitte voor de opheffing van het EU-wapenembargo tegen China, en het eerste hoofd van een westerse regering die de CCP prees. [59] Daarnaast heeft de CCP eind jaren negentig en begin jaren 2000 grootschalige ‘Chinese Cultuur Jaren’ in Frankrijk opgezet om de communistische ideologie te promoten onder het mom van culturele uitwisseling. [60]

Het Verenigd Koninkrijk, van oudsher een machtige Europese natie en een belangrijke bondgenoot van de Verenigde Staten, is ook een van de meest waardevolle doelwitten van de CCP. Op 15 september 2016 keurde de Britse regering officieel de bouw goed van de Hinkley Point C-eenheid kerncentrale in Somerset, Engeland. De regering betaalt voor de centrale via een joint venture met China en een Frans consortium. [61]

Het project werd zwaar bekritiseerd door deskundigen, waaronder ingenieurs, natuurkundigen, milieudeskundigen, China-deskundigen en bedrijfsanalisten, die wezen op de enorme verborgen gevaren voor de Britse nationale veiligheid. Nick Timothy, de ex-stafchef van premier Theresa May, wees erop dat veiligheidsdeskundigen “bezorgd waren dat de Chinezen hun rol zouden kunnen gebruiken om zwakheden in computersystemen in te bouwen die hen in staat zullen stellen de energieproductie van Groot-Brittannië naar believen stil te leggen.” [62]

Net als in andere delen van de wereld gebruikt het Chinese regime een groot aantal methoden om zijn invloed in Europa uit te breiden, waaronder het verwerven van Europese high-tech bedrijven; het controleren van de aandelen van belangrijke havens; het omkopen van gepensioneerde politici om het platform van de CCP te prijzen; het overhalen van sinologen om de lof van de CCP te zingen; het binnendringen in universiteiten, denktanks, en onderzoeksinstituten, enzovoort. [63] Jarenlang bracht de gerenommeerde Britse krant The Daily Telegraph een maandelijkse bijlage, China Watch, geproduceerd door de Engelstalige editie van de door de CCP gecontroleerde China Daily. Beijing betaalde de Britse krant tot 750.000 pond per jaar om de bijlages, die artikelen bevatten waarin het Chinese regime werd verheerlijkt, uit te geven. [64]

De activiteiten van de CCP in Europa hebben bij onderzoekers tot grote ongerustheid geleid. Het Global Public Policy Institute en het Mercator Institute for China Studies hebben in 2018 een onderzoeksrapport gepubliceerd waarin de infiltratieactiviteiten van de CCP in Europa worden blootgelegd. Daarin wordt het volgende gesteld:

China beschikt over een uitgebreid en flexibel beïnvloedingsinstrumentarium, variërend van openlijke tot heimelijke beïnvloeding, dat hoofdzakelijk wordt ingezet op drie terreinen: politieke en economische elites, media en publieke opinie, en het maatschappelijk middenveld en de academische wereld. Bij het uitbreiden van zijn politieke invloed maakt China gebruik van de eenzijdige openheid van Europa. De poorten van Europa staan wagenwijd open, terwijl China de toegang van buitenlandse ideeën, actoren en kapitaal streng probeert te beperken.

De gevolgen van deze asymmetrische politieke relatie beginnen in Europa zichtbaar te worden. Europese staten hebben steeds meer de neiging hun beleid aan te passen in een vlaag van ‘preventieve gehoorzaamheid’ om in de gunst van China te komen. Politieke elites binnen de Europese Unie (EU) en in de Europese buurlanden zijn begonnen de Chinese retoriek en belangen te omhelzen, ook waar deze strijdig zijn met nationale en/of Europese belangen. De eenheid van de EU heeft te lijden gehad onder de Chinese verdeel-en-heers tactiek, vooral waar het de bescherming en projectie van liberale waarden en mensenrechten betreft. Peking profiteert ook van de ‘diensten’ van bereidwillige ‘enablers’ onder de Europese politieke klasse en beroepsbevolking die bereid zijn om de Chinese waarden en belangen te promoten. Niet alleen China probeert actief politiek kapitaal op te bouwen, maar ook de politieke elites in de lidstaten van de EU die Chinees geld willen aantrekken of meer erkenning willen krijgen op het wereldtoneel, proberen veel invloed uit te oefenen. [65]

Naast politieke, economische en culturele infiltratie in Europa, heeft de CCP zich ook beziggehouden met verschillende vormen van spionage. Op 22 oktober 2018 bracht de Franse krant Le Figaro een exclusieve reeks speciale reportages waarin de verschillende spionageactiviteiten van de CCP in Frankrijk werden onthuld. Dit omvatte het gebruik van zakelijke social-networking websites, met name LinkedIn, om Fransen te rekruteren om informatie te verstrekken aan de CCP met het doel te infiltreren in de politieke, economische en strategische domeinen van Frankrijk, en voor het verkrijgen van uitgebreide voorkennis in specifieke situaties. Het rapport zei ook dat dergelijke gevallen slechts het topje van de ijsberg waren van de spionage-operaties van de CCP in Frankrijk. [66] Het doel van de CCP is het op grote schaal plunderen van gevoelige informatie betreffende de Franse staat en zijn economische bezittingen. Soortgelijke spionageactiviteiten hebben ook in Duitsland plaatsgevonden. [67]

d. Afrika ‘koloniseren’ met het ‘Chinese model’

Na de Tweede Wereldoorlog ondergingen vele Afrikaanse landen dekolonisatie en werden zij onafhankelijk. De regio verloor geleidelijk de aandacht van het Westen en technologie en kapitaal werden naar China overgebracht. Gesterkt door deze middelen drong de CCP steeds verder door in de Afrikaanse landen, infiltreerde in hun politiek, economie en samenleving en verdrong gestaag wat de westerse naties hadden opgezet.

Enerzijds heeft de CCP Afrikaanse staten het hof gemaakt onder het mom van ontwikkelingshulp aan die landen, waarbij zij in de Verenigde Naties een verenigd front heeft gevormd tegen de Verenigde Staten en andere vrije landen. Anderzijds heeft de CCP door middel van economische omkoping en militaire hulp de Afrikaanse regeringen en oppositiegroeperingen onophoudelijk gemanipuleerd, waarbij zij de zaken van de Afrikaanse landen naar haar hand heeft gezet en hen het communistische Chinese model en zijn waarden heeft opgedrongen.

De Export-Import Bank of China, die door de CCP wordt gecontroleerd, heeft van 2001 tot 2010 67,2 miljard dollar aan Afrikaanse landen geleend. Oppervlakkig gezien leken aan de leningen geen politieke voorwaarden te zijn verbonden, en de rentetarieven waren relatief laag. Maar omdat in de leningsovereenkomsten natuurlijke hulpbronnen als onderpand werden gebruikt, verkreeg de CCP in feite de rechten om enorme hoeveelheden hulpbronnen uit die landen te halen.

In 2003 werd voor de lening van de Export-Import Bank of China aan Angola ruwe olie als onderpand gebruikt. De volgende situatie ontwikkelde zich, zoals beschreven in Serge Michel en Michel Beuret’s boek China Safari: Op het spoor van Pekings expansie in Afrika:

Er zijn Chinezen om de olie te boren en deze vervolgens in de Chinese pijpleiding te pompen die wordt bewaakt door een Chinese sterke man op weg naar een door de Chinezen gebouwde haven, waar de olie in Chinese tankers wordt geladen die op weg zijn naar China. Chinezen om de wegen en bruggen te bouwen en de gigantische dam die tienduizenden kleine [land]houders heeft verdreven; Chinezen om Chinees voedsel te verbouwen zodat andere Chinezen alleen Chinese groenten hoeven te eten met hun geïmporteerde Chinese basisvoedingsmiddelen; Chinezen om een regering te bewapenen die misdaden tegen de menselijkheid begaat; en Chinezen om die regering te beschermen en het voor haar op te nemen in de VN-Veiligheidsraad. [68]

In 2016 werd China de grootste handelspartner van Afrika en de grootste directe buitenlandse investeerder. [69] In Afrika is er veel kritiek op het managementmodel van de CCP: lage lonen, slechte arbeidsomstandigheden, slordige producten, ‘tofu-dreg engineering’ (een term die verwijst naar de slechte afwerking van gebouwen in de Chinese provincie Sichuan, wat leidde tot veel doden na de aardbeving van 2008), milieuvervuiling, omkoping van overheidsfunctionarissen, en andere corrupte praktijken. China’s mijnbouwactiviteiten in Afrika stuiten ook vaak op protesten van de plaatselijke bevolking.

Michael Sata, voormalig president van Zambia, zei tijdens zijn presidentiële campagne in 2007: “Wij willen dat de Chinezen vertrekken en dat de oude koloniale heersers terugkeren. Ook zij hebben onze natuurlijke rijkdommen geëxploiteerd, maar ze hebben tenminste goed voor ons gezorgd. Ze bouwden scholen, leerden ons hun taal, en brachten ons de Britse beschaving. … Het westerse kapitalisme heeft tenminste nog een menselijk gezicht; de Chinezen zijn er alleen maar op uit om ons uit te buiten.” [70] In Zambia is de Chinese invloed overal te zien. Sata had geen andere keuze dan afspraken te maken met de CCP. Bij zijn aantreden had hij meteen een ontmoeting met de ambassadeur van de Volksrepubliek China, en in 2013 bezocht hij China.

Soedan was een van de eerste bases die de CCP in Afrika vestigde, en in de afgelopen twintig jaar zijn de investeringen van de CCP in dit noordoostelijke land exponentieel gegroeid. Naast de overvloedige oliereserves van Soedan was ook de strategische haven aan de Rode Zee van vitaal belang voor de plannen van de CCP. In de jaren ’90, toen de internationale gemeenschap Soedan isoleerde vanwege zijn steun aan terrorisme en de radicale Islam, profiteerde de CCP ervan en werd snel Soedans grootste handelspartner, die het grootste deel van de Soedanese olie-export afnam. [71] De investeringen van de CCP hielpen het totalitaire regime van Omar Hassan Ahmad al-Bashir te overleven en zich te ontwikkelen ondanks de sancties. De PLA exporteerde in deze periode zelfs wapens naar Soedan, wat indirect de genocide in Darfur in Soedan vanaf 2003 mogelijk maakte.

In de internationale gemeenschap speelde de CCP een rol met twee gezichten: Terwijl China een ‘peacekeeping team’ naar de VN stuurde om te bemiddelen in het conflict in Soedan, nodigde Peking Bashir ook openlijk uit naar China te komen, hoewel hij door het Internationaal Strafhof werd gezocht wegens misdaden tegen de menselijkheid. De CCP verklaarde dat hoe de wereld ook veranderde, hoe de situatie in Soedan ook was, dat China altijd de vriend van Soedan zou zijn. [72]

De CCP spant zich aanzienlijk in om ontwikkelingslanden over de streep te trekken. Het forum voor Chinees-Afrikaanse samenwerking (FOCAC) werd in 2000 opgericht en de eerste ministeriële conferentie vond plaats in Peking. Tijdens deze openingsvergadering kondigde toenmalig hoofd van de CCP Jiang een schuldenverlichting van 10 miljard yuan voor arme landen in Afrika aan. In 2006, toen Beijing als gastheer optrad voor de FOCAC-top, kondigde de CCP niet alleen schuldkwijtschelding aan voor vierenveertig landen, maar zegde ook 10 miljard dollar toe voor financiering, krediet, studiebeurzen en diverse hulpprojecten. [73] Tijdens de top van 2015 in Johannesburg, Zuid-Afrika, kondigde de VRC aan dat het $ 60 miljard zou verstrekken om met Afrikaanse landen samen te werken om tien grote samenwerkingsplannen uit te voeren. [74] Op 28 augustus 2018 merkte de viceminister van Handel van de VRC op dat “97 procent van de producten uit drieëndertig van de minst ontwikkelde Afrikaanse landen een nultarief hebben.” [75] Op 3 september 2018, tijdens de top van 2018, beloofde de CCP opnieuw dat het Afrika $ 60 miljard aan vrijblijvende hulp, renteloze leningen en projectspecifiek kapitaal en investeringen zou bieden. Tegelijkertijd beloofde de CCP dat het voor Afrikaanse landen met diplomatieke betrekkingen met het Chinese vasteland, hun intergouvernementele schulden die eind 2018 zouden vervallen, zou kwijtschelden. [76]

Toen hij premier van Ethiopië was, stelde Meles Zanawi een vijfjarenplan voor Ethiopië op naar het voorbeeld van China. Ook de organisatie en de structuur van de toenmalige regeringspartij, het Ethiopische Democratische Volksrevolutiefront (EPRDF), vertoonden een opvallende gelijkenis met de CCP. Een anonieme bron binnen het Chinese Ministerie van Buitenlandse Zaken zei dat veel hoge ambtenaren van de EPRDF naar China waren gereisd om te studeren en een opleiding te volgen, en dat de kinderen van veel belangrijke ambtenaren ook naar China gingen voor hun opleiding. Het was nog duidelijker op ministerieel niveau, waar vrijwel elke ambtenaar The Selected Writings of Mao Zedong las. [77]

In maart 2013 verklaarde de Ethiopische premier op de BRICS-top dat China zowel een handelspartner als een ontwikkelingsmodel voor Ethiopië was. Vandaag wordt Ethiopië het ‘nieuwe China’ van Afrika genoemd. De controle en censuur op het internet, het totalitaire karakter van de regering, de controle op de media, enzovoort, zijn allemaal uit dezelfde communistische mal gegoten als die van China. [78] De Volksrepubliek China heeft ook opleidingssessies gehouden voor leiders en regeringsfunctionarissen van andere Afrikaanse landen.

Yun Sun, mededirecteur van het China-programma van het in Washington gevestigde Stimson Center, zei:

Zij organiseren dit soort politieke opleidingen met drie doelstellingen voor ogen. Ten eerste het legitimeren van het regime van de CCP – zij tracht de wereld te vertellen hoe de CCP China met succes heeft bestuurd en hoe dit succes zou kunnen worden herhaald voor de ontwikkelingslanden. Ten tweede tracht de CCP de ervaring die China tijdens zijn ontwikkeling heeft opgedaan, tijdens de zogenaamde ‘uitwisseling van ideeën over hoe het land te besturen’, te promoten. Hoewel de CCP niet expliciet  ’de revolutie exporteert’, exporteert zij zeker wel haar ideologische benadering. De derde doelstelling is het versterken van de uitwisselingen tussen China en Afrika. [79]

Na verscheidene decennia van moeizame inspanningen heeft de CCP door middel van handel en commercie een stevige voet aan de grond gekregen in de economie van Afrika. Door het gebruik van economische stimulansen heeft zij een aantal Afrikaanse regeringen omgekocht, zodat de ambtenaren in die landen alle instructies van Peking opvolgen. Een geleerde van het PRC establishment verklaarde: “China’s vooruitgang in de afgelopen veertig jaar heeft bewezen dat het niet hoeft te doen wat het Westen deed om succes te behalen. … De impact hiervan op Afrika gaat verder dan je je kunt voorstellen.” [80]

e. Oprukken naar Latijns-Amerika

Aangezien Latijns-Amerika geografisch gezien dicht bij de Verenigde Staten ligt, heeft de Verenigde Staten historisch gezien altijd veel invloed op Latijns-Amerika gehad. Hoewel er in Latijns-Amerika een aantal socialistische regimes opdoken toen het communisme halverwege de twintigste eeuw de wereld overspoelde, vormden deze invloeden uiteindelijk geen grote bedreiging voor de rol van de Verenigde Staten in de regio.

Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie begon de CCP zich op Latijns-Amerika te richten. Onder de noemer van ‘Zuid-Zuid-samenwerking’ begon zij te infiltreren in alle sectoren van de samenleving in de regio, op gebieden als economie, handel, leger, diplomatie, cultuur en dergelijke. De regeringen van veel Latijns-Amerikaanse landen, zoals Venezuela, Cuba, Ecuador en Bolivia, stonden al vijandig tegenover de Verenigde Staten, en de CCP maakte daar optimaal gebruik van toen zij haar invloed uitbreidde tot over de Stille Oceaan, waardoor de spanningen tussen deze naties en de Verenigde Staten nog verder opliepen en hun anti-Amerikaanse houding nog werd versterkt.

De CCP kon nu vrijelijk opereren in de achtertuin van Amerika, de socialistische regimes in Latijns-Amerika steunen, en zo de basis leggen voor een confrontatie op lange termijn met de Verenigde Staten. Het is niet overdreven te stellen dat de infiltratie en invloed van de CCP in Latijns-Amerika veel verder reiken dan wat de Sovjet-Unie had bereikt.

Ten eerste gebruikte de CCP buitenlandse handel en investeringen om haar invloed in Latijns-Amerika uit te breiden. Volgens een rapport van de in de VS gevestigde denktank Brookings Institution bedroeg de handel van het Chinese vasteland met Latijns-Amerika in 2000 12 miljard dollar, maar in 2013 was die geëxplodeerd tot meer dan 260 miljard dollar, een toename met meer dan het twintigvoudige. Vóór 2008 waren de Chinese leningsverbintenissen niet hoger dan 1 miljard dollar, maar in 2010 waren ze gestegen tot 37 miljard dollar. [81] Van 2005 tot 2016 beloofde de VRC 141 miljard dollar te lenen aan Latijns-Amerikaanse landen. Vandaag zijn de Chinese leningen groter dan die van de Wereldbank en de Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank samen. De CCP beloofde in 2015 ook dat het Latijns-Amerika tegen 2025 $250 miljard aan directe investeringen zou leveren en dat de bilaterale handel tussen China en Latijns-Amerika $500 miljard zou bedragen.

Latijns-Amerika is momenteel het op één na grootste investeringsdoel van de VRC, na Azië. [82] China is de belangrijkste handelspartner van de drie grootste economieën in Latijns-Amerika – Brazilië, Chili en Peru – en de op een na grootste voor Argentinië, Costa Rica en Cuba. Met de aanleg van snelwegen in Ecuador, havenprojecten in Panama, en een geplande glasvezelkabel die van China naar Chili loopt, is de invloed van de CCP in heel Latijns-Amerika duidelijk. [83]

Al die tijd heeft de CCP haar staatsbedrijven ingezet om van Latijns-Amerika haar grondstoffenbasis te maken, met inbegrip van de enorme investeringen van Baosteel in Brazilië en de controle van Shougang over ijzermijnen in Peru. De CCP heeft ook grote belangstelling getoond voor de olie van Ecuador en de olie- en goudmijnen van Venezuela.

Op militair gebied heeft de CCP haar infiltratie in Latijns-Amerika zowel in omvang als in diepgang opgevoerd. Jordan Wilson, onderzoeker bij de US-China Economic and Security Review Commission, ontdekte dat de CCP sinds het midden van de jaren 2000 is geëvolueerd van militaire verkopen op laag niveau naar militaire verkopen op hoog niveau, met een export van bijna 100 miljoen dollar in 2010. Vanaf de jaren 2000 heeft de CCP haar militaire export naar Latijns-Amerikaanse landen aanzienlijk opgevoerd. De ontvangers van deze wapenverkopen waren anti-Amerikaanse regimes, onder andere Venezuela. Tegelijkertijd was er een toename van militaire trainingsuitwisselingen en gezamenlijke militaire oefeningen. [84]

De CCP ontwikkelt in hoog tempo banden met Latijns-Amerika op diplomatiek, economisch, cultureel en militair vlak. In 2015 werd in een witboek over defensie door de CCP “specifiek aan het PLA opgedragen om actief deel te nemen aan zowel regionale als internationale samenwerking op het gebied van veiligheid en om China’s overzeese belangen effectief veilig te stellen”.

Op het diplomatieke front heeft een aantal landen, als gevolg van de stimulansen en dreigementen van de CCP, ervoor gekozen om de diplomatieke banden met de Republiek China (Taiwan) te verbreken en in plaats daarvan de communistische VRC te omarmen. In juni 2017 kondigde Panama aan dat het de diplomatieke betrekkingen met Taiwan had beëindigd en nu “slechts één China” erkende. Drie jaar eerder was de CCP begonnen met het actief plannen van investeringen in de infrastructuur van Panama, zoals havens, spoorwegen en snelwegen, waarbij het totale investeringsbedrag opliep tot ongeveer 24 miljard dollar. [85] China heeft reeds de controle verworven over de beide uiteinden van het Panama Kanaal, dat van groot internationaal strategisch belang is.

De CCP heeft ook bijna 30 miljard dollar geïnvesteerd in de haven La Union van El Salvador. In juli 2018 waarschuwde de Amerikaanse ambassadeur in El Salvador in de krant El Diario De Hoy dat de Chinese investeringen in de haven een militair doel hadden en nauwlettend in de gaten moesten worden gehouden. [86]

Op het culturele front had de CCP begin 2018 negenendertig Confucius Instituten en elf Confucius Klaslokalen opgericht in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied, met een totaal aantal inschrijvingen van meer dan 50.000. [87] Confucius Instituten zijn geïdentificeerd als instellingen die door de CCP worden gebruikt voor spionage, evenals het overbrengen van de cultuur en ideologie van de Communistische Partij onder het mom van traditionele Chinese cultuur.

De expansie en infiltratie van de CCP in Latijns-Amerika vormt een ernstige bedreiging voor de Verenigde Staten. Door de toegang tot de Chinese markt en de afhankelijkheid van economische investeringen en militaire hulp te gebruiken om het beleid van de Latijns-Amerikaanse regeringen te beïnvloeden, kan China hen in zijn eigen invloedssfeer trekken en hen tegen de Verenigde Staten opzetten. De kanalen, havens, spoorwegen en communicatiefaciliteiten die de CCP aanlegt zijn allemaal belangrijke instrumenten die zullen worden gebruikt om haar mondiale hegemonie uit te breiden en te vestigen.

f. De groeiende militaire capaciteiten van de CCP

Naarmate de militaire macht van China zich heeft ontwikkeld, is het land agressiever geworden in gebieden zoals de Zuid-Chinese Zee. In 2009 hebben Chinese schepen een Amerikaans surveillanceschip (de USNS Impeccable) gevolgd en lastiggevallen terwijl dit laatste daar routineoperaties uitvoerde in internationale wateren. [88] Een soortgelijk incident vond plaats in internationale wateren in de Gele Zee toen Chinese schepen herhaaldelijk binnen dertig meter van de USNS Victorious kwamen, waardoor het gedwongen werd een gevaarlijke plotselinge stop te maken. [89] In september 2018 voerde een Chinees oorlogsschip agressieve manoeuvres uit waarbij de USS Decatur werd gewaarschuwd om het gebied te verlaten. Het Chinese schip naderde tot op vijfenveertig meter van de boeg van de Decatur, waardoor het Amerikaanse schip gedwongen werd te manoeuvreren om een aanvaring te voorkomen. [90]

De CCP heeft haar militaire ambities al lang geleden bekendgemaakt. Haar strategie is om van een landmacht een maritieme supermacht te worden en uiteindelijk over beide de hegemonie te vestigen. In 1980 was de strategie van Peking gericht op een actieve verdediging, waarbij de nadruk vooral lag op de verdediging van de eigen grenzen. In die tijd was de belangrijkste tegenstander het Sovjetleger. In 2013 veranderde Pekings frontlijnverdediging in actieve aanval met als doel zijn frontlijn uit te breiden. Het stelde ‘strategische aanval’ voor als ‘een belangrijk type van actieve verdediging.’ [91]

Het Amerikaanse ministerie van Defensie verklaarde in een jaarverslag aan het Congres in 2018:

China’s maritieme nadruk en aandacht voor missies ter bewaking van zijn overzeese belangen hebben de PLA steeds meer buiten de grenzen van China en zijn onmiddellijke periferie gedreven. De veranderende focus van de PLAN [de Chinese zeemacht] – van ‘offshore waterverdediging’ naar een mix van ‘offshore waterverdediging’ en ‘bescherming op open zee’ – weerspiegelt de groeiende belangstelling van de hoge commando’s voor een groter operationeel bereik. China’s militaire strategie en de lopende hervorming van de PLA weerspiegelen het loslaten van zijn van oudsher landgerichte mentaliteit. Evenzo duiden doctrinaire verwijzingen naar ‘voorwaartse verdediging van de grenzen’ die potentiële conflicten ver van China’s grondgebied zou verplaatsen, erop dat PLA-strategen een steeds globalere rol voor ogen hebben. [92]

De Volksrepubliek China heeft in de Zuid-Chinese Zee eilanden gebouwd en riffen gemilitariseerd, en deze voorzien van vliegvelden, vliegtuigen en raketten. Drie strategisch belangrijke eilandjes, namelijk Fiery Cross Reef, Subi Reef en Mischief Reef, zijn versterkt met kruisraketten, grond-luchtraketten en vliegvelden. De eilanden fungeren in wezen als stationaire vliegdekschepen die in geval van een militair conflict kunnen worden ingezet. Op strategisch niveau is de PLA-marine in staat de grenzen te doorbreken van de eilandenketen die zich uitstrekt van de Koeril-eilanden in het noorden tot de eilanden Taiwan en Borneo in het zuiden, waardoor zij in staat is in de open oceaan te vechten.

Lawrence Sellin, gepensioneerd kolonel van het Amerikaanse leger en militair commentator, schreef in 2018: “China probeert nu zijn internationale invloed uit te breiden tot buiten de Zuid-Chinese Zee door hieraan een soortgelijk kader te koppelen voor dominantie in de noordelijke Indische Oceaan. Als het wordt toegestaan om deze koppeling te voltooien, zou China een onbetwistbare positie kunnen innemen om gezag uit te oefenen over ruwweg de helft van het mondiale bbp.” [93]

De dominantie van de Zuid-Chinese Zee is geen kwestie van grondgebied, maar van wereldstrategie. Elk jaar wordt voor bijna 5 triljoen dollar aan goederen door de Zuid-Chinese Zee vervoerd. [94] Voor China begint zijn Maritieme Zijderoute bij de Zuid-Chinese Zee, en naar schatting 80 procent van zijn olie-import zal over zee gaan. [95] De vredeshandhaving in de Zuid-Chinese Zee na de Tweede Wereldoorlog kwam in handen van de Verenigde Staten en haar bondgenoten, wat een grote bedreiging vormt voor het Chinese regime.

M. Taylor Fravel, universitair hoofddocent politieke wetenschappen aan het Massachusetts Institute of Technology, schreef dat China sinds 1949 drieëntwintig territoriale geschillen met zijn buren heeft uitgevochten. In zeventien van deze geschillen heeft het een schikking getroffen. Bij vijftien van deze schikkingen bood Peking substantiële compromissen over de toewijzing van betwist grondgebied. Maar wat de Zuid-Chinese Zee betreft, heeft China sinds de jaren vijftig, zelfs toen de Chinese marine militair onbeduidend was, voor een compromisloze aanpak gekozen en de onbetwistbare soevereiniteit over de regio opgeëist. In andere territoriale geschillen heeft China nooit zulke absolute taal gebezigd.

Fravel noemde verschillende redenen voor China’s sterke houding in kwesties rond de Zuid-Chinese Zee. “China beschouwt eilanden voor de kust, zoals de [Spratly-eilanden], als strategisch. Vanaf deze eilanden kan China jurisdictie opeisen over aangrenzende wateren die belangrijke natuurlijke hulpbronnen kunnen bevatten en zelfs jurisdictie over sommige activiteiten van buitenlandse marineschepen,” zei hij. “De Spratly-eilanden in de Zuid-Chinese Zee kunnen ook worden ontwikkeld tot vooruitgeschoven buitenposten voor het projecteren van militaire macht. … Ze zouden ook China’s onderzeeërs kunnen helpen door andere staten te verhinderen Chinese onderzeeërs te volgen die vanuit de Zuid-Chinese Zee de westelijke Stille Oceaan willen binnenvaren.” [96]

De agressieve en expansieve acties van het Chinese regime in de Zuid-Chinese Zee, met name de stappen die het de afgelopen jaren heeft ondernomen om de status quo te veranderen, hebben de militaire spanningen in de grotere regio doen toenemen. In reactie daarop “heeft Japan natuurlijk een decennium van dalende militaire uitgaven omgebogen, terwijl India de gestagneerde modernisering van de marine nieuw leven heeft ingeblazen,” schreef auteur en geostrateeg Brahma Chellaney in 2018. [97] Zijn inspanningen verhullend met het excuus van een veilige doorgang voor energie en vracht, heeft China’s actieve expansie in de Zuid-Chinese Zee het machtsevenwicht in de regio doen kantelen en de kans op een militair conflict doen toenemen. Geowetenschapper Scott Montgomery van de Universiteit van Washington wees erop dat “de Chinese perceptie van de [Zuid-Chinese Zee] als een veiligheidsprobleem heeft geleid tot een erosie van de veiligheid in de regio.” [98] Westerse geleerden zijn van mening dat Chinese militaire functionarissen onderzoeken hoe ze macht steeds verder in het buitenland kunnen projecteren. In 2017 vestigde de PLA zijn eerste overzeese militaire basis in Djibouti, in de Hoorn van Afrika. [99]

Het CCP-regime onderhoudt het grootste leger ter wereld, met twee miljoen actieve personeelsleden, volgens een rapport van het International Institute for Strategic Studies uit 2019. [100] De PLA heeft ook de grootste grondmacht ter wereld, het grootste aantal oorlogsschepen, de op twee na grootste marinetonnage, en een enorme luchtmacht. Het heeft een nucleaire aanvalscapaciteit bestaande uit intercontinentale ballistische raketten, onderzeeërs met ballistische raketten en strategische bommenwerpers.

De militaire expansie van communistisch China is niet beperkt tot de traditionele indeling in land, zee en lucht; het land boekt ook vooruitgang op het gebied van ruimte- en elektromagnetische oorlogsvoering.

Het Chinese regime heeft ook 1,7 miljoen personeelsleden in dienst bij de Gewapende Volkspolitie, een paramilitaire organisatie die voornamelijk tot taak heeft de interne orde te handhaven. Evenals de PLA staat de organisatie onder de verenigde leiding van de Centrale Militaire Commissie van de CCP; daarnaast onderhoudt de CCP ook een groot aantal reserve- en militie-eenheden. In de militaire doctrine van de Partij is altijd de nadruk gelegd op het belang van een ‘volksoorlog’. In het totalitaire systeem van de CCP kan zij in geval van oorlog snel alle beschikbare middelen voor militair gebruik aanwenden. Dit betekent dat de CCP beschikt over een pool van meer dan een miljard mensen waaruit zij enorme aantallen mensen kan ronselen. Zelfs overzeese Chinezen spelen een rol in de militaire en inlichtingenstrategie van de CCP; in 2017 nam de VRC een ‘nationale inlichtingenwet’ aan die eist dat alle Chinese burgers de Communistische Partij bijstaan, ongeacht waar ze verblijven.

Het BBP van China is tussen 1997 en 2007 snel gestegen. De grondtroepen van de PLA beschikken nu over duizenden moderne gevechtstanks. De PLA marine heeft twee vliegdekschepen in haar vloot en is er meer aan het bouwen. Negentig procent van de gevechtsvliegtuigen van de PLA luchtmacht zijn van de vierde generatie, en de CCP is begonnen met de introductie van gevechtsvliegtuigen van de vijfde generatie.

Begin 2017 kondigde de VRC een voor inflatie gecorrigeerde verhoging van haar jaarlijkse militaire begroting met 6,5 procent aan tot 154,3 miljard dollar. Analyse van gegevens van 2008 tot en met 2017 wijst uit dat Pekings officiële militaire budget in die periode jaarlijks gemiddeld met 8 procent groeide in inflatiegecorrigeerde termen. [101] Waarnemers schatten dat de werkelijke militaire uitgaven van de CCP twee keer zo hoog zijn als wat officieel wordt erkend. Afgezien daarvan komt de militaire kracht van het regime niet volledig tot uiting in de militaire uitgaven, omdat de werkelijke militaire uitgaven hoger zijn dan de openbare cijfers, en de CCP naar eigen goeddunken veel civiele middelen en mankracht kan vorderen. Indien nodig kan het gehele industriële systeem ingeschakeld worden voor oorlogsdoeleinden, hetgeen betekent dat de werkelijke militaire vermogens de officiële gegevens en de gebruikelijke ramingen ver te boven gaan.

De CCP gebruikt een breed scala van spionage om de Verenigde Staten op technologisch gebied in te halen. Volgens sommige schattingen is meer dan 90 procent van de spionage tegen de Verenigde Staten via hacking afkomstig uit de Volksrepubliek China, en infiltreren de netwerken van de CCP in grote Amerikaanse bedrijven en het leger, waarbij zij technologie en kennis stelen die de Chinezen niet zelfstandig kunnen ontwikkelen. [102]

De CCP heeft een wereldwijd systeem opgebouwd dat bestaat uit meer dan dertig Beidou-navigatiesatellieten (Big Dipper), met wereldwijde mogelijkheden voor militaire positiebepaling. In samenhang hiermee maakt de PLA steeds geavanceerdere drones met gevechtscapaciteit. Tijdens de 2018 Zhuhai Airshow in China trok het debuut van de CH-7 Rainbow drone de aandacht van militaire experts. De Rainbow-serie betekent dat China een inhaalslag heeft gemaakt in de technologie voor het ontwikkelen van bewapende drones. Een groot aantal van de eerdere CH-4 Rainbows hebben de militaire markten van Jordanië, Irak, Turkmenistan en Pakistan veroverd, landen die beperkt waren in de aanschaf van bewapende drones uit de Verenigde Staten. [103] De nieuwste CH-7 Rainbow is in sommige opzichten net zo goed uitgerust als de X-47B, de beste drone die de Verenigde Staten te bieden heeft. [104] Een video die op de vliegshow werd afgespeeld simuleerde de drones die de vijand bestreden, wat duidelijk het Amerikaanse leger was. [105] Door hun geringe afmetingen kunnen de drones worden ingezet vanaf verschillende platforms, waaronder civiele schepen, wat de CCP een voordeel zou kunnen geven ten opzichte van Taiwan in een mogelijk conflict. [106] Een groot aantal luchtdrones kan clusters vormen onder controle van satellieten en kunstmatige intelligentie, waardoor ze nuttig zijn in regionale en asymmetrische conflicten.

Het stealth gevechtsvliegtuig de Chinese J-20, ook onthuld op de Zhuhai Air Show, lijkt op de Amerikaanse F-22, terwijl de Chinese J-31 lijkt gemodelleerd naar de F-35. Hoewel de defensie-industrie van de VRC in vele opzichten nog steeds achterloopt op die van het Amerikaanse leger, is zij de kloof met de Verenigde Staten aan het dichten bij de ontwikkeling van moderne straaljagers.

Qua tactiek richt het PLA zich op asymmetrische capaciteiten: asymmetrische oorlogsvoering, asymmetrische strategie, en asymmetrische wapens. [107] Adm. Philip Davidson, commandant van het US Indo-Pacific Command, beschreef China als een ‘peer competitor’. Hij zei dat China niet probeert de vuurkracht van Amerika één op één te evenaren; in plaats daarvan probeert het de Verenigde Staten in te halen door cruciale asymmetrische capaciteiten op te bouwen, waaronder het gebruik van anti-scheepsraketten en capaciteiten op het gebied van onderzeese oorlogsvoering. Hierdoor waarschuwde hij dat “er geen garantie is dat de Verenigde Staten een toekomstig conflict met China zouden winnen.” [108]

Eén zo’n asymmetrisch wapen is de Dongfeng 21D ballistische antischipraket. Traditioneel worden ballistische raketten gebruikt voor het afvuren van kernkoppen op stationaire doelen zoals steden en militaire bases, maar de Dongfeng 21D is een uniek wapen dat bedoeld is voor gebruik tegen gevechtsgroepen van Amerikaanse vliegdekschepen op zee. De CCP heeft ook de strategie uit het Sovjet-tijdperk van de Koude Oorlog gevolgd om grote aantallen kruisraketten in te zetten in een poging om de Amerikaanse zeemachtsovermacht te compenseren. In 2018 onthulde de PLA zijn landgebaseerde YJ-12B supersonische antischipkruisraket, bekend als de ‘vliegdekschipmoordenaar’. Dit heeft een ‘dodenzone’ van 550 kilometer in het westen van de Stille Oceaan getekend, waarbinnen Amerikaanse vliegdekschip gevechtsgroepen vatbaar zullen zijn voor aanvallen op ultra-lage hoogte.

Gewapend met raketten als de Dongfeng 21D en de YJ-12 hoeft de PLA de Amerikaanse marine niet één-op-één te evenaren in sterkte – zoals het aantal inzetbare vliegdekschepen – om haar de regionale toegang tot het westelijk deel van de Stille Oceaan te kunnen ontzeggen.

Na de snelle uitbreiding van haar militaire macht is de VRC een enorme wapenexporteur geworden naar autoritaire regimes in de wereld, zoals Noord-Korea en Iran. Het doel is enerzijds haar militaire bondgenootschappen uit te breiden, en anderzijds de militaire macht van de VS te verdelen en tegen te gaan. Daartoe zet het CCP-regime aan tot haat tegen de Verenigde Staten, waarbij het een gemeenschappelijk doel vindt met andere anti-Amerikaanse regimes.

Tegelijkertijd heeft de leiding van de CCP terroristische militaire theorieën aangenomen, zoals onbeperkte oorlogsvoering. Zij bepleit de noodzaak van oorlog door te zeggen dat “oorlog niet ver van ons vandaan is; het is de bakermat van de ‘Chinese eeuw'”. Het legitimeert geweld en terreur met uitspraken als “de dood is de drijvende kracht achter de vooruitgang van de geschiedenis”. Het rechtvaardigt agressie met uitspraken als “er is geen recht op ontwikkeling zonder het recht op oorlog” en “de ontwikkeling van het ene land vormt een bedreiging voor het andere – dit is de algemene regel van de wereldgeschiedenis.” [109]

Zhu Chenghu, een generaal-majoor en de decaan van de Nationale Defensie Universiteit van de Volksrepubliek China, verklaarde in 2005 publiekelijk dat als de Verenigde Staten zouden ingrijpen in een oorlog in de Straat van Taiwan, China preventief kernwapens zou gebruiken om honderden steden in de Verenigde Staten met de grond gelijk te maken, zelfs als heel China ten oosten van Xi’an (een stad gelegen aan de westelijke rand van China’s traditionele grenzen) als gevolg daarvan zou worden vernietigd. [110] Zhu’s uitspraken werden grotendeels gedaan om de reacties van de internationale gemeenschap te peilen.

Het is belangrijk te beseffen dat de militaire strategieën van de CCP altijd ondergeschikt zijn aan haar politieke behoeften, en dat de militaire ambities van het regime slechts één dimensie vormen van haar bredere plan om de communistische hegemonie over de gehele wereld te vestigen. [111]

Hoofdstuk zeventien

Hoofdstuk achttien (Deel 2)

Referenties

1. Zhao Kejin 趙可金, “Heping fazhan daolu: moshi de tupo” 和平發展道路：模式的突破 [“The Road of Peaceful Development: A Paradigmatic Breakthrough”], People.cn, 11 november 2009, http://theory.people.com.cn/GB/10355796.html [Chinees]

2. Michael Pillsbury, The Hundred-Year Marathon: China’s Secret Strategy to Replace America as the Global Superpower (New York: Henry Holt and Co., 2015), hoofdstuk 5.

3. US Congress, Senate, Committee on Foreign Relations: Subcommittee on East Asian and Pacific Affairs, US–China Relations: Status of Reforms in China, 108th Cong., 1st sess., 22 april 2004, https://www.foreign.senate.gov/imo/media/doc/WaldronTestimony040422.pdf.

4. Chris Giles, “China Poised to Pass US as World’s Leading Economic Power This Year,” Financial Times, 29 april 2014, https://www.ft.com/content/d79ffff8-cfb7-11e3-9b2b-00144feabdc0.

5. “CMHI and CMA CGM Complete the Terminal Link Transaction,” CMA-CGM and CMHI, 11 juni 2013, https://www.cma-cgm.com/static/News/Attachments/CMHI%20and%20CMA%20CGM%20complete%20the%20Terminal%20Link%20transaction.pdf.

6. Derek Watkins, K. K. Rebecca Lai, en Keith Bradsher, “The World, Built by China,” The New York Times, 18 november 2018, https://www.nytimes.com/interactive/2018/11/18/world/asia/world-built-by-china.html.

7. Andrew Sheng, “A Civilizational Clash With China Comes Closer,” Asia Global Institute: The University of Hong Kong, 16 januari 2018, https://www.asiaglobalinstitute.hku.hk/news-post/a-civilizational-clash-with-china-comes-closer.

8. Wu Xinbo 吳心伯, “Dui zhoubian waijiao yanjiu de yixie sikao” 對周邊外交研究的一些思考 [“Reflections on the Study of Periphery Diplomacy”], World Affairs, issue 2 (2015), http://www.cas.fudan.edu.cn/picture/2328.pdf. [Chinees]

9. Nick McKenzie en Sarah Ferguson, Power and Influence: The Hard Edge of China’s Soft Power, Australian Broadcasting Corporation, 5 juni 2017, video, https://www.abc.net.au/4corners/power-and-influence-promo/8579844.

10. “Sam Dastyari Resignation: How We Got Here,” Australian Broadcasting Corporation, 11 december 2017, https://www.abc.net.au/news/2017-12-12/sam-dastyari-resignation-how-did-we-get-here/9249380.

11. Chris Uhlmann en Andrew Greene, “Chinese Donors to Australian Political Parties: Who Gave How Much?” Australian Broadcasting Corporation, 7 juni 2017, https://www.abc.net.au/news/2016-08-21/china-australia-political-donations/7766654?nw=0.

12. John Fitzgerald, “China in Xi’s ‘New Era,’” Journal of Democracy, no. 29, april 2018, https://muse.jhu.edu/article/690074.

13. Tara Francis Chan, “Rejected Three Times Due to Fear of Beijing, Controversial Book on China’s Secret Influence Will Finally Be Published,” Business Insider, 5 februari 2018, https://www.businessinsider.com/australian-book-on-chinas-influence-gets-publisher-2018-2.

14. Jonathan Pearlman, “US Alarm Over Aussie Port Deal With China Firm,” The Straits Times, 19 november 2015, https://www.straitstimes.com/asia/australianz/us-alarm-over-aussie-port-deal-with-china-firm.

15. Christopher Walker en Jessica Ludwig, “From ‘Soft Power’ to ‘Sharp Power’: Rising Authoritarian Influence in the Democratic World,” in Sharp Power: Rising Authoritarian Influence (Washington, DC: National Endowment for Democracy, 2017), 20, https://www.ned.org/wp-content/uploads/2017/12/Sharp-Power-Rising-Authoritarian-Influence-Full-Report.pdf.

16. “2017 Foreign Policy White Paper,” Australian government, 23 november 2017, https://www.fpwhitepaper.gov.au/foreign-policy-white-paper/overview.

17. Caitlyn Gribbin, “Malcolm Turnbull Declares He Will ‘Stand Up’ for Australia in Response to China’s Criticism,” Australian Broadcasting Corporation, 8 december 2017, https://www.abc.net.au/news/2017-12-09/malcolm-turnbull-says-he-will-stand-up-for-australia/9243274.

18. Irene Luo, “Former Chinese Diplomat on China’s Infiltration of Australia,” The Epoch Times, 5 juli 2017, https://www.theepochtimes.com/former-chinese-diplomat-on-chinas-infiltration-of-australia_2264745.html.

19. Clive Hamilton, Silent Invasion: China’s Influence in Australia(Melbourne: Hardie Grant, 2018), hoofdstuk 1.

20. Ibid.

21. Ibid.

22. Ibid.

23. Ibid., hoofdstuk 3.

24. Anne-Marie Brady, “Magic Weapons: China’s Political Influence Activities Under Xi Jinping,” Wilson Center, 16 september 2017, https://www.wilsoncenter.org/sites/default/files/media/documents/article/magic_weapons.pdf.

25. Eleanor Ainge Roy, “‘I’m Being Watched’: Anne Marie Brady, the China Critic Living in Fear for Beijing,” The Guardian, 22 januari 2019, https://www.theguardian.com/world/2019/jan/23/im-being-watched-anne-marie-brady-the-china-critic-living-in-fear-of-beijing.

26. Brady, “Magic Weapons.”

27. Lin Tinghui 林廷輝, “Long zai mosheng de haiyu: Zhongguo dui Taipingyang daoguo waijiao zhi kunjing” 龍在陌生海域：中國對太平洋島國外交之困境 [“The Dragon in Strange Waters: China’s Diplomatic Quagmire in the Pacific Islands”], Journal on International Relations, issue 30, p. 58, https://diplomacy.nccu.edu.tw/download.php?filename=451_b9915791.pdf&dir=archive&title=File. [Chinees]

28. Ben Bohane, “The US Is Losing the Pacific to China,” The Wall Street Journal, 7 juni 2017, https://www.wsj.com/articles/the-u-s-is-losing-the-pacific-to-china-1496853380.

29. Josh Rogin, “Inside China’s ‘Tantrum Diplomacy’ at APEC,” The Washington Post, 20 november 2018, https://www.washingtonpost.com/news/josh-rogin/wp/2018/11/20/inside-chinas-tantrum-diplomacy-at-apec.

30. International Crisis Group, “China’s Central Asia Problem,” report, no. 244, 27 februari 2013, https://www.crisisgroup.org/europe-central-asia/central-asia/china-s-central-asia-problem.

31. Wu Jiao en Zhang Yunbi, “Xi Proposes a ‘New Silk Road’ With Central Asia,” China Daily, 8 september 2013, http://www.chinadaily.com.cn/sunday/2013-09/08/content_16952160.htm.

32. Raffaello Pantucci en Sarah Lain, “China’s Eurasian Pivot: The Silk Road Economic Belt,” Whitehall Papers 88, no. 1 (16 mei 2017): 1–6, https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/02681307.2016.1274603.

33. International Crisis Group, “China’s Central Asia Problem.”

34. Kong Quan 孔泉, “Zhongguo zhichi Wuzibiekesitan wei guojia anquan suo zuo nuli” 中國支持烏茲別克斯坦為國家安全所做努力 [“China Supports Uzbekistan’s Efforts for National Security”], People.cn, 17 mei 2005, http://world.people.com.cn/GB/8212/14450/46162/3395401.htm. [Chinees]

35. Benno Zogg, “Turkmenistan Reaches Its Limits With Economic and Security Challenges,” IPI Global Observatory, 31 juli 2018, https://theglobalobservatory.org/2018/07/turkmenistan-limits-economic-security-challenges.

36. Jakub Jakóbowski en Mariusz Marszewski, “Crisis in Turkmenistan: A Test for China’s Policy in the Region,” Centre for Eastern Studies, 31 augustus 2018, https://www.osw.waw.pl/en/publikacje/osw-commentary/2018-08-31/crisis-turkmenistan-a-test-chinas-policy-region-0.

37. Eiji Furukawa, “Belt and Road Debt Trap Spreads to Central Asia,” Nikkei Asian Review, 19 augustus 2018, https://asia.nikkei.com/Spotlight/Belt-and-Road/Belt-and-Road-debt-trap-spreads-to-Central-Asia.

38. “Tajikistan: Chinese Company Gets Gold Mine in Return for Power Plant,” Eurasianet, 11 april 11 2018, https://eurasianet.org/tajikistan-chinese-company-gets-gold-mine-in-return-for-power-plant.

39. Danny Anderson, “Risky Business: A Case Study of PRC Investment in Tajikistan and Kyrgyzstan,” The Jamestown Foundation, China Brief, 18, no. 14, 10 augustus 2018, https://jamestown.org/program/risky-business-a-case-study-of-prc-investment-in-tajikistan-and-kyrgyzstan.

40. Juan Pablo Cardenal en Heriberto Araújo, China’s Silent Army: The Pioneers, Traders, Fixers and Workers Who Are Remaking the World in Beijing’s Image, trans. Catherine Mansfield (New York: Crown Publishing Group, 2013), hoofdstuk 2.

41. Lindsey Kennedy en Nathan Paul Southern, “China Created a New Terrorist Threat by Repressing Secessionist Fervor in Its Western Frontier,” Quartz, 31 mei 2017, https://qz.com/993601/china-uyghur-terrorism.

42. Xu Jin 徐進 et al., “Dazao Zhongguo zhoubian anquan de ‘zhanlue zhidian’ guojia” 打造中國周邊安全的「戰略支點」國家 [“Making ‘Strategic Pivots’ for China’s Border Security”], World Affairs 2014, no. 15 (2014): 14–23, http://cssn.cn/jjx/xk/jjx_lljjx/sjjjygjjjx/201411/W020141128513034121053.pdf. [Chinees]

43. Therese Delpech, Iran and the Bomb: The Abdication of International Responsibility (New York: Columbia University Press, 2007), 49.

44. Cardenal en Araújo, China’s Silent Army, epiloog.

45. Seyed Reza Miraskari et al., “An Analysis of International Outsourcing in Iran–China Trade Relations,” Journal of Money and Economy, vol. 8, no. 1 (Winter 2013): 110–39, http://jme.mbri.ac.ir/files/site1/user_files_10c681/admin_t-A-10-25-59-c2da06b.pdf.

46. Scott Harold and Alireza Nader, China and Iran: Economic, Political, and Military Relations (Washington, DC: RAND Corporation, 2012), 7, https://www.rand.org/content/dam/rand/pubs/occasional_papers/2012/RAND_OP351.pdf.

47. “Raoguo ‘Maliujia kunju’ de shangye jichu — ruhe baozheng Zhong Mian youqi guandao youxiao yunying” 繞過「馬六甲困局」的商業基礎——如何保證中緬油氣管道有效運營 [“The Commercial Foundation to Bypass the ‘Malacca Dilemma’: How to Ensure the Effective Operation of the China–Myanmar Oil and Gas Pipelines”], The First Finance Daily, 22 juli 2013, https://www.yicai.com/news/2877768.html. [Chinees]

48. Bertil Lintner, “Burma and Its Neighbors,” Asia Pacific Media Services, februari 1992, http://www.asiapacificms.com/papers/pdf/burma_india_china.pdf.

49. “Xianzhi liangnian hou, Zhong Mian yuanyou guandao zhongyu tongkai” 閒置兩年後 中緬原油管道終於開通 [“After Two Years of Inactivity, the China–Myanmar Crude Oil Pipeline Is Finally Opened”], BBC Chinese, 10 april 2017, https://www.bbc.com/zhongwen/simp/chinese-news-39559135. [Chinees]

50. Zhuang Beining 莊北甯 en Che Hongliang 車宏亮, “Zhong Mian qianshu Jiaopiao shenshuigang zhuan’an kuangjia xieding” 中緬簽署皎漂深水港專案框架協定 [“China–Myanmar Signs the Framework Agreement for the Kyaukpyu Deep-Water Port Project”], Xinhuanet.com, 8 november 2018, http://www.xinhuanet.com/2018-11/08/c_1123686146.htm. [Chinees]

51. Lu Cheng 鹿鋮, “Zhong Mian Jingji zoulang: Miandian fabiao de xinxing tujing” 中緬經濟走廊：緬甸發展的新興途徑 [“China–Myanmar Economic Corridor: An Emerging Approach to Myanmar’s Development”], Guangming Net, 17 september 2018, http://news.gmw.cn/2018-09/17/content_31210352.htm. [Chinees]

52. Lin Ping 林坪, “Jiemi Zhongguo rui liliang (shiyi): Ouzhou zhengjie” 揭祕中國銳實力（十一）欧洲政界 [“Disclosing China’s Sharp Power (Part XI) European Politics”], Radio Free Asia, 5 november 2018, https://www.rfa.org/mandarin/ytbdzhuantixilie/zhongguochujiaoshenxiangshijie/yl-11052018102634.html. [Chinees]

53. Jason Horowitz en Liz Alderman, “Chastised by EU, a Resentful Greece Embraces China’s Cash and Interests,” The New York Times, 26 augustus 2017, https://www.nytimes.com/2017/08/26/world/europe/greece-china-piraeus-alexis-tsipras.html.

54. Jan Velinger, “President’s Spokesman Lashes Out at Culture Minister for Meeting With Dalai Lama,” Radio Prague International, 18 october 2016, https://www.radio.cz/en/section/curraffrs/presidents-spokesman-lashes-out-at-culture-minister-for-meeting-with-dalai-lama.

55. Lin Ping, “Disclosing China’s Sharp Power.”

56. “Deguo lanpishu: Zhongguo zai Deguo feijinrong zhijie touzi dafu zengzhang” 德國藍皮書：中國在德國非金融直接投資大幅增長 [“German Blue Book: China’s Non-Financial Direct Investment in Germany Has Grown Substantially”], Sina.com.cn, 9 juli 2017, http://mil.news.sina.com.cn/dgby/2018-07-09/doc-ihezpzwt8827910.shtml. [Chinees]

57. Hoover Institution, Chinese Influence and American Interests: Promoting Constructive Vigilance (Stanford, CA: Hoover Institution Press, 2018), 163, https://www.hoover.org/sites/default/files/research/docs/chineseinfluence_americaninterests_fullreport_web.pdf.

58. Philip Oltermann, “Germany’s ‘China City’: How Duisburg Became Xi Jinping’s Gateway to Europe,” The Guardian, 1 augustus 2018, https://www.theguardian.com/cities/2018/aug/01/germanys-china-city-duisburg-became-xi-jinping-gateway-europe.

59. “Xilake: Re’ai Zhongguo de ren” 希拉克：熱愛中國的人 [“Chirac: A Man Who Loved China”], China Net, 20 maart 2007, http://www.china.com.cn/international/txt/2007-03/20/content_18421202.htm. [Chinees]

60. Various, Di jiu zhang: Tan zhan (shang) 第九章：貪戰（上）[“Chapter 9: The War of Greed (Part I)”], in Zhenshi de Jiang Zemin 真實的江澤民 [The Real Jiang Zemin], The Epoch Times, 18 juni 2012, http://www.epochtimes.com/b5/12/6/18/n3615092.htm. [Chinees]

61. Holly Watt, “Hinkley Point: The ‘Dreadful Deal’ Behind the World’s Most Expensive Power Plant,” The Guardian, 21 december 2017, https://www.theguardian.com/news/2017/dec/21/hinkley-point-c-dreadful-deal-behind-worlds-most-expensive-power-plant.

62. Nick Timothy, “The Government Is Selling Our National Security to China,” Conservative Home, 20 oktober 2015, http://www.conservativehome.com/thecolumnists/2015/10/nick-timothy-the-government-is-selling-our-national-security-to-china.html.

63. Lin Ping 林坪, “Jiemi Zhongguo rui liliang (shi’er): zai Ouzhou de jingji shentou” 揭祕中國銳實力（十二）在歐洲的經濟滲透 [“Disclosing China’s Sharp Power (Part XII) Economic Infiltration in Europe”], Radio Free Asia, 12 november 2018, https://www.rfa.org/mandarin/zhuanlan/zhuantixilie/zhongguochujiaoshenxiangshijie/yl-11082018122750.html; “Jiemi Zhongguo rui liliang (shisan): Ouzhou xueshu, yanlun ziyou” 揭祕中國銳實力（十三）歐洲學術、言論自由 [“Disclosing China’s Sharp Power (Part XIII) Encroachment on Academic Freedom and Freedom of Speech in Europe”], Radio Free Asia, 12 november 2018 [自由亞洲電台], https://www.rfa.org/mandarin/zhuanlan/zhuantixilie/zhongguochujiaoshenxiangshijie/MCIEU-11122018165706.html. [Chinees]

64. Jack Hazlewood, “China Spends Big on Propaganda in Britain … but Returns Are Low,” Hong Kong Free Press, 13 april 2016, https://www.hongkongfp.com/2016/04/03/china-spends-big-on-propaganda-in-britain-but-returns-are-low.

65. Thorsten Benner et al., “Authoritarian Advance: Responding to China’s Growing Political Influence in Europe,” Global Public Policy Institute, februari 2018, https://www.gppi.net/media/Benner_MERICS_2018_Authoritarian_Advance.pdf.

66. Christophe Cornevin en Jean Chichizola, “The Revelations of Le Figaro on the Chinese Spy Program That Targets France,” Le Figaro, October 22, 2018 [“Les révélations du Figaro sur le programme d’espionnage chinois qui vise la France”], http://www.lefigaro.fr/actualite-france/2018/10/22/01016-20181022ARTFIG00246-les-revelations-du-figaro-sur-le-programme-d-espionnage-chinois-qui-vise-la-france.php. [Frans]

67. “German Spy Agency Warns of Chinese LinkedIn Espionage,” BBC News, 10 december 2017, https://www.bbc.com/news/world-europe-42304297.

68. Serge Michel en Michel Beuret, China Safari: On the Trail of Beijing’s Expansion in Africa (New York: Nation Books, 2010), 162.

69. “China Is the Single Largest Investor in Africa,” CGTN, 7 mei 2017, https://africa.cgtn.com/2017/05/07/china-is-the-single-largest-investor-in-africa.

70. “Not as Bad as They Say,” The Economist, 1 oktober 2011, https://www.economist.com/middle-east-and-africa/2011/10/01/not-as-bad-as-they-say.

71. Joseph Hammond, “Sudan: China’s Original Foothold in Africa,” The Diplomat, 14 juni 2017, https://thediplomat.com/2017/06/sudan-chinas-original-foothold-in-africa.

72. “Beijing shengqing kuandai zao tongji de Sudan zongtong Baxier” 北京盛情款待遭通緝的蘇丹總統巴希爾 [“Beijing Shows Hospitality to the Wanted Sudanese President Bashir”], Radio France Internationale (RFI), 29 juni 2011, http://cn.rfi.fr/中國/20110629-北京盛情款待遭通緝的蘇丹總統巴希爾. [Chinees]

73. “Zhongguo de heping fazhan daolu” 中国的和平发展道路 [“China’s Path of Peaceful Development”], Information Office of the State Council, http://www.scio.gov.cn/zfbps/ndhf/2005/Document/307900/307900.htm. [Chinees]

74. Pan Xiaotao 潘小濤, “Zhongguoren, qing zhunbei zai dasa bi” 中國人，請準備再大撒幣 [“Chinese, Get Ready to Give Out More Money”], Apple Daily, 31 august 2018, https://hk.news.appledaily.com/local/daily/article/20180831/20488504. [Chinees]

75. Chen Haifeng 陈海峰, ed., “Shangwubu: Feizhou 33 ge zui bu fada guojia 97% de chanpin xiangshou ling guanshui” 商務部：非洲33個最不發達國家97%的產品享受零關稅 [“Ministry of Commerce: 97 Percent of Products in 33 Least-Developed Countries in Africa Enjoy Zero Tariffs”], China News, 28 augustus 2018, http://www.chinanews.com/gn/2018/08-28/8612256.shtml. [Chinees]

76. Jia Ao 家傲, “Zhongguo zai xiang Feizhou dasa bi, Meiguo jingjue” 中國再向非洲大撒幣 美國警覺 [“China Gives Africa Big Bucks Again and America Gets Alert”], Radio Free Asia, 3 september 2018, https://www.rfa.org/mandarin/yataibaodao/junshiwaijiao/hc-09032018110327.html. [Chinees]

77. Cai Linzhe 蔡臨哲, “Aisai’ebiya xuexi ‘Zhongguo moshi’” 埃塞俄比亞學習「中國模式」[“Ethiopia Is Learning the ‘Chinese Model’”], Phoenix Weekly,15 mei 2013, http://www.ifengweekly.com/detil.php?id=403. [Chinees]

78. Andrew Harding, “Jizhe laihong: Feizhou chu le ge ‘Xin Zhongguo’” 記者來鴻：非洲出了個「新中國」[“Correspondence From Our Reporters: ‘A New China’ in Africa”], BBC Chinese, 27 juli 2015, https://www.bbc.com/ukchina/simp/fooc/2015/07/150727_fooc_ethiopia_development. [Chinees]

79. Si Yang 斯洋, “Zhengduo huayuquan, shuchu Zhongguo moshi, Zhongguo yingxiang OuMei he YaFei fangshi da butong” 爭奪話語權，輸出中國模式，中國影響歐美和亞非方式大不同 [“To Seize Discursive Power and Export the ‘Chinese Model,’ China Resorts to Different Means in Europe-America and Asia-Africa”], Voice of America, 7 december 2018, https://www.voachinese.com/a/4420434.html. [Chinees]

80. Quan Ye 泉野, “Duihua Wang Wen: cong cheqian lun dao ‘xin zhimin zhuyi’ wuqu beihou de zhen wenti” 對話王文：從撒錢論到「新殖民主義」誤區背後的真問題 [“A Dialogue With Wang Wen: From the Theory of Spending Money to the Real Problem Behind the Misconstrued New Colonialism”], Duowei News, 2 september 2018, http://news.dwnews.com/china/news/2018-09-02/60081911_all.html. [Chinees]

81. Ted Piccone, “The Geopolitics of China’s Rise in Latin America,” Brookings Institution, Geoeconomics and Global Issues 2 (November 2016), 4, https://www.brookings.edu/wp-content/uploads/2016/11/the-geopolitics-of-chinas-rise-in-latin-america_ted-piccone.pdf.

82. Megha Rajagopalan, “China’s Xi Woos Latin America With $250 Billion Investments,” Reuters, 7 january 2015, https://www.reuters.com/article/us-china-latam-idUSKBN0KH06Q20150108.

83. Alfonso Serrano, “China Fills Trump’s Empty Seat at Latin America Summit,” The New York Times, 17 april 2018, https://www.nytimes.com/2018/04/13/opinion/china-trump-pence-summit-lima-latin-america.html.

84. Jordan Wilson, “China’s Military Agreements with Argentina: A Potential New Phase in China–Latin America Defense Relations,” US–China Economic and Security Review Commission: Staff Research Report, 5 november 2015, https://www.uscc.gov/sites/default/files/Research/China%27s%20Military%20Agreements%20with%20Argentina.pdf.

85. Jin Yusen 金雨森, “Zhonggong jinqian waijiao kong chengwei zuihou yi gen daocao” 中共金錢外交恐成為最後一根稻草 [“The CCP’s Dollar Diplomacy May Be the Last Straw”], watchinese.com, 5 juli 2017, https://www.watchinese.com/article/2017/23053. [Chinees]

86. “Zhonggojng ju’e jinyuan qiang Saerwaduo, yin Meiguo youlü” 中共巨額金援搶薩爾瓦多 引美國憂慮 [“The CCP’s Huge Amount of Financial Aid to El Salvador Causes Anxiety for America”], NTD Television, 22 augustus 2018, http://www.ntdtv.com/xtr/gb/2018/08/23/a1388573.html. [Chinees]

87. Huang Xiaoxiao 黃瀟瀟, “La Mei he Jialebi diqu Kongzi Xueyuan da 39 suo” 拉美和加勒比地區孔子學院達39所 [“Number of Confucius Institutes in Latin America and the Caribbeans Increases to 39”], People.cn, 26 januari 2018, http://world.people.com.cn/n1/2018/0126/c1002-29788625.htm. [Chinees]

88. “Pentagon Says Chinese Vessels Harassed US Ship,” CNN, 9 maart 2009, http://www.cnn.com/2009/POLITICS/03/09/us.navy.china/index.html.

89. Barbara Starr, “Chinese Boats Harassed US Ship, Officials Say,” CNN, 5 mei 2009, http://edition.cnn.com/2009/WORLD/asiapcf/05/05/china.maritime.harassment/index.html.

90. Barbara Starr, Ryan Browne, en Brad Lendon, “Chinese Warship in ‘Unsafe’ Encounter With US Destroyer, Amid Rising US-China Tensions,” CNN, 1 oktober 2018, https://www.cnn.com/2018/10/01/politics/china-us-warship-unsafe-encounter/index.html.

91. Military Strategy Research Department of the Academy of Military Science, Zhanlue xue 戰略學 [Strategic Studies], (Beijing: Military Science Publishing House, 2013), 47. [Chinees]

92. Office of the Secretary of Defense, Annual Report to Congress: Military and Security Developments Involving the People’s Republic of China 2018(Washington DC: US Department of Defense, 16 mei 2018), 46–47, https://media.defense.gov/2018/Aug/16/2001955282/-1/-1/1/2018-CHINA-MILITARY-POWER-REPORT.PDF.

93. Lawrence Sellin, “The US Needs a New Plan to Address Chinese Power in Southern Asia,” The Daily Caller, 5 juni 2018, https://dailycaller.com/2018/06/05/afghanistan-pakistan-america-china/.

94. Panos Mourdoukoutas, “China Will Lose The South China Sea Game,” Forbes, 1 juli 2018, https://www.forbes.com/sites/panosmourdoukoutas/2018/07/01/china-will-lose-the-south-china-sea-game/#5783cad73575.

95. Michael Lelyveld, “China’s Oil Import Dependence Climbs as Output Falls,” Radio Free Asia, 4 december 2017, https://www.rfa.org/english/commentaries/energy_watch/chinas-oil-import-dependence-climbs-as-output-falls-12042017102429.html.

96. M. Taylor Fravel, “Why Does China Care So Much About the South China Sea? Here Are 5 Reasons,” The Washington Post, 13 juli 2016, https://www.washingtonpost.com/news/monkey-cage/wp/2016/07/13/why-does-china-care-so-much-about-the-south-china-sea-here-are-5-reasons.

97. Brahma Chellaney, “Why the South China Sea Is Critical to Security,” The Japan Times, 26 maart 2018 https://www.japantimes.co.jp/opinion/2018/03/26/commentary/world-commentary/south-china-sea-critical-security/#.XAnOBBNKiF1.

98. Scott Montgomery, “Oil, History, and the South China Sea: A Dangerous Mix,” Global Policy, 7 augustus 2018, https://www.globalpolicyjournal.com/blog/07/08/2018/oil-history-and-south-china-sea-dangerous-mix.

99. Hal Brands, “China’s Master Plan: A Global Military Threat,” The Japan Times, 12 juni 2018, https://www.japantimes.co.jp/opinion/2018/06/12/commentary/world-commentary/chinas-master-plan-global-military-threat/#.W9JPPBNKj5V.

100. Joel Wuthnow, “China’s Other Army: The People’s Armed Police in an Era of Reform,” Center for the Study of Chinese Military Affairs, Institute for National Strategic Studies, China Strategic Perspectives 14 (Washington DC: National Defense University Press, april 2019), https://inss.ndu.edu/Portals/82/China%20SP%2014%20Final%20for%20Web.pdf.

101. US Department of Defense, Office of the Secretary of Defense, Annual Report to Congress: Military and Security Developments Involving the People’s Republic of China 2018, 16 mei 2018, https://media.defense.gov/2018/Aug/16/2001955282/-1/-1/1/2018-CHINA-MILITARY-POWER-REPORT.PDF.

102. David E. Sanger, “US Blames China’s Military Directly for Cyberattacks,” The New York Times, 6 mei 2013, http://www.nytimes.com/2013/05/07/world/asia/us-accuses-chinas-military-in-cyberattacks.html.

103. Sharon Weinberger, “China Has Already Won the Drone Wars,” Foreign Policy, 10 mei 2018, https://foreignpolicy.com/2018/05/10/china-trump-middle-east-drone-wars/.

104. Rick Joe, “China’s Air Force on the Rise: Zhuhai Airshow 2018,” The Diplomat, 13 november 2018, https://thediplomat.com/2018/11/chinas-air-force-on-the-rise-zhuhai-airshow-2018/.

105. Huang Yuxiang 黃宇翔, “Zhongguo wurenzhanji jingyan Zhuhai Hangzhan liangxiang, jiaxiang di shi Meiguo” 中國無人戰機驚豔珠海航展亮相假想敵是美國 [“Chinese Drones, Whose Target Is America, Stun the Audience at Zhuhai Air Show”], Asia Weekly, vol. 32, issue 46 (25 november 2018), https://www.yzzk.com/cfm/blogger3.cfm?id=1542252826622&author=%E9%BB%83%E5%AE%87%E7%BF%94. [Chinees]

106. Ibid.

107. Peter Navarro, Crouching Tiger: What China’s Militarism Means for the World (New York: Prometheus Books, 2015).

108. Steven Lee Myers, “With Ships and Missiles, China Is Ready to Challenge US Navy in Pacific,” The New York Times, 29 augustus 2018, https://www.nytimes.com/2018/08/29/world/asia/china-navy-aircraft-carrier-pacific.html.

109. San Renxing 三人行, “Ping xuexinggongsi de mori fengkuangdu” 評血腥公司的末日瘋狂賭 [“On the Bloody Company’s Mad Doomsday Gambling”], The Epoch Times, 1 augustus 2005, http://www.epochtimes.com/b5/5/8/1/n1003911.htm and http://www.epochtimes.com/b5/5/8/2/n1004823.htm [Chinees]; and Li Tianxiao, “Shen yao Zhonggong wang, bi xian shi qi kuang” 神要中共亡 必先使其狂 [“If God Wants the CCP to Die, He Will Make It Go Mad First”], The Epoch Times, 17 augustus 2005, http://www.epochtimes.com/gb/5/8/17/n1021109.htm. [Chinees]

110. Jonathan Watts, “Chinese General Warns of Nuclear Risk to US,” The Guardian, 15 juli 2005, https://www.theguardian.com/world/2005/jul/16/china.jonathanwatts.

111. Pillsbury, The Hundred-Year Marathon, hoofdstuk 2.