Hoofdstuk acht: Hoe het communisme chaos zaait in de politiek (Deel 2)
Inhoudstafel (vervolg)
4. Politiek door geweld en leugens
a. Hoe het communisme geweld en leugens gebruikt
b. Aanzetten tot geweld in het Westen
c. Het Westen in de war brengen met leugens
5. De weg naar het totalitarisme
a. Uitroeiing van de vrije wil en onderdrukking van het moreel gezag
b. Totalitarisme via welzijn, technologie en buitensporige regulering
6. De bedreiging van fundamentele waarden door het communisme
****
4. Politiek door geweld en leugens
In de communistische doctrine wordt geen middel als te buitensporig beschouwd. Communistische partijen verkondigen openlijk dat geweld en leugens hun instrumenten zijn om de wereld te veroveren en te regeren. Vanaf het eerste optreden van het communistische regime in de Sovjet-Unie tot heden, in slechts een eeuw tijd, heeft het communisme de dood veroorzaakt van ten minste honderd miljoen mensen. Leden van de Communistische Partij hebben ontvoerd, gemarteld, gemoord, vernield en gelogen. Ze hebben alle mogelijke extreme methoden gebruikt. De omvang van hun kwaad is schokkend. Bovendien beweren de deelnemers geen spijt te hebben.
De leugens die door communisten worden verzonnen, variëren in omvang, zowel in communistische landen als in het Westen. Zij variëren van relatief kleine leugens, zoals een hoax, nepnieuws of het in de val lokken van een politieke tegenstander, tot een reeks systematische leugens van aanzienlijke omvang door middel van complexe operaties. Zo heeft de CCP een zelfverbranding op het Plein van de Hemelse Vrede in scène gezet en de schuld gegeven aan leden van de spirituele praktijk Falun Gong – dit alles om de haat van het publiek tegen deze spirituele discipline aan te wakkeren.
Grote leugens, of groot bedrog, worden ook gebruikt, en dit is het moeilijkst aan te pakken, omdat de grote leugens bijna gelijk staan aan de hele communistische ideologie. Hun omvang is zo enorm, hun operaties zo veelzijdig, hun duur zo lang, en de mensen die zij raken zo talrijk – waaronder sommigen die oprecht toegewijd zijn aan de zaak – dat de waarheid van de situatie verloren gaat. Het communistische spook heeft de leugen verzonnen dat een ‘grote eenheid’ het doel van het communisme was. Omdat deze bewering niet op korte termijn kan worden weerlegd, was dit de misleiding waarop het hele communistische project was gebaseerd. De communisten beweren dat zij een hemel op aarde stichten, maar dit is juist hun grootste leugen, en de enige vrucht die deze leugen heeft voortgebracht is een hel op aarde.
Het vorige hoofdstuk heeft geanalyseerd hoe het communisme zich het begrip progressivisme heeft toegeëigend door middel van de zoveelste Grote Misleiding. In de afgelopen decennia heeft het communisme een aantal sociale bewegingen gekaapt en tumult en revolutie veroorzaakt, wat in latere hoofdstukken zal worden besproken.
a. Hoe het communisme geweld en leugens gebruikt
Communistische partijen moedigen klassenstrijd aan – en dit conflict is een strijd tot de dood. Zoals het Communistisch Manifest stelt: “De communisten houden er niet van hun standpunten en doelen te verbergen. Zij verklaren openlijk dat hun doelen alleen bereikt kunnen worden door de gewelddadige omverwerping van alle bestaande sociale omstandigheden.” [14] Lenin schreef in De Staat en de Revolutie: “We hebben hierboven al gezegd, en zullen later nog vollediger aantonen, dat de theorie van Marx en Engels over de onvermijdelijkheid van een gewelddadige revolutie betrekking heeft op de burgerlijke staat. Deze kan niet worden vervangen door de proletarische staat (de dictatuur van het proletariaat) door het proces van ‘verwelking’, maar in het algemeen alleen door een gewelddadige revolutie.” [15]
Tijdens het proces van machtsovername – zoals tijdens de Parijse Commune, de Russische Revolutie of de opkomst van de CCP – gebruiken communistische partijen uiterst gewelddadige en bloedige methoden. Ongeacht of hun vijanden jong of oud, gezond of zwak zijn, communistische partijen verbranden, beroven en vermoorden hen; zij geven blijk van een boosaardigheid die de ziel schokt. De misdaden die onder gewelddadige communistische regimes zijn begaan, zijn zo talrijk dat zij niet meer te tellen zijn.
De communistische cultus gebruikt leugens en geweld om de macht te behouden. Leugens zijn smeermiddelen voor het geweld en ook een manier om het publiek tot slaaf te maken. Communistische partijen zijn bereid van alles te beloven, maar overwegen nooit hun beloften waar te maken. Om aan hun behoeften te voldoen, veranderen ze hun verhalen zoveel als ze willen, zonder morele basislijn en zonder gevoel van schaamte.
Mao, Ben Bella en Castro beweerden allen dat zij nooit totalitaire regimes zouden vestigen. Maar toen zij eenmaal aan de macht waren, initieerden zij onmiddellijk en onder hoge druk totalitarisme, waarbij zij zuiveringen binnen de partij doorvoerden en vervolgingscampagnes voerden tegen dissidenten en het gewone publiek.
Bovendien is taalmanipulatie een van de belangrijkste methoden die de communistische cultus gebruikt om mensen te misleiden – dat wil zeggen, het veranderen van de betekenis van woorden en zelfs het veranderen van woorden in hun tegengestelden. Naarmate de veranderde taal herhaaldelijk wordt gebruikt, raken de vervormde betekenissen ervan diep geworteld in de geesten van de mensen. Bijvoorbeeld, ‘God’ wordt gelijkgesteld met ‘bijgeloof’; ‘traditie’ wordt gelijkgesteld met ‘achterlijkheid’, ‘dwaasheid’ en ‘feodalisme’; ‘Westerse maatschappij’ wordt gelijkgesteld met ‘vijandig’ of ‘anti-China krachten’; en het ‘proletariaat’ wordt ‘de meesters van de staatsbezittingen’. Hoewel het volk onder het communisme geen macht heeft, zeggen de communisten dat ‘alle macht aan het volk toebehoort’. Het aan de kaak stellen van onrechtvaardigheden wordt bestempeld als ‘aanzetten tot ondermijning van de staatsmacht’. Wanneer men praat met hen die diep vergiftigd zijn door de communistische cultus, komt men daarom vaak tot het besluit dat beide partijen geen gemeenschappelijke basis voor communicatie hebben, omdat zij het zelfs niet eens kunnen worden over de betekenis van woorden.
De cultus van het communisme liegt niet alleen zelf, maar schept ook een klimaat om de hele bevolking mee te laten liegen – onder meer door gedwongen politieke studie, verplichte verklaringen over iemands politieke standpunten en politieke screening. Dit is bedoeld om mensen te dwingen dingen te zeggen die zij niet geloven en hen zo te demoraliseren en hun gevoel voor goed en kwaad te degraderen. Nadat mensen zich bewust worden van de communistische verzinsels, reageren ze met hun eigen leugens. De communistische sekte weet dat mensen tegen haar liegen, maar dit is aanvaardbaar omdat liegen zelf deel uitmaakt van het spel. Wat gevaarlijk is voor communisten is wanneer mensen de waarheid gaan vertellen.
Het opleggen van een cultuur van leugenachtigheid is een door de communisten ontworpen middel voor morele degeneratie. In dit boek is herhaaldelijk opgemerkt dat het CCP-regime niet alleen het fysieke lichaam wil doden, maar ook extreme morele corruptie teweeg wil brengen. In dit opzicht heeft het communistische spook zijn doel gedeeltelijk bereikt.
b. Aanzetten tot geweld in het Westen
Het communistische spook is opgebouwd uit de elementaire kracht van de haat, en zijn theorieën zijn doordrenkt van haat. Het bevordert de klassenstrijd en schrijft de wortel van elk probleem toe aan traditionele sociale structuren. Het spreekt over de rijken die de armen uitbuiten om wrok en haat tegen de rijken aan te wakkeren en aan te zetten tot revolutie en geweld. Met de uitbreiding van communistische bewegingen zijn haar manipulatie, geweld en leugens gemeengoed geworden in het Westen en hebben zij de samenleving met rancune vervuld.
Een samenleving met een grotere neiging tot geweld zal minder stabiel worden en meer verdeeld raken. In de Amerikaanse samenleving vallen sommige politici en politieke medewerkers hun vijanden aan met gewetenloze middelen, zoals misleiding, persoonlijke aanvallen, en dergelijke. Door de onverzoenlijke verschillen tussen de twee grootste partijen lijken ze tegenwoordig zo onverenigbaar als vuur en water.
Linkse partijen en politici beweren dat zij de rechten van het volk zullen beschermen en de regels van een democratische samenleving zullen volgen. Maar wanneer zij aan de macht komen, onder invloed van het communistische spook, gebruiken zij alle methoden om afwijkende meningen te onderdrukken en anderen willekeurig van hun rechten te beroven.
Niet iedereen wil conflicten, maar er zijn maar een paar communistische activisten nodig om de boel op te stoken. Na de presidentsverkiezingen van 2016 hebben Antifa-extremisten zich op hun doelwit – conservatieven – vastgebeten en zijn ze hen bij rally’s en elders achterna gegaan. Ze weerhielden aanhangers van de president en conservatieve denkers van spreken op evenementen en vielen hen in sommige gevallen zelfs fysiek aan.
In juni 2017 werd Steve Scalise, de majority whip van het Huis van Afgevaardigden, neergeschoten en verwond door een aanhanger van een andere partij terwijl hij een honkbaltraining bijwoonde. Een linkse ambtenaar uit Nebraska zei zelfs dat hij “blij” was dat Scalise was neergeschoten en wenste dat hij was overleden. Die ambtenaar werd al snel uit zijn functie als commissievoorzitter op deelstaatniveau van zijn partij gezet.
c. Het Westen in de war brengen met leugens
Het communisme heeft in het Westen een negatieve reputatie, dus liegen is het enige middel om aan invloed te winnen. Sommige politici propageren een beleid dat in wezen communistisch is, maar dan verpakt onder een andere naam, met slogans als ‘vrijheid’, ‘vooruitgang’ en ‘het algemeen belang’. Zo wordt de invoering van een gesocialiseerd gezondheidszorgsysteem niet socialistisch genoemd, maar in plaats daarvan ‘Medicare voor iedereen’ en ‘universele gezondheidszorg’, of het wordt gerechtvaardigd als zijnde gesteund door de publieke opinie. Wanneer linkse politici werkgevers willen dwingen een minimumloon te betalen, noemen ze dat een ‘leefbaar loon’. Ze doen loze beloftes om verkozen te worden, vergelijkbaar met wat communistische partijen doen om aan de macht te komen. In feite is hun doel het socialisme te bevorderen, en hun tactiek weerspiegelt de communistische beloften van het creëren van ‘de hemel op aarde’.
In het bijzonder gebruiken politici een verwrongen en herverdelend fiscaal en belastingbeleid – zoals het geven van belastingvoordelen aan vakbonden, overheidsprogramma’s en minderheidsbedrijven – terwijl zij de belastingen voor andere bedrijven en de rijken verhogen. Het resultaat is dat de begunstigden van dat beleid (waaronder de armen, vakbonden, enzovoort) afhankelijk worden van de politici die dat beleid steunen, en hen vervolgens steunen bij verkiezingen. Dergelijke politici hebben dan een stabiele, langdurige greep op dat gebied, en kunnen hun politieke machine opbouwen. Tegelijkertijd komen bedrijven financieel in de verdrukking en krimpen in, sluiten hun deuren of verhuizen, waardoor de belastinginkomsten en de werkgelegenheid in de stad voortdurend afnemen en de stad uiteindelijk failliet gaat.
In het verleden geloofden de mensen dat de Verenigde Staten een werkelijk vrije samenleving was en het laatste bastion tegen het communisme. Maar tegenwoordig zien de mensen duidelijk dat hoge belastingen, een hoogontwikkelde verzorgingsstaat, collectivisme, grote overheid, sociaal-democratie, ‘sociale gelijkheid’ en dergelijke – allemaal op de een of andere manier afgeleid van socialistisch en marxistisch-leninistisch ideologisch DNA – in het beleid zijn verankerd en in de praktijk worden gebracht. Met name de jongere generatie is zich eenvoudigweg niet bewust van de geschiedenis van wreedheden in communistische landen. Zij verlangen naar en streven naar een illusoir ideaal, en worden misleid door de nieuwe gedaante die het communisme heeft aangenomen. Het resultaat is dat zij zonder het te weten de weg naar de ondergang bewandelen.
5. De weg naar het totalitarisme
De totalitaire controle die door communistische regimes wordt uitgeoefend over het leven van hun onderdanen is goed gedocumenteerd. Maar de ideologische uitlopers van het communisme in democratische landen werken heimelijk naar hetzelfde doel toe door wetten te bepleiten die de macht van de overheid agressief uitbreiden en de regulering van de maatschappij en de economie vergroten. Nog angstaanjagender is het feit dat de autoritaire leiders van vandaag de beschikking hebben over wetenschap en technologie, die hen bevoegdheden van toezicht en sociale controle geven op een schaal die de tirannieën van het verleden zich nauwelijks hadden kunnen voorstellen.
a. Uitroeiing van de vrije wil en onderdrukking van het moreel gezag
Wanneer mensen de traditionele waarden volgen die door het goddelijke zijn vastgesteld, zal de ontwikkeling van hun cultuur een orthodox pad volgen, waardoor zij een belangrijk kanaal hebben om zich met het goddelijke te verbinden. De verschillende sociale en politieke systemen die de mensheid kent, zijn evenzo afgeleid van hun respectievelijke culturen.
Mensen zijn door de Schepper begiftigd met een vrije wil en het vermogen om hun eigen zaken te regelen. Zij moeten zichzelf besturen door zelfdiscipline, moreel gedrag en verantwoordelijkheid voor zichzelf en hun gezin. De Franse politieke filosoof Alexis de Tocqueville bestudeerde de Amerikaanse politiek in de negentiende eeuw en kreeg grote waardering voor de Amerikaanse samenleving. Hij was onder de indruk van het vermogen van de Amerikanen tot introspectie, hun begrip van het kwaad, hun bereidheid om problemen met geduld op te lossen, en het algemene gebrek aan geweld bij het oplossen van sociale problemen. Hij vond dat de grootsheid van de Verenigde Staten lag in hun vermogen om hun eigen fouten te corrigeren.
Wat het communistische spook daarentegen wil, is de mensen ertoe aanzetten zich te verzetten tegen traditie en moraal, en de weg versperren voor de mensen om zich te richten naar het goede en naar het goddelijke. Mensen in communistische landen worden getransformeerd van Gods volk tot onderdanen van de duivel, zonder dat zij het merken. In communistische landen monopoliseert de regering de sociale middelen, zodat alles moet worden uitgevoerd volgens de instructies van de communistische partijleiders, die zelf voldoende ‘partijkarakter’ moeten vertonen om de wrede strijd tussen de facties, die kenmerkend is voor communistische regimes, te kunnen overleven. Gewone burgers of kaderleden die proberen hun geweten te volgen en moreel te handelen, schenden uiteindelijk bijna altijd de ideologische lijn van de partij en worden ofwel gedegradeerd ofwel bestempeld als vijanden van de staat. Zij worden dan de onderklasse, gedwongen om te overleven aan de onderkant van de samenleving.
In vrije samenlevingen evolueren regeringen ook in de richting van autoritarisme, waarbij ‘grote regeringen’ bijna alles gaan controleren. Een van de belangrijkste kenmerken van autoritaire politiek is een sterke centrale regering die de economie plant en stuurt. Op dit moment hebben westerse regeringen een enorme macht om in te grijpen in de economie en deze te controleren om regeringsplannen te verwezenlijken; zij gebruiken de instrumenten van staatsinkomsten en -uitgaven, belastingheffing en schuldfinanciering.
Uitbreiding van de centrale bestuurlijke macht, controle van de lokale overheid over het leven van de burgers, en talloze wetten en rechterlijke uitspraken hebben geleid tot een algehele uitbreiding van de overheidsmacht en een ongekende maatschappelijke controle. ‘Politieke correctheid’ is een excuus om mensen hun vrijheid van meningsuiting te ontnemen. Zij die openlijk onheilspellend beleid aan de kaak stellen, worden afgedaan als ‘haatzaaiers’. Degenen die zich durven te verzetten tegen politieke correctheid worden gemarginaliseerd, geïsoleerd, in sommige gevallen ontslagen en in extreme gevallen bedreigd of aangevallen.
Afwijkende politieke normen hebben de rechtschapen morele normen vervangen. Deze normen worden vervolgens afgedwongen met de macht van de wet, regelgeving en openbare aanvallen, waardoor een sfeer van sociale terreur en druk ontstaat. Deze sociale terreur kan dan de vrije wil van mensen onderdrukken en hun vrijheid om goedheid na te streven. Dit is de essentie van totalitaire politiek.
b. Totalitarisme via welzijn, technologie en buitensporige regulering
De hedendaagse westerse samenleving is vandaag de dag doorspekt met wetten en voorschriften die de details van bijna elk aspect van de samenleving regelen, van werkpraktijken tot de opvoeding van kinderen. Staatssteun wordt steeds meer gezien als een standaard noodzaak, in plaats van als een vorm van noodhulp voor de echt achtergestelden. De vooruitgang in de technologie heeft regeringen in staat gesteld hun bureaucratie op een nooit eerder vertoonde schaal te handhaven. Linkse groeperingen en politici moedigen dit proces aan en versnellen het, en doen het voorkomen alsof het vooruitgang is.
In feite vormen de uitbreiding van overheidstoezicht en staatssteun een ernstige bedreiging voor vrijheid en moraliteit. In de negentiende eeuw merkte Tocqueville op dat “als het despotisme zou worden gevestigd onder de democratische naties van onze dagen, het een ander karakter zou kunnen aannemen; het zou uitgebreider en milder zijn; het zou de mensen naar een lager niveau brengen zonder hen te martelen”. [16]
Van het federale niveau tot het niveau van de staat, de provincie en de gemeenten, elk jaar worden duizenden nieuwe wetten aangenomen. Zowat alles heeft een wet of regel die het beperkt. De Amerikaanse belastingwetgeving telt tienduizenden bladzijden, terwijl de recente ziekteverzekeringswet meer dan twintigduizend bladzijden telt. Zelfs rechters en advocaten kunnen niet alle wetten doorgronden, om nog maar te zwijgen van de gemiddelde burger. Iemand kan een wet overtreden zonder het zelfs te beseffen.
Bovendien, hoe volmaakt de wet ook moge zijn, zij is slechts een uiterlijke vorm van beteugeling en kan het menselijk hart niet beheersen. Zoals Lao Tzu zei: “Hoe meer wetten er worden uitgevaardigd, hoe meer dieven en bandieten er zullen zijn”.
Mensen negeren het feit dat sociale problemen worden veroorzaakt door het ontketenen van de slechte kant van de mens. Naarmate zij meer en meer wetten maken en daarbij de kern van de zaak negeren, ontstaat een vicieuze cirkel en marcheert de samenleving stap voor stap in de richting van het totalitarisme.
Door de geschiedenis heen hebben bevoegde regeringen de mogelijkheid behouden om middelen toe te wijzen aan de armen, bijvoorbeeld in tijden van hongersnood, droogte of overstromingen. Ondertussen bestonden liefdadigheidsinstellingen op organische wijze in plaatselijke gemeenschappen en religieuze organisaties. De Britse jurist A.V. Dicey merkte echter op dat in de twintigste eeuw regeringen het welzijn van individuen begonnen te beschouwen als iets dat door middel van belastingen moest worden geregeld en verzorgd:
Welnu, vóór 1908 was de vraag of een man, rijk of arm, zijn gezondheid moest verzekeren, een zaak die geheel aan het vrije oordeel of de indiscretie van ieder individu werd overgelaten. Zijn gedrag had net zo min betrekking op de staat als de vraag of hij een zwarte of een bruine jas moest dragen. Maar de Nationale Verzekeringswet zal op den duur een veel zwaardere verantwoordelijkheid op de Staat leggen, dat wil zeggen op de belastingbetalers, dan door de Engelse kiezers wordt voorzien. … [Werkloosheidsverzekering] is in feite de erkenning door de Staat van zijn plicht om een man te verzekeren tegen het kwaad dat voortvloeit uit het feit dat hij geen werk heeft. … De Nationale Verzekeringswet is in overeenstemming met de doctrines van het socialisme. … [17]
Grote door de overheid opgerichte welvaartsstaten zijn echter behept met inherente zwakheden. Er bestaat niet zoiets als een gratis lunch. Hoge welvaartsniveaus zijn gebaseerd op hoge belastingen, die allerlei sociale kwalen veroorzaken. Het Noordse model van socialistische welvaart werd ooit beschouwd als een positief voorbeeld van socialistische welvaart dat door het Westen kon worden nagevolgd, maar in Noord-Europa behoort de verhouding tussen belastingdruk en BBP tot de hoogste ter wereld, waarbij de belastingdruk in veel landen rond de 50% schommelt.
Analisten hebben gewezen op verschillende fatale problemen met socialistische medische bijstand. Het is onhoudbaar, omdat mensen meer willen profiteren van gratis diensten dan ze eraan betalen. Er zijn geen beloningen of straffen voor prestaties, en de beoefenaars van de medische industrie hoeven geen wettelijke verantwoordelijkheid op zich te nemen voor wat zij doen. Dit veroorzaakt enorme verliezen voor de overheid: Mensen stelen via mazen in de wet, misbruiken het systeem, en doen aan ondergrondse handel. De overheid beslist via het medische systeem over leven en dood van de mensen, en het wordt geteisterd door bureaucratie. [18]
In 2010 moest een 32-jarige man met de naam Jonas in het noorden van Zweden zijn eigen bloedende wond hechten nadat hij uren op medische zorg had gewacht. Nadat hij zich tijdens de renovatie van zijn huis per ongeluk had gesneden, ging hij eerst naar een polikliniek, die gesloten was, en vervolgens naar de eerste hulp. Daar wachtte hij een uur op hulp terwijl zijn wond bleef bloeden. Toen hij uiteindelijk een naald en draad zag die de verplegers hadden laten liggen, probeerde hij zichzelf te behandelen. Het ziekenhuispersoneel gaf hem later aan wegens overtreding van de wet door zonder toestemming ziekenhuisapparatuur te gebruiken. [19] Dit is slechts één voorbeeld van hoe een gesocialiseerd welvaartsstelsel tot belachelijke uitkomsten kan leiden. Omdat iedereen gratis medische zorg wil, worden de middelen misbruikt. De botsing tussen de beperkingen van de middelen en de eis dat dingen gratis zijn, veroorzaakt onevenwichtigheden in de vergelijking tussen vraag en aanbod. Het gebrek aan aanbod leidt tot lange wachttijden en inadequate zorg. Degenen die echt zorg nodig hebben worden dus benadeeld door de gesocialiseerde geneeskunde.
Hoewel welzijnszorg van de wieg tot het graf velen wenselijk lijkt, legt de afhankelijkheid van de bevolking van de overheid bovendien de basis voor een autocratisch regime. Dit beginsel komt duidelijk tot uiting in de marxistische opvatting dat het socialisme slechts het eerste stadium van het communisme is.
Een grotere betrokkenheid van de overheid bij de regulering van de samenleving of bij het leven van individuele burgers vereist grotere systemen van staatscontrole: voor het inhuren van personeel en het opstellen van verordeningen is geld nodig, dat wordt gegenereerd uit belastingen. De uitbreiding van de staat gaat ook gepaard met het ontstaan van machtige politieke klieken die er belang bij hebben de reikwijdte van hun gezag te behouden en uit te breiden.
Technologie maakt het voor regeringen nog gemakkelijker om hun bevolking te controleren. De Chinese Communistische Partij is de meest voor de hand liggende vertegenwoordiger van deze kwestie, maar dezelfde gevaren zijn aanwezig in Westerse landen, met name in Europa, waar socialistische programma’s reeds alomtegenwoordig zijn.
Het China van vandaag heeft het grootste bewakingssysteem ter wereld. Op openbare plaatsen en op de wegen zijn overal bewakingscamera’s. In slechts enkele minuten kunnen uit een zee van 1,4 miljard mensen gezichten worden getrokken die op een zwarte lijst staan. De bewakingssoftware die is ingebouwd in WeChat op mobiele telefoons maakt open toezicht mogelijk, en privacy is volledig onbestaande voor iedereen met een mobiele telefoon. Je kunt je gewoon nergens verbergen.
Naarmate de technologie geavanceerder en de regeringen groter en groter worden, zou een voortzetting van het socialistische pad in het Westen resulteren in een even beangstigend lot – waarbij mensen voortdurend gecontroleerd, onder druk gezet en aangestuurd worden. Dit ultieme scenario is geenszins overdreven.
Naast fysieke bewaking en censuur kan de overheid ook big data en financiële informatie gebruiken om geviseerde burgers te laten ontslaan. Banken kunnen worden gedwongen hun hypotheken op te zeggen. Een overheid met deze technologische middelen kan de vergunningen van ongehoorzame burgers intrekken en hen de toegang tot de bijstand ontzeggen die, vanwege ander economisch beleid, hun enige middel is om in hun levensonderhoud te voorzien.
6. De bedreiging van fundamentele waarden door het communisme
Communistische ideologieën hebben eeuwenlang een ravage aangericht in de politieke sfeer. In het Oosten hebben communistische regimes de krachten van de staat gemobiliseerd om politieke tegenstanders te verpletteren, de traditionele cultuur te vernietigen en tientallen miljoenen mensen te vermoorden. In het Westen hebben linkse bewegingen gestaag het democratische proces overgenomen. Hoewel zij openlijk geweld en dictatuur mijden, volgt het beleid dat zij voorstaan dezelfde filosofie van strijd.
Lust naar macht, rijkdom en roem bestaat al zo lang als de mensheid zelf, want iedereen heeft het vermogen om zowel kwaad als goed te doen. Gebruik makend van de morele zwakheden die inherent zijn aan de menselijke natuur, heeft het spook van het communisme over de hele wereld netwerken van ‘agenten’ gecultiveerd.
Als gevolg van de communistische infiltratie zijn de huidige westerse samenlevingen in ongekende mate verdeeld, waarbij links al zijn macht aanwendt om degenen die er traditionele opvattingen op na houden in de politiek te dwarsbomen en tegen te werken. Het is niet overdreven te stellen dat het Westen thans in een oorlog om zijn eigen waarden verwikkeld is.
De linkse politieke invloed heeft bewezen uiterst resistent te zijn tegen de pogingen die ondernomen zijn om haar te verzwakken of om te keren. Politici en activisten in de greep van het communisme spannen samen met de media om de oppositie in diskrediet te brengen en misleidende informatie te verspreiden om het publiek in verwarring te brengen. Linkse ambtenaren negeren of belemmeren regeringsdecreten, gebruiken overheidsmiddelen om hun ideologische agenda’s te ondersteunen, en voeren beleid dat sociale verdeeldheid en conflicten verergert.
In 2018 zei volgens een peiling van The Associated Press-NORC Center for Public Affairs Research meer dan 80 procent van de respondenten dat ze geloofden dat Amerikanen zwaar verdeeld waren over belangrijke waarden en dat het land dieper verdeeld was over politiek dan in het verleden. [20]
De staat is ongeëvenaard in zijn vermogen om menselijke en economische hulpbronnen te bundelen. Op de juiste manier uitgeoefend kan politieke macht grote voordelen opleveren voor de hele natie en de internationale gemeenschap verbeteren. Maar zoals we door de geschiedenis heen hebben gezien, en ook in de geschiedenis van de communistische beweging, leidt misbruik van die macht tot monsterlijke misdaden.
Voormalig president van de VS, Reagan, zei in zijn eerste inaugurele rede: “Van tijd tot tijd zijn we in de verleiding gekomen om te geloven dat de samenleving te complex is geworden om door zelfbestuur te worden bestuurd, dat bestuur door een elitegroep superieur is aan bestuur voor, door en van het volk. Maar als niemand van ons in staat is zichzelf te besturen, wie van ons heeft dan de capaciteit om een ander te besturen?” [21] President Donald Trump zei dat in de Verenigde Staten, “wij niet de regering aanbidden – wij aanbidden God.” [22]
De eenheid van een land vereist een gemeenschappelijke reeks waarden en een gedeelde cultuur. Hoewel de doctrines verschillend zijn in de verschillende godsdiensten, zijn de normen voor goed en kwaad vergelijkbaar. In de Verenigde Staten maakt dit het mogelijk dat mensen met verschillende etnische en culturele achtergronden in harmonie naast elkaar kunnen leven. Wanneer de mensen echter verdeeld zijn over fundamentele morele kwesties, staat het voortbestaan van het land op het spel.
| Hoofdstuk 8 (Deel 1) | Hoofdstuk 9 |
Referenties
14. Marx en Engels, ‘Manifesto’.
15. Vladimir Lenin, De staat en revolutie (1918), 381-492, Marxists Internet Archive, geraadpleegd op 17 april 2020, https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1917/staterev/ch01.htm.
16. Alexis de Tocqueville, Democracy in America, vol. 2, Henry Reeve, trans., (Londen: Longmans, Green, and Co., 1889), 289.
17. Albert Venn Dicey, Lectures
on the Relation Between Law & Public Opinion in England, During the
Nineteenth Century (Londen: Macmillan and Co., 1919), xxxviii,
Online Library of Liberty, geraadpleegd op 17 april 2020,
http://oll.libertyfund.org/pages/dicey-on-the-rise-of-legal-collectivism-in-the-20thc.
18. Paul B. Skousen, The Naked Socialist (Salt Lake City, UT: Izzard Ink, 2014), Kindle edition.
19. Peter Vinthagen Simpson, ‘Jonas, 32, Sewed Up His Own Leg after ER Wait’, The Local, 3 augustus 2010, https://www.thelocal.se/20100803/28150.
20. Juana Summers, ‘AP-NORC Poll: Most Americans see a Sharply Divided Nation’, The Associated Press, http://www.apnorc.org/news-media/Pages/AP-NORC-Poll-Most-Americans-see-a-sharply-divided-nation.aspx.
21. Ronald Reagan, ‘First Inaugural Address of Ronald Reagan’ (toespraak, US Capitol, Washington, DC, 20 januari 1981), The Avalon Project, geraadpleegd op 17 april 2020, https://avalon.law.yale.edu/20th_century/reagan1.asp.
22. Donald Trump, ‘Remarks by President Trump at the 2017 Values Voter Summit’ (toespraak, Omni Shoreham Hotel, Washington, DC, 13 oktober 2017), Witte Huis, geraadpleegd op 17 april 2020, https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-2017-values-voter-summit.