Jak diabeł komunizmu rządzi naszym światem: Wstęp

Spis treści

1. Komunizm to diabeł zdeterminowany, by zniszczyć ludzkość

2. Diabelskie sposoby i środki

3. Komunizm to ideologia diabła

4. Metafizyczne zrozumienie diabła

5. Liczne oblicza diabła

6. Socjalizm jako etap wstępny komunizmu

7. Idealizowanie komunizmu

8. Diabelskie zniszczenie kultury i moralności

9. Powrót do Boga, przywrócenie tradycji, wyrwanie się z planu diabła

****

Upadek reżimu komunistycznego w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej wyznaczył zakończenie trwającej pół wieku zimnej wojny pomiędzy obozami kapitalizmu i komunizmu na Wschodzie i Zachodzie. W związku z tym wielu ludzi optymistycznie uwierzyło, że komunizm to już relikt przeszłości.

Smutna prawda jest jednak taka, iż zmutowana komunistyczna ideologia umocniła się i zakorzeniła na całym świecie. Są kraje otwarcie komunistyczne jak Chiny, Korea Północna, Kuba czy Wietnam. Są też kraje byłego Związku Radzieckiego oraz kraje Europy Wschodniej, gdzie komunistyczna ideologia oraz zwyczaje wciąż wywierają znaczący wpływ. Są kraje Afryki oraz Ameryki Południowej, które wprowadzają socjalizm pod sztandarami demokracji i republiki. Są też narody Europy i Ameryki Północnej, których rządy umacniały komunistyczne wpływy, z czego ludzie nawet nie zdawali sobie sprawy.

Komunizm rodzi wojnę, głód, tyranię i ludobójstwo. Już to samo w sobie jest przerażające, lecz zniszczenia spowodowane przez komunizm sięgają dużo dalej. Dla wielu ludzi coraz bardziej jasne staje się to, że w przeciwieństwie do jakiegokolwiek innego systemu z przeszłości komunizm wydaje wojnę człowieczeństwu jako takiemu – łącznie z ludzkimi wartościami takimi jak moralność i godność ludzka. W ciągu wieku komunizm ustanowił ogromne dyktatury w Związku Radzieckim i Chinach. Spowodowały one ponad 100 milionów zgonów z przyczyn innych niż naturalne, zniewoliły miliardy i doprowadziły świat na skraj wojny nuklearnej, a co za tym idzie – na skraj całkowitej zagłady. Jednak jeszcze ważniejsze jest przemyślane i zakrojone na szeroką skalę niszczenie rodziny, wzniecanie niepokojów społecznych oraz atak na moralność – a każdy z tych czynników prowadzi do zniszczenia fundamentów cywilizacji.

Co zatem stanowi naturę komunizmu? Co jest jego celem? Czemu obiera sobie rodzaj ludzki za swojego wroga? Jak możemy przed nim uciec?

1. Komunizm to diabeł zdeterminowany, by zniszczyć ludzkość

Manifest komunistyczny rozpoczyna się od słów: „Widmo krąży po Europie – widmo komunizmu”. Użycie terminu „widmo” to nie zachcianka Karola Marksa. W przedmowie tej książki stwierdzono, że komunizm nie powinien być rozumiany jako ruch ideologiczny ani doktryna polityczna czy też nieudana próba nowego sposobu zarządzania ludzkimi sprawami. Powinien natomiast być rozumiany jako diabeł – potworny upiór komunizmu stworzony przez nienawiść, degenerację oraz inne pierwotne siły wszechświata.

Upiór komunizmu najpierw przyjął formę węża, potem czerwonego smoka i wciąż trzyma z szatanem, który nienawidzi Boga. Wykorzystuje on istoty z niskiego poziomu oraz demony, aby siać spustoszenie wśród ludzi. Celem tego upiora jest zniszczenie ludzkości i w momencie gdy Opatrzność oferuje zbawienie rodzajowi ludzkiemu, komunizm mówi człowiekowi, aby nie wierzył, i atakuje ludzką moralność tak, aby ten wyrzekł się tradycji. Sprawia, że ludzie nie baczą na przykazania boskie, co ostatecznie doprowadzi ich do zagłady.

Na skutek zimnej wojny trucizna komunizmu nie tylko kontynuowała wyrządzanie szkód w niegdyś komunistycznych państwach, ale również rozlała się po całym świecie. Przenikanie ideologii komunizmu doprowadziło do tego, że diabeł wywarł wpływ na społeczeństwo na globalną skalę, a wielu ludzi nawet myśli, że te upiorne komunistyczne pragnienia są ich własnymi pragnieniami. W ten sposób ludzie tracą możliwość osądu tego, co jest prawe, a co niegodziwe, tracą możliwość odróżniania dobra od zła. Ten diabelski spisek został niemalże wykonany.

Tym sposobem większość ludzi myśli, że upiór komunizmu został zniszczony, podczas gdy gratuluje on sobie, zachwycony swoim złowieszczym zwycięstwem. Nie ma nic bardziej niebezpiecznego niż sytuacja, w której ludzkość znajduje się na krawędzi zniszczenia, a mimo to nieświadoma świętuje swój triumf.

2. Diabelskie sposoby i środki

Człowiek został stworzony przez Boga i dzięki miłosierdziu bogów był on długo przez nich chroniony. Diabeł o tym wiedział, więc postanowił przeciąć to połączenie, korumpując człowieka tak, aby bogowie nie chcieli się nim więcej opiekować. Podejście diabła polegało na obaleniu kultury podarowanej ludzkości przez bogów i zdeprawowaniu ludzkiej moralności, by w ten sposób wypaczyć człowieka i uczynić go niewartym zbawienia.

Zarówno dobro, jak i zło, natura boska i natura demoniczna, znajdują się w ludzkim sercu. Życie może zatonąć w moralnej dekadencji lub wznieść się poprzez rozwój moralny. Ci, którzy wierzą w Boga, wiedzą, iż poprzez dążenie do moralnego postępowania i myślenia ludzkie prawe myśli mogą być wzmocnione przez bogów, a wtedy bogowie pozwolą, by miały miejsce cuda. Bogowie pomogą również wznieść moralność człowieka na wyższy poziom, pomogą człowiekowi się uszlachetnić i w końcu pozwolą takiemu człowiekowi powrócić do Nieba. Jednakże osoba z niską moralnością jest wypełniona egoizmem: żądzami, chciwością, ignorancją i pychą. Ponieważ bogowie nigdy nie uznają takich myśli i zachowań, diabeł będzie je wzmacniał, potęgując egoizm i niegodziwość, manipulując człowiekiem do złoczynienia, przysparzając karmy i powodując dalszy rozkład moralny, aż w końcu czeka go tylko piekło. Jeżeli standardy moralne ludzkiego społeczeństwa jako całości się obniżą, diabeł będzie przyspieszał ten trend, obierając sobie za cel spowodowanie jeszcze więcej krzywd, więcej karmy i ostatecznie zniszczenie ludzkości.

Zamieszanie w Europie rozpoczynające się w XVIII wieku wraz z towarzyszącym zanikiem moralności stwarza diabłu okazję. Rozpoczyna się obalanie, krok po kroku, kryteriów i zdolności rozróżniania dobra i zła. Promowany jest ateizm, materializm, darwinizm oraz działania dezintegracyjne. Diabeł wybrał Marksa jako swojego wysłannika wśród ludzi. Manifest komunistyczny Marksa z 1848 roku popiera brutalne niszczenie prywatnych przedsiębiorstw, klas społecznych, narodów, religii oraz rodziny. Komuna Paryska z 1871 roku była pierwszą próbą przejęcia władzy.

Jego wyznawcy debatują nad tym, czy władza polityczna stanowi kluczową kwestię marksistowskiej nauki politycznej. Jest to zarówno prawda, jak i nieprawda. Jasno rozumieć ostateczne cele komunizmu to znaczy umieć rozpoznać, że władza polityczna jest jednocześnie ważna, jak i nieistotna dla projektu komunizmu. Jest ważna w tym kontekście, iż dostęp do władzy politycznej daje środki do szybkiej i rozległej korupcji ludzkości. Z dźwignią władzy komuniści mogą promować swoją ideologię, używając przemocy, i zwalczać tradycyjną kulturę w przeciągu zaledwie kilku dekad lub lat. Lecz jest nieistotna pod tym względem, że nawet bez aparatu państwa diabeł ma inne środki wykorzystywania słabości oraz wad człowieka. Będzie oszukiwał, przeciągał na swoją stronę, zmuszał, mącił w głowie, wywracał tradycyjne myślenie, obalał porządek, stwarzał zamieszanie, używał zasady dziel i rządź, obierając sobie za cel uzyskanie całkowitej kontroli.

3. Komunizm to ideologia diabła

Bóg dla rodzaju ludzkiego ustanowił bogatą kulturę opartą na uniwersalnych wartościach i tym samym stworzył dla ludzi drogę powrotu do Nieba. Tradycyjna kultura dana od Boga i komunizm pochodzący od diabła są nie do pogodzenia.

Istotą potwornego upiora komunizmu jest ateizm i materializm. Połączenie elementów niemieckiej filozofii, francuskiej rewolucji społecznej oraz brytyjskiej ekonomii politycznej złożone na świecką religię miało zastąpić pozycję poprzednio zajmowaną przez Boga oraz ortodoksyjne wiary. Komunizm zamienił świat w swój kościół, podporządkowując sobie każdy aspekt życia społecznego. Diabeł zajmuje myśli ludzi, powodując, iż buntują się przeciwko Bogu i odrzucają tradycję. W ten właśnie sposób diabeł doprowadza człowieka do zagłady.

Diabeł wybrał Marksa i resztę jako swoich agentów, aby sprzeciwiać się zasadom ustanowionym dla ludzkiego społeczeństwa przez Boga i je zniszczyć. Promują oni walkę klas i obalenie ustalonej struktury społecznej. Na Wschodzie rozpoczęta została brutalna rewolucja i ustanowiono państwo totalitarne, które połączyło politykę ze świecką religią. Na Zachodzie diabeł podjął się bezkrwawego stopniowego komunizmu poprzez wysokie podatki i redystrybucję dóbr. Na światową skalę dąży on do rozprzestrzenienia komunistycznej ideologii na wszystkie ustroje polityczne, obierając sobie za cel obalenie państw narodowych i ustanowienie organu rządzącego globalnie. To właśnie „raj na ziemi” obiecywany przez komunizm, rzekome kolektywne społeczeństwo bez klas, narodów czy rządu, oparte na zasadach „od każdego według jego zdolności, każdemu według jego potrzeb”.

Komunizm wykorzystuje swój program tworzenia raju na ziemi do promowania ateistycznej koncepcji „postępu społecznego”. Używa materializmu do podważenia dążenia ludzi do duchowości, włączając w to wiarę w Opatrzność i religię, aby umożliwić komunistycznej ideologii rozprzestrzenienie się na każdą sferę, włączając w to politykę, ekonomię, edukację, filozofię, historię, literaturę, sztukę, nauki społeczne, nauki przyrodnicze, a nawet religię. Podobnie jak rak, komunizm eliminuje inne przekonania, na które się przerzuci, włączając w to wiarę w Boga. W rezultacie niszczy on suwerenność i tożsamość narodu, moralne i kulturowe tradycje ludzkości, prowadząc tym samym człowieka do zniszczenia.

W Manifeście komunistycznym Marks ogłosił: „Rewolucja komunistyczna jest najradykalniejszym zerwaniem z tradycyjnymi stosunkami własności; nic dziwnego, że w swym przebiegu przyniesie ona również najradykalniejsze zerwanie z tradycyjnymi ideałami”. Tym sposobem sam Marks dokładnie podsumował sposoby postępowania komunizmu przez ostatnie niemalże dwa wieki.

Bóg jest źródłem ładu moralnego, a boska moralność jest wieczna i niezmienna. Standardy moralne nigdy nie powinny być określane przez człowieka ani nie mogą być zmienione przez ludzką władzę. Komunizm próbuje skazać moralność na śmierć oraz sprawić, aby komunistyczny „nowy człowiek” ustanowił nową moralność. Podczas gdy komunizm odrzuca prawdziwą moralność, używa metod zła, by usunąć z tradycji człowieka wszystkie pozytywne czynniki, obierając sobie za cel zajęcie całego świata przez negatywne czynniki.

Tradycyjne prawa wywodzą się z moralności oraz są stworzone do utrzymania moralności. Komunizm próbuje oddzielić moralność od prawa, aby następnie zniszczyć moralność przez wymyślenie złych praw i perfidne interpretowanie tych tradycyjnych.

Bóg nawołuje człowieka, by był życzliwy, komunizm natomiast wznieca walkę klas oraz wspiera przemoc i zabijanie.

Bóg ustanowił rodzinę jako podstawową komórkę społeczną. Komunizm wierzy, że rodzina jest manifestacją prywatnego, kapitalistycznego systemu i grozi jej wyeliminowaniem.

Bóg dał człowiekowi prawo do życia i wolność, by ten mógł się wzbogacać. Komunizm dąży do wyeliminowania własności prywatnej, konfiskuje majątki, podnosi podatki, monopolizuje kapitał i udzielanie kredytów oraz w całości kontroluje życie gospodarcze.

Bóg ustanowił formę, jaką powinny obierać moralność, rząd, prawo, społeczeństwo oraz kultura. Komunizm dąży do „brutalnego obalenia całej struktury społeczeństwa”.

Bóg przekazał człowiekowi wyjątkową formę tradycyjnej sztuki jako sposób przekazywania swojego wizerunku. Tradycyjna sztuka przypomina człowiekowi piękno niebios, umacnia wiarę w Boga, wznosi moralność i pielęgnuje cnoty. Komunizm z kolei, wolałby, aby człowiek czcił wypaczone dzieła nowoczesne, wytwory artystyczne, które tłumią naszą boską naturę, a popuszczają wodze demonicznym impulsom, zmierzając w kierunku nieładu i chaosu. Manipuluje on również światem sztuki, rozsiewając podłe, potworne, zniekształcone, złe i zdeprawowane idee.

Bóg chce, aby człowiek był skromny i pełen szacunku i podziwu dla boskiego stworzenia. Komunizm pobłaża demonom i arogancji w człowieku, zachęcając go do buntowania się przeciwko Bogu. Poprzez wzmocnienie wrodzonego i nieodpartego zła w ludzkiej naturze nadużywa pojęcia „wolności”, by zachęcić do zachowań niepohamowanych przez moralność oraz nieskrępowanych przez poczucie powinności i ciężar obowiązku. Slogan „równości” używany jest do wzbudzania zazdrości i próżności, w momencie gdy człowiek kuszony jest sławą i dobrami materialnymi.

Po II wojnie światowej komuniści powiększyli swoje wojskowe oraz gospodarcze imperium, a blok komunistyczny rywalizował z wolnym światem przez dekady. Komunistyczna doktryna w tych krajach stała się świecką religią, niepodważalną prawdą wpisaną w podręczniki. Komunizm zakorzenił się i miał ogromny wpływ również w wielu innych miejscach ale w innym „przebraniu”.

4. Metafizyczne zrozumienie diabła

Idea odniesienia się w tej książce do diabła wzięła się z nadprzyrodzonych mocy. Zrozumienie, jakiego typu istotą jest upiór komunizmu, jest jednym z kluczowych elementów do zrozumienia chaosu, jaki diabeł zasiał na ziemi.

Mówiąc wprost, upiór komunizmu złożony jest z nienawiści. Czerpie on energię z nienawiści, która wzbiera w ludzkich sercach.

Upiór komunizmu związany jest z szatanem, czasami są oni nie do odróżnienia, stąd też nie będziemy sobie zadawać trudu, by rozważać ich z osobna.

Aranżacje diabła są obecne zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie, w każdej profesji i w każdej warstwie społecznej. Czasami jego siła jest podzielona, czasami zintegrowana. Czasami używa jednej taktyki, następnym razem innej. Nie trzyma się jednego prostego schematu.

Diabeł jest inicjatorem nieograniczonej wojny z rodzajem ludzkim, która zamieniła w pole walki wszystkie sfery – religię, rodzinę, politykę, ekonomię, finanse, sprawy wojskowe, edukację, szkolnictwo wyższe, sztukę, media, rozrywkę, popkulturę, sprawy społeczne i stosunki międzynarodowe.

Ciemna energia diabła może się przenieść z jednej sfery, grupy lub ruchu do następnej. Na przykład po wygaśnięciu ruchu antywojennego przeciw wojnie w Wietnamie w latach 70. diabeł manipulował młodocianymi buntownikami, aby ukierunkować ich energię do agitacji za feminizmem, ruchem na rzecz ochrony środowiska oraz legalizacją homoseksualizmu. Pozostałe starania diabła zostały użyte do zdestabilizowania cywilizacji Zachodu od środka.

Osoby bez dobrych intencji mogą zostać zmienione przez diabła w jego agentów w ludzkim świecie. Dokonuje tego poprzez użycie obłudy, zwodząc niewinnych i życzliwych ludzi, którzy następnie bronią jego interesów.

Agenci diabła – z których większość nawet nie zdaje sobie sprawy ze swojej roli – są wszędzie w społeczeństwie, poczynając od elit, przez klasę średnią, a na klasie niższej kończąc. Stąd jego działania wyglądają czasami na oddolne rewolucje, czasami na odgórne spiski, a czasami na odśrodkowe reformy.

Diabeł może zmieniać oblicza i występować w wielu miejscach jednocześnie. Używa on do swoich celów istot z niskiego poziomu i upiorów z innych wymiarów. Pornografia i uzależnienie od narkotyków to narzędzia wykorzystywane przez diabła. Istoty te żywią się ludzkimi negatywnymi energiami, włączając w to nienawiść, strach, rozpacz, arogancję, buntowniczość, zazdrość, rozwiązłość seksualną, wściekłość, szał, bezczynność i wiele innych.

Diabeł jest skryty i wielce podstępny. Wykorzystuje on ludzką chciwość, niegodziwość oraz mroczną stronę, by osiągnąć swój cel i jeśli tylko myśli osoby jednają się z tymi cechami, diabeł może kontrolować tę osobę. Ludzie wielokrotnie myślą, że zachowują się według swoich własnych myśli, ale nie zdają sobie sprawy z tego, że są manipulowani.

5. Liczne oblicza diabła

Tak jak diabeł występuje pod wieloma imionami, komunizm objawia się na wiele sposobów. Diabeł wykorzystuje sprzeczne stanowiska, by zwodzić: totalitarny reżim lub demokracja, gospodarka planowana lub gospodarka rynkowa, kontrola prasy lub żadnych ograniczeń wypowiedzi, sprzeciw wobec homoseksualizmu w jednych krajach lub legalizacja homoseksualizmu w innych, niekontrolowane niszczenie środowiska lub głośne domaganie się ochrony środowiska, i tak dalej. Może popierać brutalną rewolucję lub przyjąć formę pokojowych przemian. Może się objawiać jako polityczny i ekonomiczny system lub jako trend ideologiczny w sztuce i kulturze. Może przyjąć formę czystego idealizmu lub intrygowania z zimną krwią. Totalitarne reżimy komunistyczne to tylko jedna z demonicznych manifestacji. Marksizm-leninizm i maoizm stanowią tylko jeden z aspektów diabelskich fałszów.

Odkąd utopijny socjalizm został rozwinięty w XVIII wieku, świat doświadczył pojawienia się licznych nurtów ideologicznych: socjalizm naukowy, fabianie, syndykalizm, socjalizm chrześcijański, socjalizm demokratyczny, humanitaryzm, zielony socjalizm, kapitalizm socjalistyczny, marksizm-leninizm i maoizm. Ideologie te są dwojakiego typu: krwawy komunizm lub bezkrwawy komunizm. Infiltracja i stopniowa erozja statusu quo stanowią główne taktyki, przyjęte przez odłamy bezkrwawego komunizmu.

Jednym z diabelskich oszustw jest tworzenie układów w obydwu przeciwnych obozach – Wschodnim i Zachodnim. Kiedy już przeprowadził on rozległą inwazję na Wschodzie, przywdział również nowe przebranie i wkradł się do świata zachodniego. Towarzystwo Fabiańskie w Wielkiej Brytanii, Socjaldemokratyczna Partia Niemiec, Druga Międzynarodówka we Francji, Partia Socjalistyczna w Stanach Zjednoczonych i wiele innych socjalistycznych partii i organizacji rozsiało ziarna zniszczenia w Europie Zachodniej i Ameryce Północnej. Podczas zimnej wojny rzezie, obozy koncentracyjne, klęski głodu i czystki w Związku Radzieckim i Chinach sprawiły, że niektórzy mieszkańcy Zachodu uważali się za szczęściarzy, iż wciąż żyją w wolności i luksusie. Niektórzy socjaliści publicznie potępili brutalność Związku Radzieckiego z powodów humanitarnych, co doprowadziło do tego, że ludzie wokół przestali być wobec nich czujni.

Diabeł komunizmu przybiera różnorodne, złożone maski na Zachodzie i działa pod wieloma sztandarami, sprawiając, że obrona przed nim jest niemal niemożliwa. Następujące szkoły oraz ruchy albo wywodzą się z komunizmu, albo zostały użyte przez komunizm do osiągnięcia swoich celów: liberalizm, progresywizm, szkoła frankfurcka, neomarksizm, teoria krytyczna, kontrkultura z lat 60., ruch antywojenny, wyzwolenie seksualne, legalizacja homoseksualizmu, feminizm, ruch na rzecz ochrony środowiska naturalnego, sprawiedliwość społeczna, poprawność polityczna, ekonomia keynesowska, szkoły sztuki awangardowej oraz wielokulturowość.

6. Socjalizm jako etap wstępny komunizmu

Na Zachodzie wielu ludzi patrzy na socjalizm i komunizm z osobna, co daje żyzny grunt do rozkwitu socjalizmu. W rzeczywistości, według teorii marksizmu-leninizmu, socjalizm to jedynie etap wstępny komunizmu.

W 1875 roku w Krytyce programu gotajskiego Marks przedstawił ideę, iż komunizm posiada fazę wstępną, poprzedzającą fazę zaawansowaną. Fryderyk Engels, motywowany zmianami w sytuacji międzynarodowej w tamtym czasie, również zaproponował w swoich późnych latach „socjalizm demokratyczny”, w którym to głosy były użyte do uzyskania władzy. Socjalizm demokratyczny został przyjęty przez socjaldemokratycznych liderów partii oraz teoretyków Drugiej Międzynarodówki i doprowadził do lewackości partii w wielu kapitalistycznych krajach na całym świecie. Lenin określił wyraźną definicję socjalizmu i komunizmu: uważał on socjalizm za fazę wstępną komunizmu, a komunizm za powstały na bazie socjalizmu.

Stąd też oczywiste jest, iż socjalizm zawsze był częścią marksizmu i międzynarodowego ruchu komunistycznego. Własność publiczna i gospodarka planowana w socjalizmie są częścią planowanego wstępnego przygotowania do komunizmu. Obecnie, kiedy to popularne na Zachodzie odgałęzienia socjalizmu i lewicowe doktryny wydają się powierzchownie nie mieć nic wspólnego z komunizmem, to są one po prostu bezkrwawymi formami komunizmu. Zamiast brutalnej rewolucji głosy te są używane do zdobywania władzy na Zachodzie. Zamiast zdecydowanej własności publicznej to właśnie wysokie podatki w zachodnich krajach pełnią tę rolę. Zamiast gospodarki planowanej to zachodni system opieki społecznej został użyty do erozji kapitalizmu. Lewicowe partie na Zachodzie postrzegają systemy opieki społecznej i świadczeń jako ważny aspekt realizacji socjalizmu.

Gdy potępiamy zbrodnie komunizmu, to przemoc i rzeź nie powinny być jedyne, na których skupiamy swoją uwagę – to, co powinno się dostrzec, to niebezpieczeństwo, które socjalizm przynosi sam w sobie. Komunizm w swoich nieużywających przemocy formach, pod przebraniem wielu odgałęzień socjalizmu, oszukał i omamił umysły ludzi. Aby zrozumieć komunizm, nie ma innego wyjścia, jak tylko rozpoznać jego fazę wstępną, ponieważ komunizm rozwija się z fazy wstępnej, zamiast dojrzewać w ciągu nocy. Dokładnie tak, jak robią to żywe istoty, dorasta on stopniowo.

Niektóre socjalistyczne lub opiekuńcze państwa na Zachodzie w dzisiejszych czasach używają pojęcia „wspólnota”, poświęcając swobodę jednostki. Obywatele w tych krajach zachowują pewne swobody polityczne, ponieważ socjalizm nie został tam jeszcze dobrze rozwinięty. Socjalizm jednak nie jest pojęciem stałym: kraje socjalistyczne ustaliły urawniłowkę jako główny cel, w związku z czym z pewnością pozbawią ludzi ich wolności. Nieuchronnie, socjalizm przechodzi przemianę w komunizm, a ludzie nieustannie pozbawiani są swoich indywidualnych wolności.

Gdyby wolny kraj przemienił się w komunistyczny reżim w ciągu jednej nocy, drastyczny kontrast pomiędzy propagandą i rzeczywistością stanowiłby dla większości ludzi szok. Wielu by się zbuntowało albo przynajmniej stawiałoby bierny opór. Mogłoby to doprowadzić totalitarną władzę do sporych kosztów, a reżim musiałby najpewniej popełnić masową rzeź, by wyeliminować ruch oporu. Jest to jeden z głównych powodów, dla których zarówno Związek Radziecki, jak i Chińska Republika Ludowa zaangażowały się w masowe zabójstwa swoich własnych obywateli w czasie pokoju.

W przeciwieństwie do totalitarnego reżimu socjalizm w państwach demokratycznych poprzez legislację powoli eroduje swobody ludzi – tak jak w syndromie gotowanej żaby. Proces tworzenia systemu socjalistycznego zajmuje dekady lub nawet pokolenia, stopniowo pozostawiając ludzi otępiałych, nieświadomych i przyzwyczajonych do socjalizmu – wszystko to wzmacnia oszustwo. Sedno i cel tego typu stopniowego socjalizmu w niczym nie różni się od krwawej formy.

Socjalizm używa pojęcia zagwarantowania „równych praw” poprzez ustawodawstwo, kiedy tak naprawdę obniża wartości moralne i pozbawia ludzi wolności do kierowania się ku dobru. W normalnych okolicznościach wszelkiego rodzaju ludzie w naturalny sposób różnią się w swoich przekonaniach religijnych, standardach moralnych, znajomości kultury, wykształceniu, inteligencji, heroizmie, pracowitości, poczuciu odpowiedzialności, agresywności, innowacyjności, przedsiębiorczości i wielu innych. Oczywiście niemożliwe jest, by wymusić równość poprzez nagłe wzniesienie tych z niskich poziomów, więc zamiast tego socjalizm ludzi z wyższych sfer sztucznie równa w dół.

Zwłaszcza w zagadnieniach wartości moralnych socjalizm Zachodu używa pretekstów takich jak „antydyskryminacja”, „zasada neutralności” albo „poprawności politycznej”, by atakować podstawowe rozeznanie moralne. Jest to równoznaczne z próbą wyeliminowania moralności jako takiej. Pojawia się to wraz z legalizacją i normalizacją wszystkich sposobów zachowania takich jak antyteizm i bluźniercza mowa, perwersja seksualna, demoniczna sztuka, pornografia, hazard i używanie narkotyków. W rezultacie powstaje swojego rodzaju odwrotna dyskryminacja tych, którzy wierzą w Boga i dążą do wznoszenia moralności, mająca na celu marginalizację tych osób, a w ostateczności całkowite się ich pozbycie.

7. Idealizowanie komunizmu

Do tej pory wielu mieszkańców Zachodu ma romantyczne fantazje o komunizmie. Lecz oni nigdy nie żyli w komunistycznym kraju ani nie musieli znosić cierpienia w tych krajach, i dlatego nie mają pojęcia, czym w praktyce był komunizm.

Podczas zimnej wojny wielu intelektualistów, artystów, dziennikarzy, polityków i młodych studentów z wolnego świata pojechało do Rosji, Chin czy na Kubę jako turyści czy podróżnicy. To, co zobaczyli, a raczej to, co pozwolono im zobaczyć, było czymś zupełnie innym od realiów, w jakich żyli ludzie w tych krajach. Kraje komunistyczne doprowadziły do perfekcji zwodzenie obcokrajowców: Wszystko, co widzieli obcokrajowcy, było starannie przygotowane pod ich gusta, włączając w to modele wsi, fabryk, szkół, szpitali, przedszkoli i więzień. Wytypowani przez partię witacze, których spotykali, byli członkami partii komunistycznej lub innych instytucji uważanych za politycznie wiarygodne.

Wycieczki były zaaranżowane. Były witane kwiatami, winem, tańcem i śpiewem, bankietami; przez urzędników państwowych i uśmiechnięte małe dzieci. Następnie odwiedzający byli zabierani, by zobaczyć ciężko pracujących ludzi, którzy mogli swobodnie rozmawiać jak równy z równym, pilnie uczących się uczniów oraz cudowne idylliczne uroczystości ślubne.

Jednak to, czego nie pozwolono im zobaczyć, to procesy pokazowe, masowe wyroki, linczujący motłoch, publiczne upokorzenia i tortury, porwania, pranie mózgu, zamknięcia w izolacji, obozy pracy przymusowej, rzezie, kradzieże ziem i własności, klęski głodu, niedobory usług publicznych, brak prywatności, podsłuchy, inwigilacja, obserwacja sąsiedzka i wszędobylscy informatorzy oraz brutalne polityczne zmagania w kierownictwie partii, a także ekstrawagancja i luksus elit.

To, czego w szczególności nie byli w stanie zobaczyć, to cierpienie zwyczajnego człowieka.

Odwiedzający mylnie przyjmowali to, co było dla nich zainscenizowane w kraju komunistycznym, za normalność. Po czym promowali oni komunizm na Zachodzie poprzez swoje książki, artykuły i przemowy, a wielu z nich nie miało pojęcia, że zostali wykorzystani. Niewielka grupa widziała pęknięcia w gmachu, lecz wielu z nich wpadło znów w inną pułapkę: Postrzegali siebie jako „sympatyków komunizmu” i przyjęli chińską postawę, by „nie prać brudów publicznie”. Rzezie, głód i represje w krajach komunistycznych tłumaczyli tym, że były po prostu częścią kosztu procesu przekształcenia poprzedniego ustroju kraju w komunizm. Byli przekonani, że o ile ścieżka do komunizmu jest zawiła, o tyle przyszłość będzie wspaniała. Nie mówili prawdy, ponieważ mogłoby to oczernić dobre imię „socjalistycznego projektu”. Z braku odwagi do mówienia prawdy wybrali haniebne milczenie.

Wszyscy są wolni i równi, tam gdzie nie ma opresji czy wywłaszczeń, gdzie jest wielka obfitość materialna, tam gdzie każdy daje wedle swoich możliwości i otrzymuje według swoich potrzeb – Niebo na ziemi, gdzie każda jednostka zdolna jest do swobodnego samorozwoju. Ludzkie społeczeństwo tego typu istnieje jedynie jako utopia, i ta utopia została wykorzystana przez diabła jako przynęta, aby mamić ludzi.

W rzeczywistości władza trafia w ręce ścisłej elity. Prawdziwy komunizm to totalitarny aparat, kontrolowany przez wąską grupę, która używa swojego monopolu na władzę do ucisku, zniewolenia i pozbawiania ludzi większości ich praw i własności. W niektórych krajach socjalistycznych ten czas jeszcze nie nastał, dlatego też wyglądają na umiarkowane. Kiedy warunki dojrzeją, wszystko to ulegnie zmianie, a naiwni zwolennicy socjalistycznej utopii odkryją to, kiedy już będzie za późno nawet na żal.

8. Diabelskie zniszczenie kultury i moralności

Umieszczenie swoich agentów przez diabła w każdej dziedzinie i w każdym narodzie doprowadziło nieświadomych i naiwnych ludzi do przyspieszenia ich drogi ku zniszczeniu.

Komunizm uczy ludzi, by sprzeciwiać się wierze w Boga i odrzucać boskość. Jednocześnie rozpoczyna ataki na religie z zewnątrz, manipulując również ludźmi tak, by deprawowali religie od środka. Religie zostały upolitycznione, skomercjalizowane oraz zmienione w rozrywkę. Liczni moralnie skorumpowani duchowni przedstawiają fałszywe interpretacje tekstów religijnych, wprowadzając swoich wyznawców w błąd i posuwając się aż do cudzołóstwa ze swoimi świeckimi wiernymi, a nawet do pedofilii.

Chaos ten wprawił wielu szczerych wyznawców religii w konsternację i pozbawił nadziei. Jeszcze w zeszłym stuleciu, niezachwiana wiara w Boga była znakiem świadczącym o moralnej przyzwoitości. Obecnie wyznawcy religii są postrzegani jako nierozsądni i przesądni. Zatrzymują swoje przekonania dla siebie, nawet nie rozmawiając o swojej wierze z przyjaciółmi w obawie, że zostaną wyśmiani.

Innym ważnym celem komunizmu jest zniszczenie rodziny przy użyciu pojęć takich jak równość płci oraz dzielenie się majątkiem i żonami. XX wiek w szczególności był ojcem współczesnego ruchu feministek, który promował wyzwolenie seksualne, zacieranie różnic pomiędzy płciami, ataki wobec tak zwanego „patriarchatu” oraz osłabiał rolę ojca w rodzinie. Ruchy te zmieniły definicję małżeństwa, promowały legitymizację i legalizację homoseksualizmu, promowały prawa do rozwodu i aborcji oraz używały polityki opieki socjalnej do efektywnego zachęcania i dotowania samotnych rodziców. Wszystko to zaowocowało zapaścią rodzin i doprowadziło do zwiększenia ilości przypadków biedy i przestępstw. Była to jedna z bardziej szokujących transformacji społeczeństwa ostatnich dekad.

W sferze polityki, gdy reżim komunistyczny kontynuował swoją surową dyktaturę, partie polityczne w wolnych społeczeństwach znalazły się w kryzysie. Komunizm wykorzystał lukę w prawnym i politycznym systemie demokratycznych narodów, usiłując manipulować głównymi partiami politycznymi. Aby wygrać w wyborach, politycy uciekali się do brudnych sztuczek oraz składali obietnice, których nigdy nie mogli spełnić.

Skutkiem wpływu komunizmu jest sytuacja, w której partie polityczne na całym świecie stają często po lewej stronie politycznego spektrum, popierając wyższe podatki, wyższe wydatki na opiekę socjalną, dużą administrację rządową oraz interwencjonizm – wszystko to usiłują obwarować w prawie. Działanie rządu odgrywa ogromną rolę w kształtowaniu społeczeństwa. Wraz z lewicowym rządem lewicowe ideologie dokonują infiltracji całego społeczeństwa, wspierane przez indoktrynację młodych, którzy to w rezultacie zaczynają wybierać coraz to bardziej lewicowych kandydatów.

Środowiska akademickie, które powinny odgrywać rolę przekazywania esencji mądrości i kultury minionych wieków, również zostały osłabione. W pierwszej połowie XX wieku komunistyczny upiór zaaranżował systematyczne niszczenie systemu edukacyjnego. Znane ze swej wielkiej, starożytnej kultury Chiny zostały poddane Ruchowi Nowej Kultury jeszcze przed utworzeniem partii komunistycznej. Była to jedna z inicjatyw podjętych, by oddzielić Chińczyków od ich tradycji. Po tym jak komunizm przejął władzę, znacjonalizowano system edukacji i wypełniono podręczniki szkolne ideologią partii, zmieniając pokolenia młodych Chińczyków w potworne „młode wilki”.

Na Zachodzie upiór zainicjował ruch progresywizmu w edukacji, używając sztandarów nauki i postępu w celu zdobycia kontroli nad filozofią, psychologią, pedagogiką, a w ostateczności nad całym środowiskiem naukowym, piorąc w ten sposób mózgi nauczycieli i administracji edukacji. Szkolnictwo średnie rozpoczęło wykluczanie ortodoksyjnych idei i tradycyjnej moralności. Standardy akademickie zostały obniżone tak, aby osłabiać umiejętność rozumienia czytanego tekstu i przetwarzania informacji w zakresie czytania, pisania i liczenia oraz aby studenci coraz gorzej formowali swoje własne osądy i coraz mniej używali zdrowego rozsądku. Ateizm, teoria ewolucji, materializm oraz zasady działań dezintegracyjnych – wszystko to było wpajane studentom.

W następstwie kontrkultury z lat 60. obrońcy poprawności politycznej stali się silnymi nadzorcami, zmuszając nauczycieli do wpajania uczniom różnego typu pokręconych idei. Obecnie uczniowie kończą szkoły bez silnego kompasu moralnego, bez ugruntowania w ich własnej kulturze, z brakami zdrowego rozsądku i poczucia odpowiedzialności oraz pozostawieni, by ślepo podążać za tłumem, dołączając w ten sposób do trendu staczającego społeczeństwo.

W społeczeństwie występuje nadużywanie narkotyków, wzrasta wskaźnik przestępczości, sfera mediów jest pełna seksu i przemocy, świat sztuki postrzega groteskowość jako piękno oraz powstają wszelkiego rodzaju kulty zła i grupy okultystyczne. Młodzi ludzie ślepo wielbią gwiazdy filmowe i telewizyjne, marnują swój czas na gry online i social media i kończą przygnębieni i zdemoralizowani. Bezsensowna przemoc terroryzmu przeciwko niewinnym bezcześci wszystkie moralne kryteria ustalone przez tradycję i sprawia, iż ludzie desperacko zamartwiają się o bezpieczeństwo na świecie i o to, co przyniesie przyszłość.

9. Powrót do Boga, przywrócenie tradycji, wyrwanie się z planu diabła

Cywilizacja ludzka została przekazana człowiekowi przez bogów. Chińska cywilizacja widziała dobrobyt dynastii Han oraz Tang, a zachodnia cywilizacja osiągnęła swój szczyt podczas renesansu. Jeżeli istoty ludzkie będą umiały utrzymać cywilizację daną im przez bogów, to wtedy gdy bogowie powrócą, człowiek będzie w stanie utrzymać z nimi połączenie i zrozumieć Prawo, którego nauczają. Jeżeli ludzie zniszczą swoją kulturę i tradycję, a moralność społeczeństwa ulegnie zapaści, to wtedy gdy bogowie powrócą, ludzie nie zrozumieją ich niebiańskich nauk, ponieważ ich karma i grzechy będą zbyt wielkie, a ich myślenie zbyt oddalone od wskazań Opatrzności. Jest to niebezpieczne dla rodzaju ludzkiego.

Żyjemy w epoce występujących jednocześnie rozpaczy i nadziei. Ci, którzy nie wierzą w Boga, oddają swoje życie zmysłowej przyjemności. Ci, którzy wierzą w Boga, oczekują Jego powrotu w zakłopotaniu i niepokoju.

Komunizm jest zmorą ludzkości. Jego celem jest zniszczenie rodzaju ludzkiego, a jego aranżacje są skrupulatne i sprecyzowane. Spisek jest tak skuteczny, iż został już niemalże zrealizowany, a światem obecnie rządzi diabeł.

Starożytna mądrość rodzaju ludzkiego mówi nam: Jedna prawość tłumi setkę zła, a gdy u kogoś wyłania się natura buddy, to trzęsie dziesięciokierunkowym światem. Diabeł wydaje się potężny, lecz w obliczu Boga jest niczym. Jeżeli ludzkość będzie umiała utrzymać swoją szczerość, życzliwość, współczucie, tolerancję i cierpliwość, będzie pod ochroną Boga, a diabeł nie będzie miał nad nią władzy.

Miłosierdzie Stwórcy jest bezgraniczne i każda istota ma szansę, aby uciec przed katastrofą. Jeżeli rodzaj ludzki będzie w stanie przywrócić tradycję, wznieść moralność i usłyszeć Niebiańskie Prawo, które zapewnia zbawienie, oraz miłosierne nawoływanie Stwórcy, człowiek będzie mógł przebić się przez diabelskie próby zniszczenia, wkroczyć na drogę do zbawienia i podążać w kierunku przyszłości.

Przedmowa

Rozdział pierwszy