Rozdział piąty: Infiltracja Zachodu (część 1.)

Spis treści

Wstęp

1. Krwawy i bezkrwawy komunizm

2. Wojna szpiegowska i dezinformacyjna

3. Od Nowego Ładu do postępowości

4. Rewolucja kulturalna na Zachodzie

5. Ruchy antywojenne i ruchy na rzecz praw obywatelskich

Przypisy

****

Wstęp

Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 2016 roku były jednymi z najbardziej trzymających w napięciu na przestrzeni dziesięcioleci. Choć frekwencja wyborcza wyniosła 58 procent, kampania była pełna zwrotów akcji, które trwały nawet po wyborach. Zwycięzca, kandydat Partii Republikańskiej Donald Trump, został oblężony przez negatywne relacje w mediach i protesty w miastach całego kraju. Demonstranci trzymali transparenty z hasłami „nie mój prezydent”, deklarującymi, że Trump jest rasistą, seksistą, ksenofobem lub nazistą. Pojawiły się żądania ponownego przeliczenia głosów i groźby impeachmentu.

Dziennikarz śledczy ujawnił, że wiele z tych protestów zostało zainicjowanych przez pewne grupy interesów. Jak pokazano w filmie dokumentalnym „America Under Siege: Civil War 2017” (pol. „Oblężona Ameryka: Wojna domowa 2017”), wyreżyserowanym przez Trevora Loudona, badacza z Florydy, znaczna część demonstrantów była „profesjonalnymi rewolucjonistami” powiązanymi z reżimami komunistycznymi i państwami o innym rodzaju autorytarnych rządów, takimi jak Korea Północna, Iran, Wenezuela lub Kuba. W pracy Loudona podkreślono także rolę dwóch czołowych amerykańskich organizacji socjalistycznych: stalinowskiej Workers World Party i maoistowskiej Freedom Road Socialist Organization[1].

Po zbadaniu ruchu komunistycznego od lat 80. Loudon stwierdził, że organizacje lewicowe uczyniły Stany Zjednoczone swoim głównym celem infiltracji i działalności wywrotowej. Dziedziny amerykańskiej polityki, edukacji, mediów i biznesu coraz częściej przesuwają się w lewo pod wpływem dobrze sytuowanych jednostek. Nawet gdy ludzie na całym świecie oklaskiwali triumf wolnego świata po zimnej wojnie, komunizm w przygotowaniach do ostatecznej walki chyłkiem przejmował publiczne instytucje zachodniego społeczeństwa.

Ameryka jest światłem wolnego świata i realizuje nadaną przez Boga misję bycia strażnikiem świata. To zaangażowanie Stanów Zjednoczonych determinowało wyniki wojen światowych. Podczas zimnej wojny, w obliczu zagrożenia nuklearną zagładą, Ameryka z powodzeniem powstrzymywała blok sowiecki aż do rozpadu sowieckiego i wschodnioeuropejskiego reżimu komunistycznego.

Założyciele Ameryki wykorzystali swoją wiedzę o zachodnich tradycjach religijnych i filozoficznych, aby napisać Deklarację Niepodległości i Konstytucję Stanów Zjednoczonych. Dokumenty te uznają za oczywistość prawa przyznane człowiekowi przez Boga – począwszy od wolności religijnej i wolności słowa – a także ustanowiony podział władzy w celu zagwarantowania republikańskiego systemu rządów. Gdy w Stanach Zjednoczonych trwała wojna domowa, to miała ona na celu pełne urzeczywistnienie fundamentalnych zasad Ameryki poprzez zniesienie instytucji niewolnictwa. Przez ponad 200 lat zasady te nie miały sobie równych w szerzeniu „spokoju wewnętrznego” i zagwarantowania „ogólnego dobrobytu”, jak obiecuje to preambuła Konstytucji.

Wolność zachodniej półkuli jest całkowicie sprzeczna z celem komunizmu, którym jest zniewolenie i zniszczenie ludzkości. Maskujący się piękną wizją kolektywnego, egalitarnego społeczeństwa, komunizm skierował agentów do ludzkiego społeczeństwa, aby zrealizować swoje plany na całym świecie.

Podczas gdy komunizm przejawia się w krajach wschodnich, takich jak Związek Radziecki czy Chiny, jako totalitarne rządy, masowe mordy i niszczenie tradycyjnej kultury, nad Zachodem zdobywał kontrolę w sposób cichy i stopniowy, wykorzystując działania wywrotowe i dezinformację. Niszcząc gospodarkę, procesy polityczne, struktury społeczne i tkankę moralną ludzkości, aby doprowadzić do jej degeneracji i zniszczenia.

Ponieważ partia komunistyczna nie ma władzy nad krajami zachodnimi, poplecznicy komunizmu, rozmyślnie lub nieświadomie, kamuflują się dzięki infiltracji wszelkiego rodzaju organizacji i instytucji. Istnieją co najmniej cztery główne siły napędzające komunistyczne działania wywrotowe na Zachodzie.

Pierwszym czynnikiem wywrotowym był Związek Radziecki, który założył komunistyczną Trzecią Międzynarodówkę (Komintern), aby szerzyć rewolucję na całym świecie. Począwszy od lat 80., chińscy komuniści przeprowadzali reformy gospodarcze. Komunistyczna Partia Chin (KPCh) rozpoczęła wymianę polityczną, biznesową i kulturalną, co dało jej możliwość przeniknięcia na Zachód.

Drugi środek wywrotowy realizowały lokalne partie komunistyczne, które współpracowały z radziecką partią komunistyczną i Kominternem.

Po trzecie, kryzys gospodarczy i wielkie niepokoje społeczne zachęciły wiele zachodnich rządów do przyjęcia socjalistycznych praw w ciągu kilku ostatnich dekad, powodując stałe dryfowanie systemu w lewo.

Czwartą siłę wywrotową tworzą ci, którzy sympatyzują i popierają partię komunistyczną i socjalizm. Tacy towarzysze podróży służą komunizmowi w społeczeństwie zachodnim jako piąta kolumna „pożytecznych idiotów” (określenie ukute przez Lenina – przyp. redakcji), pomagających zniszczyć jego kulturę, siejących moralną degenerację i podważąjących legalny rząd.

Wyczerpujące ukazanie wszystkiego na temat komunistycznej infiltracji na Zachodzie wykracza poza zakres tej książki, biorąc pod uwagę nieprzejrzystą i krętą naturę komunizmu. Rozumiejąc ogólny zarys, nasi czytelnicy mogą jednak stworzyć sobie obraz tego, jak działa zło, i nauczyć się odkrywać kolejne dna w jego oszustwach. Ze względu na obszerność tematu rozdział ten oferuje tylko ogólny przegląd zasięgu komunizmu w Stanach Zjednoczonych i Europie Zachodniej.

1. Krwawy i bezkrwawy komunizm

W popularnym wyobrażeniu partia komunistyczna jest utożsamiana z przemocą, i nie bez powodu. W Manifeście komunistycznym Marks i Engels powiedzieli: „Komuniści uważają za niegodne ukrywanie swych poglądów i zamiarów. Oświadczają oni otwarcie, że cele ich mogą być osiągnięte jedynie przez obalenie przemocą całego dotychczasowego ustroju społecznego[2]”.

Fakt, że komunistyczne reżimy w Rosji i Chinach przejęły władzę przez krwawą rewolucję i użyły przemocy jako narzędzia represji, odciągnął uwagę od mniej widocznych form komunizmu.

Gałąź marksizmu, która opowiada się za krwawą rewolucją, reprezentowana jest przez leninizm, który dostosował teorię pod dwoma znaczącymi względami. Według Marksa rewolucja komunistyczna zaczęłaby się w rozwiniętych krajach kapitalistycznych, ale Lenin uważał, że socjalizm można zbudować w Rosji, która była względnie zacofana w rozwoju gospodarczym.

Drugim i ważniejszym wkładem Lenina w marksizm była jego doktryna budowania partii.

Budowanie partii zasadniczo polegało na adaptowaniu technik przymusu, oszustwa i przemocy, jakie można znaleźć w organizacjach przestępczych, i nasycaniu ich marksistowską teorią społeczno-ekonomiczną. Według Lenina klasa robotnicza nie jest zdolna do samodzielnego rozwijania świadomości klasowej lub samodzielnej rewolucji i musi być wspierana przez działania zewnętrzne. Agenci rewolucji byliby zorganizowani w wysoce zdyscyplinowaną proletariacką „awangardę” – partię komunistyczną.

Towarzystwo Fabiańskie (ang. The Fabian Society), brytyjskie stowarzyszenie założone w 1884, rok po śmierci Marksa, przyjęło inną drogę w walce o narzucenie socjalizmu. Logo Towarzystwa przedstawia wilka w owczej skórze, a ich nazwa nawiązuje do Quintusa Fabiusa Maximusa Verrucosusa, rzymskiego generała i dyktatora znanego ze swojej taktyki wyczekiwania.

W „Fabian Review”, pierwszej broszurce opublikowanej przez grupę, na okładce znajdowało się zdanie: „Na odpowiedni moment musicie poczekać, cierpliwie jak Fabius, gdy walczył z Hannibalem, choć wielu kwestionowało jego wyczekiwanie i przyczajenie; lecz gdy czas nadejdzie, musicie uderzyć mocno tak jak Fabius, bo wyczekiwanie byłoby daremne i bezowocne”[3].

Aby stopniowo wprowadzać socjalizm, Towarzystwo Fabiańskie wymyśliło politykę „przenikania”, by wykorzystać dostępne możliwości w polityce, biznesie i społeczeństwie obywatelskim. Towarzystwo Fabiańskie nie ogranicza działalności swoich członków, ale zachęca ich do realizacji celów socjalistycznych poprzez dołączenie do odpowiednich organizacji i nawiązywanie kontaktów z ważnymi osobami, takimi jak ministrowie rządu, wyżsi urzędnicy, przemysłowcy, dziekani uniwersytetów czy hierarchowie kościelni. Sidney Webb, prezes Towarzystwa Fabiańskiego, napisał:

Jako Stowarzyszenie akceptujemy przynależność członkowską mężczyzn i kobiet każdego wyznania lub niewierzących, zdecydowanie podkreślając, że socjalizm to nie jest sekularyzm, a obiektem i celem wszelkich wspólnych działań jest rozwój indywidualnej duszy lub sumienia, lub charakteru. […] Nie ograniczaliśmy też naszej propagandy do powoli powstającej Partii Pracy czy do tych, którzy byli gotowi nazywać siebie socjalistami, lub do pracowników fizycznych czy do określonej klasy. Składaliśmy nasze propozycje jedna po drugiej, tak przekonująco, jak to możliwe, przez cały czas, do wszystkich, którzy ich słuchali – konserwatystów, jeśli tylko udało się do nich dotrzeć, kościołów i kaplic wszystkich wyznań, różnych uniwersytetów, liberałów i radykałów, razem z innymi stowarzyszeniami socjalistycznymi. Nazywało się to „przenikaniem” i było ważnym osiągnięciem[4].

Wielu członków Towarzystwa Fabiańskiego to młodzi intelektualiści. Wygłaszali przemówienia i publikowali książki, czasopisma i broszury celujące w cały przekrój społeczeństwa. W XX wieku Towarzystwo Fabiańskie przeniosło się na scenę polityczną. Sidney Webb został przedstawicielem Towarzystwa w nowo utworzonym Komitecie Przedstawicielstwa Robotniczego (ang. Labour Representation Committee) Partii Pracy.

W Partii Pracy Webb opracował konstytucję partyjną i program partii. Podejmując czołową rolę w kształtowaniu strategii, Webb usiłował uczynić z fabiańskiego socjalizmu główną ideologię partii. W późniejszym czasie Towarzystwo Fabiańskie uzyskało wpływy w Stanach Zjednoczonych, gdzie funkcjonują różne grupy na wydziałach sztuk wyzwolonych wielu uniwersytetów.

Czy to krwawy komunizm Lenina, czy bezkrwawy komunizm Towarzystwa Fabiańskiego, oba są manipulowane przez potwornego upiora komunizmu i mają ten sam cel ostateczny. Krwawy komunizm leninowski nie odrzuca jednak bezkrwawych metod. W swojej książce Dziecięca choroba „lewicowości” w komunizmie Lenin krytykował partie komunistyczne Europy Zachodniej, które odmawiały współpracy z „reakcjonistycznymi”, jak to nazywał, związkami zawodowymi lub odmawiały wstępu do parlamentów „kapitalistycznych” krajów.

Lenin napisał w swojej książce: „Sztuka polityki (i prawidłowe pojmowanie przez komunistę swoich zadań) polega na tym, ażeby trafnie ocenić warunki i chwilę, kiedy awangarda proletariatu może pomyślnie przejąć władzę, kiedy potrafi ona przy tym i po tym sięgnąć po władzę i uzyskać wystarczające poparcie ze strony dostatecznie szerokich warstw klasy robotniczej i nieproletariackich mas pracujących, kiedy potrafi po tym podtrzymywać, wzmacniać, rozszerzać swoje panowanie, wychowując, ucząc i przeciągając na swą stronę coraz szersze masy pracujące”[5].

Lenin zawsze podkreślał, że komuniści muszą ukrywać swoje prawdziwe intencje. Nie można odrzucić żadnej obietnicy ani kompromisu w dążeniu do przejęcia władzy. Innymi słowy, należy pozbyć się skrupułów w celu jej zdobycia. Na drodze do władzy zarówno rosyjska partia bolszewicka, jak i KPCh wykorzystywały przemoc i oszustwo w najwyższym stopniu.

Brutalność sowieckiego i chińskiego reżimu odwróciła uwagę od bezkrwawego komunizmu na Zachodzie. Bernard Shaw, irlandzki dramatopisarz i przedstawiciel brytyjskiego Towarzystwa Fabiańskiego, napisał kiedyś: „Dałem też jasno do zrozumienia, że socjalizm oznacza równość dochodów albo nic i że w socjalizmie nie pozwolono by ci być biednym. Byłbyś siłą nakarmiony, ubrany, zakwaterowany, wyedukowany i zatrudniony, czy ci się to podoba, czy nie. Gdyby okazało się, że nie jesteś odpowiedni, by być wart wszystkich tych zachodów, możesz zostać stracony w życzliwy sposób”[6].

Towarzystwo Fabiańskie specjalizowało się w maskowaniu. Wybrali Bernarda Shawa, literata, by ukryć prawdziwe cele bezkrwawego socjalizmu w pięknych słowach. Ale pod tą powierzchnią leży brutalność. Zachodnie partie komunistyczne i ich różne organizacje frontowe zachęcają młodych ludzi do tworzenia atmosfery chaosu. Biorą udział w napadach, aktach wandalizmu, kradzieżach, atakach bombowych i zamachach, by nękać i zastraszać swoich wrogów.

2. Wojna szpiegowska i dezinformacyjna

Komunizm widzi instytucję państwa jako opresyjną konstrukcję społeczeństwa klasowego i ma na celu zniesienie narodowości. W Manifeście komunistycznym Marks i Engels głoszą, że „robotnicy nie mają ojczyzny”. Manifest kończy się słowami: „Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się!”.

Pod przywództwem Lenina bolszewicy założyli pierwszy kraj socjalistyczny w Rosji i natychmiast ustanowili Międzynarodówkę Komunistyczną (Komintern), aby podżegać i szerzyć socjalistyczną rewolucję na całym świecie. Celem Związku Radzieckiego i Kominternu było obalenie prawowitych rządów każdego państwa na ziemi i ustanowienie światowej socjalistycznej dyktatury proletariatu. W 1921 roku oddział dalekowschodni Kominternu założył KPCh, która w 1949 roku przejęła Chiny.

Poza KPCh komunistyczne partie na całym świecie czerpały z wytycznych Kominternu oraz korzystały z jej funduszy i szkoleń. Dysponując zasobami ogromnego imperium, Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego (KPZR) rekrutowała aktywistów na całym świecie i szkoliła ich, aby przeprowadzali operacje wywrotowe w ich własnych krajach.

Założona w 1919 roku Komunistyczna Partia USA (ang. Communist Party USA, CPUSA) była tego rodzaju organizacją, idącą śladem Kominternu i KPZR. Choć sama CPUSA nigdy nie stała się główną siłą polityczną, to jej wpływ na Stany Zjednoczone był jednak znaczący. CPUSA współpracowała z działaczami i ich organizacjami w celu infiltracji ruchów robotniczych, studenckich, kościoła i rządu.

Dr Fred Schwartz, pionier amerykańskiej myśli antykomunistycznej, powiedział w roku 1961: „Każda próba ustalenia wpływu komunistów poprzez określenie ich liczby jest jak próba oceny sprawności kadłuba łodzi poprzez współczynnik powierzchni z dziurami do powierzchni bez dziur. Jedna dziura może zatopić łódź. Komunizm to teoria, gdzie kilku zdyscyplinowanych kontroluje resztę i nią kieruje. Jedna osoba na odpowiedniej pozycji może kontrolować tysiące innych ludzi i manipulować nimi”[7].

Obecnie wiadomo, że sowieccy agenci działali w amerykańskim rządzie podczas II wojny światowej. Pomimo tego i antykomunistycznych wysiłków senatora Josepha McCarthy’ego fakty były ukrywane i zatajane przed opinią publiczną przez lewicowych polityków, naukowców i lewicowe media.

W latach 90. XX wieku rząd USA odtajnił „Akta Venona” odkodowywane przez amerykański wywiad od lat 40. do końca II wojny światowej. Te dokumenty pokazują, że co najmniej 300 szpiegów sowieckich pracowało w amerykańskim rządzie, w tym wysokiej rangi urzędnicy administracji Roosevelta, którzy mieli dostęp do ściśle tajnych informacji. Inni agenci wykorzystywali swoją pozycję, by wpływać na amerykańską legislację i dyplomację.

Wśród tych, którzy okazali się sowieckimi szpiegami, byli Harry Dexter White, pracownik Departamentu Skarbu Stanów Zjednoczonych, Alger Hiss, pracownik Departamentu Stanu, oraz Julius i Ethel Rosenbergowie, para stracona na krześle elektrycznym za przekazanie Związkowi Radzieckiemu tajemnic wojskowych i technologii atomowych.

Wymiana informacji przechwycona i odszyfrowana przez Projekt Venona to tylko wierzchołek góry lodowej; pełny zakres sowieckiej infiltracji w amerykańskim rządzie pozostaje nieznany. Niektórzy sowieccy agenci, jako wysoko postawieni amerykańscy urzędnicy, mieli możliwość wpływu na ważne decyzje polityczne.

Alger Hiss, sowiecki szpieg w Departamencie Stanu, odegrał kluczową rolę jako doradca prezydenta Roosevelta podczas konferencji jałtańskiej pod koniec II wojny światowej, kiedy to pełnił obowiązki sekretarza generalnego ONZ. Pomagał w ustaleniu powojennych granic, opracował Kartę Narodów Zjednoczonych, decydował o wymianie więźniów i tym podobne.

Harry Dexter White, zaufany doradca sekretarza Departamentu Skarbu, Henry’ego Morgenthaua Jr., pomógł stworzyć międzynarodowe porozumienie finansowe Bretton Woods i był jedną z głównych osobistości stojących za ustanowieniem Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego.

White zachęcał Chińską Partię Narodową (Kuomitang) do zwerbowania Yi Zhaodinga, zakonspirowanego członka KPCh, na stanowisko ministra finansów w Chinach. Obejmując swoje stanowisko w 1941 roku, Yi stał się architektem katastrofalnych reform walutowych, które zrujnowały reputację Kuomitangu i zaowocowały wzrostem popularności KPCh.

NIektórzy historycy twierdzą, że wpływ sowieckich szpiegów i ich lewicowych sympatyków na amerykańską strategię międzynarodową doprowadził Stany Zjednoczone do zakończenia pomocy wojskowej dla Kuomitangu podczas chińskiej wojny domowej, która nastąpiła po II wojnie światowej. W konsekwencji Chiny kontynentalne zostały przejęte przez KPCh.

Niektórzy badacze, tacy jak M. Stanton Evans, twierdzą, że sowieccy szpiedzy odnosili największe sukcesy w kształtowaniu legislacji[8]. Whittaker Chambers, sowiecki informator i współpracownik CPUSA, który później przeszedł na drugą stronę, zeznając przeciwko innym szpiegom, powiedział: „Agenci wroga byli w stanie zrobić znacznie więcej niż tylko wykradanie dokumentów. Byli w stanie wpłynąć na strategię międzynarodową narodu w interesie głównego wroga narodu, i to nie tylko w wyjątkowych sytuacjach […] ale w tym, co musiało być zdumiewającą sumą codziennych decyzji”[9].

Jurij Bezmienow, agent KGB, który uciekł na Zachód, przedstawiał w swoich opisach i wywiadach sowieckie metody dywersji. Według Bezmienowa agenci znani z popkultury, w stylu Jamesa Bonda, wysadzający mosty i podkradający się, by wykraść tajne dokumenty, nie mają nic wspólnegoo z rzeczywistością działań szpiegowskich. Tylko 10 do 15 procent personelu i zasobów KGB przydzielono do tradycyjnych operacji szpiegowskich, a resztę do dywersji ideologicznej.

Bezmienow powiedział, że dywersja ta odbywa się w czterech etapach. Pierwszym jest wspieranie dekadencji kulturowej i demoralizacji wrogiego kraju; drugim jest stworzenie społecznego chaosu; trzecim wywołanie kryzysu, który doprowadzić ma do wojny domowej, rewolucji lub inwazji z zewnątrz. Kulminacją jest czwarty i ostatni etap – doprowadzenie kraju pod rządy partii komunistycznej. Nazywano to znormalizowaniem.

Bezmienow, pseudonim Tomas Schuman, wymienił trzy obszary dywersji: myśl, władzę i życie społeczne. Myśl obejmuje religię, edukację, media i kulturę. Władza zawiera administrację rządową, system prawny, organy ścigania, siły zbrojne i dyplomację. Życie społeczne obejmuje rodziny i społeczności, zdrowie i relacje pomiędzy ludźmi różnych ras i klas społecznych.

Jako przykład Bezmienow wyjaśnił, w jaki sposób manipulowano pojęciem równości w celu wywołania niepokojów. Agenci promowali egalitaryzm, sprawiając, że ludzie czuli się niezadowoleni ze swojej sytuacji politycznej i gospodarczej. Aktywizmowi i niepokojom społecznym towarzyszył impas gospodarczy, który dodatkowo pogarszał stosunki pracy w pogłębiającym się cyklu destabilizacji. Doprowadziło to do rewolucji lub inwazji sił komunistycznych[10].

Ion Mihai Pacepa, najwyższej rangi urzędnik wywiadu komunistycznej Rumunii, przeszedł na stronę Stanów Zjednoczonych w 1978 roku. Następnie ujawnił, w jaki sposób dawny Związek Radziecki i reżimy komunistyczne w Europie Wschodniej przyjęły strategie walki psychologicznej i dezinformacyjnej przeciwko krajom zachodnim. Według Pacepy celem dezinformacji była zmiana punktów odniesienia. Na skutek zmanipulowanych wartości ideologicznych ludzie nie byliby w stanie zrozumieć ani zaakceptować prawdy, nawet gdyby przedstawiono im bezpośrednie dowody[11].

Bezmienow powiedział, że pierwszy etap ideologicznej działalności wywrotowej zwykle trwa od 15 do 20 lat – to jest czas potrzebny na wykształcenie nowego pokolenia – drugi etap od dwóch do pięciu lat, a trzeci tylko od trzech do sześciu miesięcy. W przemówieniu wygłoszonym w 1984 roku Bezmienow stwierdził, że pierwszy etap został zrealizowany w większym zakresie, niż pierwotnie oczekiwały władze radzieckie.

Relacje wielu sowieckich szpiegów i pracowników wywiadu oraz odtajnione dokumenty z czasów zimnej wojny sugerują, że taktyka infiltracyjna była siłą napędową ruchu kontrkulturowego w latach 60. XX wieku.

W 1950 roku senator Joseph McCarthy zaczął ujawniać skalę infiltracji komunistów w rządzie i w społeczeństwie USA. Ale cztery lata później senat głosował za jego potępieniem, a prace rządu w celu pozbycia się wpływów komunistycznych zostały zaniechane. Jest to jeden z głównych powodów stopniowego upadku Stanów Zjednoczonych.

Od czasu rozpadu Związku Radzieckiego i końca zimnej wojny zagrożenie infiltracją komunistyczną się nie zmniejszyło. Przykładem jest Joseph McCarthy, demonizowany od wielu lat przez lewicowych polityków i media. Dziś makkartyzm jest synonimem prześladowań politycznych – oznaką, że lewica z powodzeniem ustanowiła dominację w walce ideologicznej.

Dekady powstrzymywania i oszczerstw wymierzone w amerykańskich antykomunistycznych bohaterów, takich jak McCarthy, ukazują ogólny trend. Jak zauważył pewien konserwatywny amerykański komentator polityczny, antyamerykanizm jest naturalnym składnikiem globalnego ruchu lewicowego. Lewe skrzydło wściekle walczy, by chronić cudzołożników, aborcjonistów, przestępców i komunistów, jednocześnie przeciwstawiając się cywilizacji i wspierając anarchię.

3. Od Nowego Ładu do postępowości

W czwartek 24 października 1929 roku załamała się giełda papierów wartościowych w Nowym Jorku. Kryzys rozprzestrzenił się z sektora finansowego na całą gospodarkę, nie oszczędzając żadnego z głównych rozwiniętych krajów Zachodu. Bezrobocie skoczyło, obejmując ponad 1/4 populacji, a całkowita liczba bezrobotnych przekroczyła 30 milionów. Produkcja przemysłowa w głównych krajach uprzemysłowionych, poza Związkiem Radzieckim, spadła średnio o 27 procent[12].

Na początku 1933 roku, w ciągu 100 dni od inauguracji prezydentury Roosevelta, wprowadzono wiele ustaw dotyczących przezwyciężenia kryzysu. Program ten zwiększył interwencję rządu w gospodarkę i wprowadzono poważne reformy: Kongres uchwalił Ustawę o nadzwyczajnej pomocy dla banków, Ustawę o przystosowaniu rolnictwa, Ustawę o narodowej odnowie przemysłu i Ustawę o ubezpieczeniach społecznych. Chociaż Nowy Ład Roosevelta zasadniczo zakończył się wraz z wybuchem II wojny światowej, to wiele instytucji i organizacji, które pojawiły się w tamtym okresie, do dnia dzisiejszego nadaje kształt amerykańskiemu społeczeństwu.

Roosevelt wydał więcej rozporządzeń niż suma wszystkich dekretów wydanych przez prezydentów USA w XX wieku. Pomimo tego stopa bezrobocia w Stanach Zjednoczonych nie spadła poniżej dwucyfrowej liczby aż do czasu wojny. Prawdziwym skutkiem Nowego Ładu było ukierunkowanie rządu USA na trajektorię wysokiego opodatkowania, dużego rządu i ekonomicznego interwencjonizmu.

W swojej książce The Big Lie: Exposing the Nazi Roots of the American Left (pol. Wielkie kłamstwo: demaskowanie nazistowskich korzeni w lewicowej Ameryce) z 2017 roku, konserwatywny intelektualista Dinesh D’Souza twierdził, że Ustawa o narodowej odnowie przemysłu, która stanowiła trzon Nowego Ładu Roosevelta, w istocie oznaczała koniec wolnego rynku w Stanach Zjednoczonych[13].

Według książki FDR’s Folly autorstwa historyka Jima Powella z 2003 roku Nowy Ład wydłużył okres Wielkiego Kryzysu, zamiast go skończyć. Ustawa o ubezpieczeniach społecznych i prawo pracy nadal zachęcały do bezrobocia, podczas gdy wysokie podatki obciążały zdrowy biznes[14]. Ekonomista i laureat Nagrody Nobla Milton Friedman doceniał pracę Powella, mówiąc: „Powell przedstawia bez cienia wątpliwości, że Nowy Ład hamował powrót do zdrowej gospodarki po kryzysie, wydłużał go i przyczynił się do bezrobocia oraz przygotowywał scenę dla coraz bardziej zaborczego i kosztownego rządu”[15].

Prezydent Lyndon Johnson, który objął urząd po zabójstwie Kennedy’ego w 1963 roku, ogłosił wojnę z ubóstwem w swoim orędziu z 1964 i uruchomił krajowy program o nazwie Wielkie Społeczeństwo. Krótko po tym Johnson wydał szereg rozporządzeń, ustanowił nowe agencje rządowe, wzmocnił państwo opiekuńcze, podniósł podatki i radykalnie rozszerzył władzę rządu.

Warto zauważyć zbieżności między działaniami administracji prezydenta Johnsona i ustanowionym w 1966 roku programem amerykańskiej partii komunistycznej o nazwie „A New Program of the American Communist Party’s New Agenda” (pol. „Nowy program nowego planu amerykańskiej partii komunistycznej”). Gus Hall, pierwszy sekretarz CPUSA, powiedział: „Postawa komunistyczna wobec Wielkiego Społeczeństwa może być podsumowana przez stare powiedzenie – dwoje ludzi w tym samym łóżku może mieć różne sny. My komuniści wspieramy każdy wymiar koncepcji Wielkiego Społeczeństwa, ponieważ my marzymy o socjalizmie”.

Dla Halla „to samo łóżko” jest odniesieniem do programu Wielkiego Społeczeństwa[16]. Chociaż CPUSA wspierała inicjatywę Wielkiego Społeczeństwa, to intencją administracji Johnsona było usprawnienie Stanów Zjednoczonych pod rządami demokratycznego systemu. Zamiarem partii komunistycznej było zaś delikatne wprowadzenie USA krok po kroku w socjalizm.

Najpoważniejszymi konsekwencjami Wielkiego Społeczeństwa i walki z ubóstwem stały się zwiększona zależność od opieki społecznej, zniechęcanie ludzi do pracy, ustanowienie instytucji polityki społecznej i niszczenie struktury rodziny. Programy socjalne faworyzowały samotnych rodziców, co z kolei zachęcało do rozwodów i posiadania nieślubnych dzieci. Według statystyk odsetek dzieci urodzonych poza związkami małżeńskimi w 1940 roku wynosił 3,8 procent dla wszystkich nowo narodzonych; do roku 1965 liczba ta wzrosła do 7,7 procent. W 1990 roku, 25 lat po reformie Wielkiego Społeczeństwa, liczba ta wynosiła 28 procent i wzrosła do 40 procent w roku 2012[17].

Dezintegracja rodziny przyniosła ze sobą szereg konsekwencji, takich jak zwiększenie obciążeń finansowych dla rządu, gwałtowny wzrost przestępczości, pogorszenie poziomu edukacji w rodzinie, rodziny tkwiące przez pokolenia w ubóstwie i mentalność roszczeniową, co prowadziło do wyższego poziomu dobrowolnego bezrobocia.

Cytat przypisywany lordowi Alexandrowi Fraserowi Tytlerowi, szkockiemu historykowi i prawnikowi, brzmi: „Demokracja nie może istnieć jako trwała forma rządów. Istnieje tylko dopóty, dopóki wyborcy nie odkryją, że mogą zagłosować, by uzyskać benefity z publicznych środków. Od tego czasu większość zawsze głosuje na kandydata, który obiecuje rozdać najwięcej publicznych pieniędzy, następnie demokracja zawsze się rozpada przez poluzowany plan fiskalny, po czym zawsze następuje dyktatura”[18].

Jak mówi chińskie powiedzenie: „Od oszczędzania do rozrzutności dojść łatwo, ale w drugą stronę trudno”. Po tym jak ludzie rozwiną zależność od przywilejów, niemożliwa staje się redukcja skali i rodzajów państwowych świadczeń. Zachodnie państwa opiekuńcze stały się politycznym grzęzawiskiem, na które politycy i urzędnicy nie mają sposobu.

W latach 70. XX wieku skrajna lewica porzuciła rewolucyjne określenia, które utrzymywały Amerykanów w czujności, i zastąpiła je bardziej neutralnie brzmiącym „liberalizmem” i „postępowością”. Czytelnikom, którzy żyli w komunistycznych krajach, nie jest to obce, bo „postęp” dla partii komunistycznych był prawie jednoznaczny z „komunizmem”. Przykładowo pojęcie „ruchu postępowego” odnosiło się do „ruchu komunistycznego”, a „postępowi intelektualiści” oznaczali „prokomunistyczne jednostki” lub zakonspirowanych członków partii komunistycznej.

Tymczasem liberalizm nie różni się zasadniczo od postępowości, ponieważ przynosi te same przesłania w postaci wysokich podatków, kosztownego państwa opiekuńczego, rozbudowanego rządu, odrzucenia religii, moralności i tradycji, posługiwania się „sprawiedliwością społeczną” jako narzędziem politycznym, „poprawnością polityczną” oraz wojowniczą promocją feminizmu, homoseksualizmu, seksualnej perwersji i tym podobnych.

Nie wskazujemy palcem jakiejkolwiek postaci politycznej lub osoby, ponieważ rzeczywiście trudno jest dokonać poprawnej analizy i osądu pośród złożonych wydarzeń historycznych. Jest oczywiste, że upiór komunizmu działa zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie od początku XX wieku. Kiedy krwawa rewolucja odniosła sukces na Wschodzie, rozprzestrzeniła wpływ komunizmu na rządy i społeczeństwa Zachodu, przesuwając je w lewo.

Zwłaszcza po Wielkim Kryzysie, począwszy od zakończenia I wojny światowej, Stany Zjednoczone stopniowo przyjmowały coraz bardziej socjalistyczny program w postaci państwa opiekuńczego i ateizmu, a materializm osłabił moralną strukturę amerykańskiego społeczeństwa. Ludzie oddalali się od Boga i tradycyjnych zasad, czym osłabiali swoją odporność na oszustwa.

4. Rewolucja kulturalna na Zachodzie

Lata 60. XX wieku, przełomowy okres współczesnej historii, były czasem ruchów kontrkulturowych szerzących się od Wschodu na Zachód. W przeciwieństwie do rewolucji kulturalnej chińskich komunistów zachodni ruch kontrkulturowy zdawał się mieć wiele celów, ale tak naprawdę nie skupiał się na żadnym z nich.

W ciągu dekady, od lat 60. do 70., przeważnie młodzi uczestnicy ruchu kontrkulturowego mieli różne motywy działania i cele. Niektórzy sprzeciwiali się wojnie w Wietnamie, inni walczyli o prawa obywatelskie, kolejni opowiadali się za feminizmem i potępiali patriarchat, a jeszcze inni zabiegali o prawa dla homoseksualistów. Zwieńczeniem było oszałamiające widowisko ruchów przeciwko autorytetom i tradycji, które propagowały wolność seksualną, hedonizm, narkotyki i muzykę rockową.

Celem tej zachodniej rewolucji kulturalnej jest zniszczenie prawej chrześcijańskiej cywilizacji i jej tradycyjnej kultury. Chociaż z pozoru nieuporządkowana i chaotyczna, ta międzynarodowa zmiana kulturowa wywodzi się z komunizmu.

Młodzi uczestnicy ruchu kontrkulturowego czcili trzech idoli jako „Trzy M”: Marksa, Marcusego i Mao Zedonga.

Herbert Marcuse był kluczowym członkiem szkoły frankfurckiej, grupy marksistowskich intelektualistów związanych z Instytutem Badań Społecznych na Uniwersytecie Goethego we Frankfurcie. Ustanawiając go w 1923 roku, założyciele wykorzystali koncepcję teorii krytycznej, by zaatakować zachodnią cywilizację i zastosować marksizm w sferze kultury[19].

Jednym z założycieli szkoły był węgierski marksista György Lukács. W 1919 roku zadał on słynne pytanie: „Kto może nas uratować od zachodniej cywilizacji?”[20]. Rozwijając je, stwierdził, że Zachód jest winny zbrodni ludobójstwa w każdej cywilizacji i kulturze, z jaką się spotkał. Według Lukácsa cywilizacja amerykańska i zachodnia to największe na świecie zasoby rasizmu, seksizmu, natywizmu, ksenofobii, antysemityzmu, faszyzmu i narcyzmu.

W 1935 roku marksiści ze szkoły frankfurckiej przenieśli się do Stanów Zjednoczonych i związali z Uniwersytetem Columbia w Nowym Jorku. To dało im szansę na upowszechnienie swoich teorii na amerykańskiej ziemi. Z pomocą innych lewicowych uczonych wypaczyli kilka pokoleń amerykańskiej młodzieży.

Łącząc marksizm z freudowskim panseksualizmem, teorie Marcusego katalizowały ruch wyzwolenia seksualnego. Marcuse wierzył, że wstrzemięźliwość, powstrzymywanie własnej natury w społeczeństwie kapitalistycznym utrudniają wolność i wyzwolenie. Dlatego konieczne było przeciwstawienie się wszelkim tradycyjnym religiom, moralności, porządkowi i autorytetowi, aby przekształcić społeczeństwo w utopię niczym nieograniczonych i łatwych przyjemności.

Głośne dzieło Marcusego Eros i cywilizacja zajmuje ważne miejsce pośród ogromnej ilości prac naukowców ze szkoły frankfurckiej, z dwóch konkretnych powodów: po pierwsze książka łączy myśl Marksa i Freuda i zamienia krytykę polityczną i ekonomiczną Marksa w krytykę kultury i psychologii. Książka ponadto buduje pomost pomiędzy frankfurckimi teoretykami i młodymi czytelnikami, umożliwiając bunt kulturowy lat 60.

Marcuse mówił: „[Ruch kontrkulturowy może być nazwany] rewolucją kulturalną, ponieważ protest jest kierowany przeciwko całemu kulturowemu establishmentowi, w tym moralności obecnego społeczeństwa. […] Jest jedna rzecz, którą możemy powiedzieć z całkowitą pewnością: tradycyjna idea rewolucji i tradycyjna strategia rewolucji się wyczerpały. Te idee są staromodne. […] To, czego musimy się podjąć, to rodzaj rozproszonej i rozsianej dezintegracji systemu”[21].

Niewielu spośród zbuntowanej młodzieży mogło zrozumieć zawiłości teorii szkoły frankfurckiej, ale idee Marcusego były proste: być przeciw tradycjom, przeciw autorytetom i przeciw moralności. Zanurzyć się w seks, narkotyki i rock and roll bez zahamowań. „Uprawiaj miłość, a nie wojnę” (ang. „Make love, not war”). Jeśli tylko mówisz „nie” wszelkim autorytetom i normom społecznym, to jesteś uznawany za uczestnika „szlachetnej sprawy rewolucyjnej”. Stanie się rewolucjonistą było tak proste i łatwe; nic dziwnego, że przyciągało tak wielu młodych ludzi.

Należy podkreślić, że chociaż wielu młodych buntowników działało z własnej woli, to wielu z najbardziej radykalnych przywódców studenckich na czele ruchu było szkolonych i manipulowanych przez zagranicznych komunistów. Na przykład liderzy organizacji Studenci na rzecz Demokratycznego Społeczeństwa (ang. Students for a Democratic Society, SDS) byli szkoleni na Kubie.

Protesty studenckie były organizowane i bezpośrednio inicjowane przez grupy komunistyczne. Ekstremalnie lewicowa frakcja Weathermenów oddzieliła się od Studentów na rzecz Demokratycznego Społeczeństwa i ogłosiła w oświadczeniu z 1969 roku: „Sprzeczność między rewolucyjnymi ludami Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej a imperialistami na czele ze Stanami Zjednoczonymi jest naczelną sprzecznością współczesnego świata. Rozwijanie tej sprzeczności wspiera walkę ludzi całego świata przeciwko imperializmowi Stanów Zjednoczonych i ich pionkom”. Te słowa zostały napisane przez Lin Biao, drugiego wówczas najpotężniejszego przywódcę komunistycznych Chin i pochodziły z jego serii artykułów pod tytułem „Niech żyje Zwycięstwo Wojny Ludowej!”[22].

Tak jak rewolucja kulturalna wyrządziła nieodwracalne szkody tradycyjnej chińskiej kulturze, tak ruch kontrkulturowy spowodował tytaniczny wstrząs w społeczeństwie zachodnim. Po pierwsze spowodował, że subkultury należące do niższych warstw społecznych lub będące dewiacyjnymi wariacjami głównych nurtów kultury zostały zakceptowane. Wyzwolenie seksualne, narkotyki i rock and roll szybko doprowadziły do erozji wartości moralnych wśród młodzieży i przemieniły ją w uśpioną, korodującą siłę przeciwko Bogu, tradycji i przeciwko społeczeństwu.

Po drugie ruch kontrkulturowy ustanowił precedens dla chaotycznego aktywizmu i sprzyjał szerokiej gamie antyspołecznych i antyamerykańskich sposobów myślenia, przygotowując scenę dla ulicznej rewolucji, która miała nadejść później.

Po trzecie, gdy młodzież lat 60. zakończyła swój aktywistyczny styl życia, poszła na uniwersytety i do instytutów naukowych, zdobyła doktoraty i tytuły magisterskie i weszła do głównego nurtu amerykańskiego społeczeństwa. Wnieśli ze sobą marksistowski światopogląd i jego wartości do edukacji, mediów, polityki i biznesu, rozprzestrzeniając bezkrwawą rewolucję w całym kraju.

Od lat 80. lewica w dużej mierze przejęła główne media, uniwersytety, Hollywood i się w nich ufortyfikowała. Kadencja Ronalda Reagana chwilowo odwróciła ten trend, ale w latach 90. się nasilił, a ostatnimi laty osiągnął punkt kulminacyjny.

5. Ruchy antywojenne i ruchy na rzecz praw obywatelskich

W książce Rok 1984 George’a Orwella jednym z czterech głównych ministerstw Oceanii jest Ministerstwo Pokoju, które nadzoruje sprawy wojskowe Partii. Odwrócony sens jego nazwy ma głębokie znaczenie: kiedy własna siła jest mniejsza niż siły wroga, to najlepszą strategią jest ogłoszenie, że pragnie się pokoju. Wyciągnięcie gałązki oliwnej jest najlepszym sposobem na ukrycie nadchodzącej wojny. Związek Radziecki i inne kraje komunistyczne praktykowały podobną strategię, nadal się nią posługują i wykorzystują do infiltracji Zachodu.

Światowa Rada Pokoju została utworzona w 1948 roku. Jej pierwszym przewodniczącym był francuski fizyk Frédéric Joliot-Curie, członek Francuskiej Partii Komunistycznej. II wojna światowa właśnie się skończyła, a Stany Zjednoczone były wciąż jedynym krajem, który wyprodukował i przetestował bombę atomową.

Po poniesieniu olbrzymich strat w czasie wojny Związek Radziecki agresywnie promował pokój na świecie jako fortel powstrzymujący presję ze strony Zachodu. Światowa Rada Pokoju była bezpośrednio kontrolowana przez Radziecki Komitet Obrony Pokoju, organizację powiązaną z sowiecką partią komunistyczną. Prowadziła ona ogólnoświatową narrację, głoszącą, że Związek Radziecki jest krajem miłującym pokój i potępiającym Stany Zjednoczone jako imperialistycznego podżegacza wojennego.

Wysokiej rangi sowiecki przywódca i ideolog Michaił Susłow promował „walkę o pokój”, która stała się elementem sowieckiej retoryki.

„Obecny ruch antywojenny świadczy o woli i gotowości szerokich mas ludzi, by chronić pokój i zapobiec temu, aby agresorzy pogrążyli ludzkość w otchłani kolejnej rzezi” – pisał Susłow w traktacie propagandowym z 1950 roku. „Zadaniem jest teraz przekształcenie tej woli mas w aktywne, konkretne działania mające na celu udaremnienie planów i środków angloamerykańskich inicjatorów wojny[23]”.

Związek Radziecki sponsorował wiele organizacji i grup, takich jak Światowa Federacja Związków Zawodowych, Światowe Stowarzyszenie Młodzieży, Międzynarodowa Federacja Kobiet, Międzynarodowa Federacja Dziennikarzy, Światowe Stowarzyszenie Młodzieży Demokratycznej, Światowe Stowarzyszenie Naukowców i tym podobne, aby poprzeć postulaty Światowej Rady Pokoju. „Światowy pokój” stał się jednym z frontów komunistycznej wojny o opinię publiczną przeciwko wolnemu światu.

Władimir Bukowski, wybitny sowiecki dysydent, napisał w 1982 roku, że „członkowie starszego pokolenia wciąż pamiętają marsze, wiece i petycje lat 50. […] To już nie jest tajemnica, że cała kampania była zorganizowana, przeprowadzona i finansowana z Moskwy za pośrednictwem tak zwanego Funduszu Pokoju i zdominowanej przez Sowietów Światowej Rady Pokoju”[24].

Sekretarz generalny Komunistycznej Partii Stanów Zjednoczonych (CPUSA) Gus Hall powiedział: „Istnieje potrzeba rozszerzenia walki o pokój, eskalacji jej, zaangażowania większej liczby ludzi i uczynienia jej gorącym tematem w każdej społeczności, każdej grupie ludzi, każdym związku zawodowym, każdym kościele, każdej rodzinie, na każdej ulicy i w każdym miejscu, gdzie gromadzą się ludzie”[25].

W czasie zimnej wojny Sowieci rozwijali ruch „walki o pokój” w trzech falach – pierwszą w latach 50. XX wieku. Drugim punktem kulminacyjnym był ruch antywojenny z lat 60. i 70. XX wieku. Według zeznań Stanisława Łuniewa, byłego oficera radzieckiego GRU (wywiadu wojskowego), który uciekł z Rosji do Stanów Zjednoczonych w 1992 roku, kwota, jaką Związek Radziecki wydał na propagandę antywojenną w krajach zachodnich, była dwukrotnie większa niż wydatki na zbrojenia oraz wsparcie gospodarcze dla Wietnamu Północnego. Powiedział, że „GRU i KGB sfinansowały prawie wszystkie ruchy i grupy antywojenne w Stanach Zjednoczonych i innych krajach”[26].

Ronald Radosh, były marksista i działacz z czasów ruchu przeciwko wojnie w Wietnamie, przyznał, że „naszym celem było nie tyle zakończenie wojny, co wykorzystanie antywojennych nastrojów do stworzenia nowego, rewolucyjnego, socjalistycznego ruchu na froncie domowym”[27].

Trzeci duży ruch antywojenny miał miejsce na początku lat 80., kiedy to Stany Zjednoczone rozmieściły w Europie rakiety nuklearne średniego zasięgu. Protestujący przeciwko wojnie żądali, aby zarówno Związek Radziecki, jak i Stany Zjednoczone ograniczyły swoje arsenały nuklearne, ale Związek Radziecki nigdy nie przestrzegał żadnych umów międzynarodowych.

Badania przeprowadzone przez amerykańską Senacką Komisję ds. Sądownictwa w 1955 roku wykazały, że w ciągu 38 lat od założenia reżimu sowieci podpisali prawie 1000 umów dwustronnych lub wielostronnych z różnymi krajami na całym świecie, ale złamali prawie wszystkie obietnice i porozumienia, które zawarli. Autorzy badania zauważyli, że Związek Radziecki był prawdopodobnie najmniej godnym zaufania ze wszystkich większych państw w historii[28].

Trevor Loudon powiedział, że w latach 80. wyszkoleni agenci specjalni wspomagali ruch antynuklearny Nowej Zelandii, który był potajemnie sponsorowany przez Związek Radziecki. W rezultacie Nowa Zelandia wycofała się z Paktu Bezpieczeństwa Pacyfiku (The Australia, New Zealand, United States Security Treaty, ANZUS), bezpośrednio narażając ten mały kraj, z populacją liczącą mniej niż 4 miliony ludzi, na zagrożenie ze strony komunizmu[29].

Po atakach z 11 września w Stanach Zjednoczonych odbyła się seria demonstracji i protestów antywojennych na dużą skalę. Za tymi demonstracjami stały organizacje blisko związane z komunistami[30].

Nawet wysoko ceniony amerykański ruch praw obywatelskich był pod wpływem demona komunizmu. Porównując rewolucje komunistyczne w Chinach, na Kubie i w Algierii, amerykański myśliciel G. Edward Griffin odkrył, że ruch na rzecz praw obywatelskich w Stanach Zjednoczonych postępuje według tego samego ogólnego schematu. Na pierwszym etapie ludzie zostali podzieleni na różne i wzajemnie sprzeczne grupy. W drugim etapie utworzono wspólny front, aby stworzyć iluzję powszechnego poparcia i ruszyć przeciwko opozycji na trzecim etapie. Czwarty etap polegał na podżeganiu do przemocy. Piąty etap to przeprowadzenie zamachu stanu i zdobycie władzy pod pozorem rewolucji[31].

Pod koniec lat 20. XX wieku komunistyczna Workers Party odkryła wielki potencjał rewolucyjny pośród czarnych Amerykanów. Wezwali do utworzenia sowieckiej „Negro Republic” w centrum Południa, gdzie mieszkało wielu czarnych Amerykanów[32]. Komunistyczny podręcznik propagandowy „The Negroes in a Soviet America”, wydany w 1934 roku, zaproponował łączoną rewolucję rasową na Południu z ogólną rewolucją proletariacką[33].

Ruchy na rzecz praw obywatelskich w Stanach Zjednoczonych w latach 60. otrzymały wsparcie od partii komunistycznych radzieckiej i chińskiej. Gdy Leonard Patterson, czarny i były członek CPUSA, który odbył szkolenie w Moskwie, wycofał się z partii, zeznał, że wystąpienia przeciw władzy i zamieszki wśród czarnych Amerykanów cieszyły się silnym poparciem partii. Zarówno on, jak i sekretarz generalny CPUSA Gus Hall byli w Moskwie, aby przejść szkolenie[34].

Intensyfikacja działań ruchów na rzecz praw obywatelskich zbiegła się z kampanią KPCh na rzecz eksportu rewolucji. W 1965 roku KPCh przedstawiła hasło „rewolucji światowej”, wzywając „rozległe wsie”, jakimi są Azja, Afryka i Ameryka Łacińska, do otoczenia „międzynarodowych miast” Europy Zachodniej i Ameryki Północnej, podobnie jak KPCh przejęła prowincję, a następnie pokonała Kuomintang w miastach podczas chińskiej wojny domowej.

Najbardziej agresywne organizacje wśród czarnych obrońców praw człowieka, takie jak Ruch Akcji Rewolucyjnej (ang. Revolutionary Action Movement) i maoistyczne Czarne Pantery, były wspierane przez KPCh lub były pod jej bezpośrednim wpływem. Ruch Akcji Rewolucyjnej propagował krwawą rewolucję i został uznany przez społeczeństwo głównego nurtu za niebezpieczną i ekstremistyczną organizację. Został rozwiązany w 1969 roku.

Począwszy od formy aż po nauki, Czarne Pantery postrzegały KPCh jako wzór do naśladowania, z hasłami takimi jak „siła polityczna wyrasta z lufy karabinu”, „cała władza należy do ludu”. Cytaty z przewodniczącego Mao Zedonga (Małej czerwonej książeczki) były obowiązkową lekturą dla wszystkich jej członków. Tak jak KPCh Czarne Pantery opowiadały się za krwawą rewolucją. Jeden z przywódców Eldridge Cleaver w 1968 roku przewidział falę terroru, przemocy i walki partyzanckiej. Na wielu zgromadzeniach czarnych Amerykanów uczestnicy wymachiwali Małą czerwoną książeczką. To morze czerwieni było uderzająco podobne do scen widzianych w Chinach w tym samym czasie[35].

Chociaż wiele apeli na rzecz praw obywatelskich zostało zaakceptowanych przez główny nurt społeczeństwa, to radykalna czarna ideologia rewolucyjna nie zniknęła. Niedawno pojawiła się jako ruch Black Lives Matter (pol. Czarne życie ma znaczenie)[36].

Ludzie na całym świecie pragną pokoju, a pacyfizm jest ideałem ponadczasowym. W XX wieku ludzie z wielkimi wizjami i miłosierdziem wkładali wysiłki w zmniejszenie nieporozumień i konfliktów pomiędzy narodami. W Stanach Zjednoczonych i innych zachodnich krajach istnieje dyskryminacja rasowa na skutek okoliczności historycznych. Zrozumiałe jest, że społeczeństwo stara się ją wyeliminować poprzez edukację, media i protesty.

Jednak potworny demon komunizmu wykorzystuje tendencje ideologiczne i konflikty społeczne w krajach zachodnich. Sieje niezgodę, podjudza do nienawiści i tworzy przemoc, jednocześnie zwodząc i manipulując rzeszami ludzi, którzy początkowo nie mieli złych zamiarów.

Rozdział czwarty

Rozdział piąty (część 2.)

Przypisy

[1] „An Interview With Trevor Loudon”, Capital Research Center, https://capitalresearch.org/article/an-interview-with-trevor-loudon/.

Workers World Party powstała w 1959 roku i jest „poświęcona jednoczeniu się i walce dla rewolucji socjalistycznej w Stanach Zjednoczonych i na całym świecie”. Więcej informacji można uzyskać pod następującym linkiem: „Who are the Workers World Party, the group who helped organize the Durham Confederate statue toppling”, http://abc11.com/politics/who-are-the-workers-world-party-and-why-durham/2314577/.

[2] Karol Marks, Manifest partii komunistycznej (Internetowe archiwum Marksa/Engelsa), https://www.marxists.org/polski/marks-engels/1848/manifest.htm.

[3] A.M. McBriar, Fabian Socialism and English Politics, 1884-1918. (Cambridge: Cambridge University Press, 1966), p. 9. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[4] Mary Agnes Hamilton, Sidney and Beatrice Webb A Study in Contemporary Biography (Sampson Low, Marston & Co. Ltd.), https://archive.org/stream/in.ernet.dli.2015.81184/2015.81184.Sidney-And-Beatrice-Webb_djvu.txt. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[5] Włodzimierz Lenin, Dziecięca choroba „lewicowości” w komunizmie (Marxists.org).

[6] Bernard Shaw, The Intelligent Woman’s Guide to Socialism and Capitalism (Brentanos Publishers New York), https://archive.org/details/TheIntelligentWomensGuideToSocialismAndCapitalism. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[7] Cytat z: „The Truth about the American Civil Liberties Union Congressional Record: Proceedings and Debates of the 87the Congress, 1st session, https://sites.google.com/site/heavenlybanner/aclu. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[8] M. Stanton Evans and Herbert Romerstein, „Introduction”, Stalin’s Secret Agents: The Subversion of Roosevelt’s Government (New York: Threshold Editions, 2012).

[9] Ibid. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[10] Tomas Schuman, Love Letter to America (pol. List miłosny do Ameryki) (Los Angeles: W.I.N. Almanac Panorama, 1984), pp. 21-46.

[11] Ion Mihai Pacepa, Ronald J. Rychlak, Disinformation (WND Books). Polskie wydanie: Ion Mihai Pacepa, Ronald J. Rychlak, Dezinformacja, Helion, 2015.

[12] Wang Tseng-tsai, Modern World History (San Min Book Co., Ltd. Taipei, 1994), pp. 324-329.

[13] Dinesh D’Souza, The Big Lie: Exposing the Nazi Roots of the American Left (Chicago: Regnery Publishing, 2017), Chapter 7.

[14] Jim Powell, FDR’s Folly: How Roosevelt and His New Deal Prolonged the Great Depression (New York: Crown Forum, 2003).

[15] Ibid., tył okładki. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[16] G. Edward Griffin, More Deadly than War, https://www.youtube.com/watch?v=gOa1foc5IXI. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[17] Nicholas Eberstadt, „The Great Society at 50” (American Enterprise Institute), http://www.aei.org/publication/the-great-society-at-50/. Kolejnym nawiązaniem do konsekwencji amerykańskich działań na rzecz rozbudowy państwa opiekuńczego jest książka tego samego autora: A Nation of Takers: America’s Entitlement Epidemic (Templeton Press, 2012).

[18] Elmer T. Peterson, „This is the Hard Core of Freedom” (The Daily Oklahoman, 1951). Słowa te są także przypisywane francuskiemu historykowi Alexisowi de Tocqueville.

[19] William L. Lind, Chapter VI, „Further Readings on the Frankfurt School” [w:] William L. Lind [red.], Political Correctness: A Short History of an Ideology (Free Congress Foundation, 2004), p. 4-5. Zobacz tekst na stronie: http://www.nationalists.org/pdf/political_correctness_a_short_history_of_an_ideology.pdf.

[20] William S. Lind, „What is Cultural Marxism?”, http://www.marylandthursdaymeeting.com/Archives/SpecialWebDocuments/Cultural.Marxism.htm.

[21] Raymond V. Raehn, Chapter II, „The Historical Roots of ‘Political Correctness’”, in William L. Lind, ed., Political Correctness: A Short History of an Ideology (Free Congress Foundation, 2004), p. 10. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[22] Shen Han, Huang Feng Zhu, „The Rebel Generation: The Western student movement in the 1960s” (link do przetłumaczonego tekstu Lin Biao: https://www.marxists.org/reference/archive/lin-biao/1965/09/peoples_war/ch08.htm). Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[23] Mikhail Suslov, „The Defense of Peace and the Struggle Against the Warmongers” (New Century Publishers, February 1950). Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[24] Vladimir Bukovsky, „The Peace Movement & the Soviet Union”, Commentary Magazine, 1982. Odniesienie do linku: https://www.commentarymagazine.com/articles/the-peace-movement-the-soviet-union/. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[25] Jeffrey G. Barlow, „Moscow and the Peace Movement”, The Backgrounder (The Heritage Foundation, 1982), p. 5. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[26] Stanislav Lunev, Through the Eyes of the Enemy: The Autobiography of Stanislav Lunev (Washington D.C.: Regnery Publishing, 1998), p. 74, p. 170. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[27] Robert Chandler, Shadow World: Resurgent Russia, the Global New Left, and Radical Islam (Washington, D.C.: Regnery Publishing, 2008), p. 389. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[28] Anthony C. Sutton, „Conclusions”, The Best Enemy You Can Buy (Dauphin Publications, 2014).

[29] Trevor Loudon, The Enemies Within: Communists, Socialists, and Progressives in the U.S. Congress (Las Vegas: Pacific Freedom Foundation, 2013), pp. 5-14.

[30] „AIM Report: Communists Run Anti-War Movement”, Accuracy in Media (February 19, 2003), https://www.aim.org/aim-report/aim-report-communists-run-anti-war-movement/.

[31] G. Edward Griffin, Anarchy U.S. A.: In the Name of Civil Rights (DVD), John Birch Society.

[32] John Pepper (Joseph Pogani), American Negro Problems (New York: Workers Library Publishers, 1928), https://www.marxistsfr.org/history/usa/parties/cpusa/1928/nomonth/0000-pepper-negroproblems.pdf.

[33] James W. Ford and James Allen, The Negroes in a Soviet America (New York: Workers Library Publishers, 1934), pp. 24-30.

[34] Leonard Patterson, „I Trained in Moscow for Black Revolution”, https://www.youtube.com/watch?v=GuXQjk4zhZs.

[35] G. Louis Heath, ed., Off the Pigs! The History and Literature of the Black Panther Party, p. 61.

[36] Thurston Powers, „How Black Lives Matter Is Bringing Back Traditional Marxism”, The Federalist, http://thefederalist.com/2016/09/28/black-lives-matter-bringing-back-traditional-marxism/.