Rozdział trzeci: Masowe mordy na Wschodzie

Spis treści

Wstęp

1. Brutalność fundamentem rządów komunistycznych

a. Powstanie sowieckich komunistów
b. Komunistyczna Partia Chin przejmuje władzę

2. Rzeź klasy robotniczej

a. Ucisk radzieckich robotników i chłopów
b. Naśladując model radziecki

3. Bestialstwo partii komunistycznej

a. Zbrodnie sowieckiego komunizmu
* Gułag, inspiracja dla obozów zagłady Hitlera
* Zabijanie przez głód
* Wielki terror zwraca się przeciw sowieckiej elicie
b. Zbrodnie KPCh
* Wielki Chiński Głód
* Fanatyczna rzeź podczas rewolucji kulturalnej i kulturowe ludobójstwo
* Bezprecedensowe zło: Prześladowanie Falun Gong

4. Eksport czerwonego terroru

****

Wstęp

Minęło sto lat, odkąd partia komunistyczna przejęła władzę w Związku Radzieckim. Według zapisów zebranych przez Kongres Stanów Zjednoczonych reżimy komunistyczne były odpowiedzialne za śmierć co najmniej 100 milionów ludzi[1]. Czarna księga komunizmu opisuje ze szczegółami historię tych morderstw[2].

Z dokumentów odtajnionych przez rządy narodów byłego Związku Radzieckiego i Europy Wschodniej, a także z oficjalnych dokumentów o ofiarach komunistycznych kampanii politycznych w Chinach i Korei Północnej, opinia publiczna uzyskała dobry obraz uzależnienia partii komunistycznej od mordowania.

Komunistyczny totalitaryzm jest często porównywany do nazizmu. Chociaż istnieje wiele podobieństw, istnieje jedna istotna różnica, która często jest pomijana: hitlerowcy chcieli wyeliminować naród żydowski, a cel komunizmu wykracza poza fizyczną rzeź.

Ludzie wierzący nie uważają fizycznego zgonu za prawdziwą śmierć, ponieważ dusza idzie do nieba lub rodzi się ponownie w cyklu reinkarnacji. Partia komunistyczna używa zabijania jako narzędzia do siania terroru w umysłach ludzi, zmuszając do zaakceptowania swojej ideologii zła.

Poprzez zniszczenie moralności dusze ludzi są skazane na potępienie. Partia komunistyczna dąży nie tylko do zniszczenia fizycznego ciała człowieka, lecz także do zniszczenia jego duszy.

Dodatkową cechą partii komunistycznej jest intensywność, z jaką prowadzi wewnętrzne czystki i wybiera najokrutniejszych przywódców. Wielu ludziom trudno jest zrozumieć logikę stojącą za barbarzyństwem, jakiego partia komunistyczna dopuszczała się we własnych szeregach, ofiarami stawali się nawet ci, którzy po prostu mieli inne zdanie niż partia w konkretnych sprawach, a poza tym byli całkowicie lojalni wobec partii i jej przywódców.

Jednym z powodów takiej sytuacji jest to, że partia komunistyczna, w swoim buncie przeciwko bogom i ludzkości, instynktownie obawia się, że jej zagłada jest nieunikniona. Aby się wzmocnić, partia musi rekrutować osoby niezważające na to, co jest moralnie prawe, a co złe. Osoby te wyróżniają się w masowym zabijaniu, a ich wyniesienie do pozycji przywódczych pozwala upiorowi komunizmu zapewnić panowanie jego ziemskiej tyranii.

W 1989 roku kadry Komunistycznej Partii Chin (KPCh), które odmówiły udziału w masakrze 4 czerwca na placu Tiananmen, zostały poddane czystkom. Jiang Zemin, który zademonstrował swoje okrucieństwo podczas tych wydarzeń, został awansowany na przywódcę KPCh. Gdy Jiang rozpoczął w 1999 roku prześladowania Falun Gong, mianował urzędników takich jak Luo Gan i Zhou Yongkang na wysokie stanowiska, ponieważ wykazali się zdolnością do popełniania najbardziej brutalnych zbrodni w trakcie prześladowań.

Innym sposobem na zabijanie jest rekrutacja uczestników ze zwykłego społeczeństwa tak, jak było to zrobione podczas rewolucji kulturalnej. Poprzez popełnianie morderstw i innych przestępstw szerokie rzesze stawały się współsprawcami zbrodni KPCh, a najbardziej brutalni sprawcy stali się najzagorzalszymi zwolennikami partii. Nawet dzisiaj wielu byłych czerwonogwardzistów, którzy mordowali podczas rewolucji kulturalnej, nie wyraża skruchy za swoje zbrodnie, mówiąc, że nie mają wyrzutów sumienia co do wydarzeń z ich młodości.

Co więcej, zabijając swoje ofiary otwarcie i celowo, partia komunistyczna zastrasza całe społeczeństwo, by było posłuszne.

Wszystko to pozwala nam wyjaśnić ogólną zasadę: na przestrzeni dziejów zabijanie odbywało się pod rządami tyranii lub w czasie wojny, ponieważ istniał wróg do pokonania. Cechą charakterystyczną partii komunistycznej jest to, że musi mieć wroga, a jeśli nie ma wrogów, to musi ich wymyślić, aby mogła nadal zabijać.

W kraju takim jak Chiny, o długiej historii i bogatej kulturze, partia komunistyczna nie mogła osiągnąć swoich celów bez ciągłego zabijania. Chińczycy tradycyjnie byli narodem wierzącym i czcili boskość. Wywodzący się z dziedzictwa liczącej sobie 5000 lat kultury, Chińczycy nie tolerowaliby istnienia barbarzyńskiej i bluźnierczej partii komunistycznej. Jedynym sposobem utrzymywania władzy przez KPCh, jak wynika z sowieckiego przykładu, są masowe mordy.

1. Brutalność fundamentem rządów komunistycznych

Punktem wyjścia komunizmu, będącego ucieleśnieniem złego upiora, nie może być nic innego niż nikczemność. Po tym jak Karol Marks ogłosił, że „widmo krąży po Europie – widmo komunizmu”, bandyci i łotry utworzyli Komunę Paryską, niszcząc francuską stolicę i niepowtarzalne dzieła sztuki i kultury. W Rosji Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego (KPZR) i w Chinach KPCh przejęły władzę poprzez nikczemne akty spisku i rozlewu krwi.

a. Powstanie sowieckich komunistów

W lutym 1917 roku niedobór żywności i pogarszające się warunki pracy zmusiły rosyjskich robotników do strajku. Gdy zamieszki rozprzestrzeniły się w całym kraju, car Mikołaj II abdykował i ustanowiony został rosyjski rząd tymczasowy. Dowiedziawszy się o tych wydarzeniach, Włodzimierz Lenin natychmiast wrócił z wygnania w Szwajcarii do Rosji.

W tym czasie trwała pożoga I wojny światowej. Stronami w tej wojnie były kraje od Rosji po Szwajcarię. Pod koniec 2007 roku niemiecki magazyn „Der Spiegel” ujawnił 90-letni sekret: Cesarz Wilhelm II, który uważał Rosję za poważne zagrożenie, zdał sobie sprawę, że Lenin może sprowadzić katastrofę na Niemcy, więc pozwolił Leninowi podróżować przez Niemcy do Szwecji, następnie przez Finlandię, skąd ostatecznie przedostał się do Rosji. Wilhelm II dał też Leninowi pieniądze i amunicję. Pod koniec 1917 roku Lenin otrzymał od Niemiec 2,6 miliona marek[3].

Winston Churchill na temat roli Niemiec w powrocie Lenina powiedział: „Użyli najbardziej śmiercionośnej broni w Rosji. Wysłali Lenina z powrotem w szczelnie zamkniętej ciężarówce, jak gdyby wysyłali pewnego rodzaju wirusa zarazy do Rosji”[4].

Lenin dokonał zamachu 7 listopada 1917 roku, który w tradycyjnym kalendarzu juliańskim wypadał 25 października. Wraz z rewolucją październikową obalił tymczasowy rząd i ustanowił pierwszy na świecie reżim komunistyczny.

Natomiast w demokratycznych wyborach do Zgromadzenia Ustawodawczego Rosji Partia Socjalistów-Rewolucjonistów (SR, eserowcy) zdobyła wielokrotnie więcej głosów niż partia bolszewicka Lenina, która kontrolowała administrację rządową. Z elektoratu liczączego 44,4 miliona ludzi 40 procent głosowało na SR, a bolszewicy przegrywali o 20 procent.

Po tym niepowodzeniu podczas posiedzenia rosyjskiego Zgromadzenia Ustawodawczego 5 stycznia 1918 roku Lenin złamał swoje obietnice i ogłosił Zgromadzenie Ustawodawcze „wrogiem ludu”. Przygotowując się z wyprzedzeniem do wprowadzenia stanu wojennego w dniu, kiedy Zgromadzenie miało obradować w rosyjskiej stolicy Piotrogrodzie, bolszewicy zmobilizowali wojsko i rozwiązali siłą Zgromadzenie Ustawodawcze, niszcząc tym samym rozwój demokratycznego procesu w Rosji.

Rewolucja październikowa i późniejsze leninowskie przejęcie władzy były początkiem wszystkich gwałtownych i brutalnych ruchów komunistycznych na całym świecie w XX wieku. Wywołało to międzynarodowy wzrost komunizmu i kolejne niezliczone katastrofy.

b. Komunistyczna Partia Chin przejmuje władzę

Po roku 1917, kiedy Związek Radziecki został dopiero ustanowiony, wyeksportował on rewolucję do Chin, wykorzystując fakt, że Republika Chińska dołączyła do Trzeciej Międzynarodówki Komunistycznej, czyli Kominternu.

Bolszewicy wysłali Grigorija Wojtinskiego do Chin, aby założył lokalną organizację komunistyczną. Następnie wysłali Michaiła Borodina, by zbudował sojusz pomiędzy Chińską Partią Narodową (Kuomintangiem) a Związkiem Radzieckim. Dzięki temu porozumieniu powstająca Komunistyczna Partia Chin otrzymała możliwość szybkiego wzrostu poprzez podważanie Kuomintangu.

Podczas drugiej wojny światowej, przez osiem lat, kiedy Kuomintang prowadził totalną wojnę przeciwko inwazji japońskiej, KPCh, wykorzystując konflikt jako osłonę, zwiększała swoje siły. Gdy Japończycy dokonali inwazji na Chiny, Armia Czerwona (Chińska Robotniczo-Chłopska Armia Czerwona – przyp. redakcji) była na krawędzi klęski, ale w momencie zwycięstwa Chin siły komunistyczne szczyciły się 1,32 miliona regularnych żołnierzy i 2,6 miliona sił pospolitego ruszenia. Po kapitulacji Japonii KPCh pod przykrywką rozmów pokojowych z Kuomintangiem potajemnie dalej powiększała swoje siły.

Tymczasem wysiłki dyplomatyczne KPCh skłoniły Stany Zjednoczone i Związek Radziecki do porzucenia ich polityki, która wspierała nacjonalistów. W 1949 roku KPCh ostatecznie pokonała siły rządowe Kuomintangu, tworząc najbardziej totalitarny komunistyczny reżim potwornego upiora na ziemi.

W tym szczytowym momencie historii świata ruch komunistyczny kontrolował jedną trzecią ludzkości i największą powierzchnię na świecie, ponieważ obejmował Rosję i Chiny, największe kraje na świecie pod względem powierzchni i populacji. Komunistyczne rządy rozciągnęły się na dużych obszarach Europy i Azji, a wiele krajów w Afryce, Ameryce Południowej i Azji Południowo-Wschodniej stało się klientami lub sojusznikami KPZR lub KPCh.

Miliony ludzi oddało życie na polach bitew II wojny światowej, jednak najbardziej nieoczekiwanym jej wynikiem była błyskawiczna ekspansja totalitarnego komunizmu.

2. Rzeź klasy robotniczej

Od teorii Marksa po retorykę totalitarnych reżimów komunistycznych wszyscy uznawali zasadę polegania na proletariackich robotnikach i chłopach oraz na obietnicach reprezentowania ich interesów. Ale w praktyce to właśnie klasa robotnicza doznała największego ucisku ze strony systemu komunistycznego.

a. Ucisk radzieckich robotników i chłopów

W 1918 roku, po tym jak Lenin nielegalnie rozwiązał Zgromadzenie Ustawodawcze, to robotnicy jako pierwsi stawiali opór komunistycznej dyktaturze. Protestując po rozwiązaniu Zgromadzenia Ustawodawczego, dziesiątki tysięcy robotników z Piotrogrodu i Moskwy organizowało pochody i demonstracje. Bolszewiccy żołnierze rozprawili się krwawo z zamieszkami, strzelając do demonstrantów i wypełniając ulice Piotrogrodu i Moskwy krwią robotników.

Największy w kraju związek zawodowy Wszechrosyjski Związek Pracowników Kolei ogłosił strajk polityczny, by zaprotestować przeciwko zamachowi bolszewickiemu na rząd i zyskał szerokie poparcie wielu innych organizacji pracowniczych. Podobnie jak w przypadku robotników Piotrogrodu i Moskwy, Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego (KPZR) stłumiła strajki, używając sił zbrojnych, a Wszechrosyjski Związek i inne niezależne związki zostały zakazane.

Pozostałe organizacje pracownicze były stopniowo zmuszane do poddania się władzy KPZR. Wiosną 1919 roku głodujący robotnicy w miastach na terenie Rosji wielokrotnie strajkowali, żądając tych samych racji żywieniowych co żołnierze Armii Czerwonej, zniesienia przywilejów politycznych przyznanych komunistom oraz podstawowych wolności – słowa i demokratycznych wyborów. Wszystkimi takimi ruchami zajmowała się tajna policja, WCzK, która wysyłała czekistów, by aresztować lub wybić strajkujących.

Latem 1918 roku Rosja stanęła w obliczu ogromnego niedoboru żywności, spowodowanego trwającą wojną domową. W czerwcu, gdy kraj znalazł się na skraju głodu, Lenin wysłał Józefa Stalina do Carycyna, aby skonfiskował zboże z dorzecza Wołgi, tradycyjnego spichlerza rosyjskiego rolnictwa.

Tyrania KPZR spowodowała opór chłopów. W sierpniu 1918 roku chłopi w regionie Penzy powstali w zbrojnym buncie, a powstanie szybko rozprzestrzeniło się na okoliczne tereny. KPZR wysłała wojska, by stłumić powstanie, a Lenin wysłał telegram do bolszewików z Penzy. Oto treść rosyjskiego telegramu przełożona na angielski przez brytyjskiego historyka Roberta Service’a (tłumaczenie polskie pochodzi od redakcji):

1. Powieś (i upewnij się, że powieszenie odbywa się w dobrze widocznym miejscu), nie mniej niż 100 znanych właścicieli ziemskich, bogatych ludzi, krwiopijców.

2. Ogłoś ich nazwiska.

3. Skonfiskuj całe ich zboże.

4. Wyznacz zakładników zgodnie z wczorajszym telegramem.

Zrób to w taki sposób, aby przez setki kilometrów ludzie mogli widzieć, drżeć, wiedzieć, krzyczeć […][5]

Przed rewolucją październikową Tambow był jedną z najbogatszych prowincji w Rosji. Aby skonfiskować tam zboże, Związek Radziecki zorganizował wiele „grup rekwirujących zboże” i wysłał je do regionu. Ponad 50 000 rolników Tambowa utworzyło lokalne partyzantki, by walczyć z oddziałami rekwizycyjnymi KPZR.

W czerwcu 1921 roku, w obliczu zadania tłumienia powstania tambowskiego, reżim radziecki zasugerował, aby dowódca wojskowy Michaił Tuchaczewski walczył z „chuliganami” gazem trującym. Użycie przez Tuchaczewskiego broni chemicznej w połączeniu z pożarami, które płonęły w całym regionie, spowodowało, że większość Tambowa została całkowicie wyniszczona. Szacuje się, że 100 tysięcy chłopów z Tambowa, którzy wzięli udział w ruchu oporu, zostało uwięzionych lub wygnanych wraz z rodzinami. W powstaniu zginęło około 15 000 osób.

Powszechna rzeź w Związku Radzieckim posłużyła jako kompleksowy model nadchodzących prześladowań chińskich robotników i chłopów przez KPCh.

b. Naśladując model radziecki

Chiny mają wielką i bogatą kulturę, której historia sięga 5000 lat. Ich lud jest przesiąknięty tradycją wielbienia bogów i czczenia boskości. Niezdolny do pokonania 5000 lat tradycji, wykorzystując wyłącznie spisek, upiór komunizmu zajął się tradycyjną chińską kulturą, stosując metodyczną przemoc.

KPCh atakowała elity społeczeństwa, które stały na straży tradycyjnej kultury, niszczyła fizyczne artefakty chińskiej cywilizacji i zrywała więzi między Chińczykami a ich bogami. Tradycyjne dziedzictwo Chin zostało zastąpione przez „kulturę partyjną”, która rozprzestrzeniała się wśród ocalałych z masowych morderstw KPCh, zamieniając młodych w zdradzieckie „młode wilki”, służące jako pionki diabła w ciągłym niszczeniu ludzkości.

Natychmiast po zdobyciu władzy KPCh zaczęła wymyślać wrogów, poczynając od mordowania elit. W majątkach ziemskich zarzynali ziemiaństwo i szlachtę. W miastach zabijali przedsiębiorców, tworząc atmosferę terroru i rabując bogactwo ludności cywilnej.

Aby podjudzić chłopów, by zabijali właścicieli ziemskich i „bogatych rolników” i wspierali nowy reżim komunistyczny, KPCh wdrożyła tak zwaną reformę ziemską, która obiecywała chłopom ich własną ziemię. Jednak po wymordowaniu właścicieli ziemskich, KPCh stwierdziła, że ziemia ma zostać przekazana wieśniakom w formie „spółdzielni”. W praktyce oznaczało to, że ziemia nadal nie należała do chłopów.

W marcu 1950 roku KPCh wydała dyrektywę w sprawie ścisłego zwalczania elementów kontrrewolucyjnych, zwaną również kampanią zwalczania kontrrewolucjonistów, która skupiała się na zabijaniu właścicieli ziemskich i bogatych chłopów na wsi. KPCh ogłosiła, że do końca 1952 roku ponad 2,4 miliona „kontrrewolucjonistów” zostało wyeliminowanych. W rzeczywistości ponad 5 milionów ludzi, stanowiących prawie 1 procent całkowitej chińskiej populacji, zostało zamordowanych.

Po wybiciu właścicieli ziemskich i ziemiaństwa na prowincji, KPCh rozpoczęła kampanie Trzech Anty i Pięciu Anty, aby wymordować zamożnych mieszkańców miast. Podczas tego ruchu od 25 stycznia do kwietnia 1951 roku w samym tylko Szanghaju, według niepełnych danych statystycznych, 876 osób popełniło samobójstwo. Wśród nich wielu kapitalistów popełniło samobójstwa z całymi rodzinami.

KPCh nie poprzestała na eksterminacji właścicieli ziemskich i kapitalistów, ale także okradła chłopów, drobnych kupców i rzemieślników. Po masowej rzezi zdecydowana większość klasy robotniczej nadal była zubożała.

3. Bestialstwo partii komunistycznej

a. Zbrodnie sowieckiego komunizmu

Gułag: Inspiracja dla obozów zagłady Hitlera

5 września 1918 roku Lenin nakazał utworzenie pierwszego sowieckiego obozu koncentracyjnego na Wyspach Sołowieckich. Służył on do więzienia, torturowania i rzezi więźniów politycznych i dysydentów, którzy sprzeciwili się rewolucji październikowej. KPZR podążyła za rozkazem, zakładając konstelację obozów koncentracyjnych w całym Związku Radzieckim – osławione potworne gułagi epoki stalinowskiej.

System gułagów (termin gułag jest akronimem rosyjskiej nazwy Gławnoje Uprawlenije Isprawitielno-Trudowych Łagieriej i Kolonij, GUŁag, pol. Główny Zarząd Poprawczych Łagrów Pracy) urósł do potwornej skali pod przewodnictwem Józefa Stalina, gdy KPZR zintensyfikowała swój polityczny terror i przeprowadziła jeszcze większą czystkę. Do czasu śmierci Stalina w 1953 roku istniało 170 administracji gułagów, w których było ponad 30 000 pojedynczych obozów rozsianych po całym Związku Radzieckim. Aleksander Sołżenicyn znakomicie opisał to jako „Archipelag Gułag” w swojej książce pod tym samym tytułem.

W swoim dokumentalnym dziele Sołżenicyn wymienił 31 różnych metod, które radziecka tajna policja wykorzystywała, by wyczerpać siły więźniów i zmusić ich do przyznania się do jakiejkolwiek zbrodni[6].

Ci, którzy zostali wysłani do gułagu, cierpieli na ciągły brak jedzenia i ubrania, a byli zmuszani do ciężkiej pracy od 12 do 16 godzin dziennie w mrozie rosyjskiej zimy. Liczba ofiar śmiertelnych była ogromna. Wiele osób zostało uwięzionych wraz z całymi rodzinami, z mężami uwięzionymi i zesłanymi żonami. Nawet starcy, niektórzy już w wieku 80 lat, nie zostali oszczędzeni. Skazanymi byli wysokiej rangi przedstawiciele elit partyjnych, przywódcy państwowi i dowódcy wojskowi, aż po zupełnie zwykłych obywateli z różnych stanów, w tym wyznawcy religii, inżynierowie, technicy, lekarze, studenci, profesorowie, robotnicy i chłopi.

Powszechnie uważa się, że obozy koncentracyjne były nazistowskie, ale w rzeczywistości sowiecki gułag był prekursorem podobnych form represji na całym świecie, zarówno w reżimach komunistycznych, jak i niekomunistycznych. Według byłego sowieckiego oficera wywiadu wojskowego i popularnego historyka Wiktora Suworowa przed II wojną światową Hitler wysłał funkcjonariuszy gestapo do Rosji, aby przyjrzeli się i zebrali doświadczenia Sowietów w budowaniu gułagu.

Według ostrożnych szacunków w latach przedwojennego terroru Stalina 1930-1940 w gułagu zginęło ponad 500 000 więźniów. Gułagi zostały rozwiązane w 1960 roku. W 2013 strona internetowa rosyjskich państwowych mediów doniosła, że ponad 15 milionów osób zostało skazanych i uwięzionych w obozach pracy gułagu, a ponad 1,5 miliona tam zmarło.

Zabijanie przez głód

Reżimy komunistyczne często zabijały ludzi za pomocą głodu. W latach 1932-1933 region ukraiński cierpiał z powodu ludobójczego masowego głodu, znanego jako Hołodomor, wywołanego przez reżim sowiecki.

Po wojnie domowej wprowadzenie przez KPZR kolektywnego rolnictwa spotkało się z powszechnym oporem ze strony ukraińskiego chłopstwa. Aby sobie z tym poradzić, radziecki reżim uznał większość wykwalifikowanych rolników za „kułaków” i zesłał ich na Syberię Zachodnią oraz do republik w Azji Środkowej. Usunięcie kułaków było ogromną stratą dla ukraińskiego rolnictwa, i w 1932 roku produkcja rolna gwałtownie spadła.

Zimą 1932/1933 władze radzieckie odcięły dostawy żywności i postawiły kordony bezpieczeństwa wzdłuż granic republiki. Początkowo Ukraińcy przetrwali na przechowywanych w swoich domach warzywach i ziemniakach, ale wkrótce zostały one zarekwirowane przez władze partyjne. Bardzo wielu rolników umarło z głodu. W desperacji ludzie zmuszeni zostali do aktów kanibalizmu i jedzenia wykopanych zwłok kotów, psów i innych zwierząt.

Władze uniemożliwiły rolnikom przemieszczanie się do miast w poszukiwaniu żywności. Wielu ludzi umierało z głodu, gdy szli wzdłuż torów kolejowych.

Głód Hołodomoru uczynił sierotami ponad milion ukraińskich dzieci. Wiele z nich zostało bezdomnymi i nie miało innego wyboru, niż żebrać o jedzenie w miastach. Aby pozbyć się tego klopotu, Stalin podpisał rozkazy zezwalające policji na zastrzelenie dzieci w wieku 12 lat i starszych.

Szacuje się, że liczba ofiar śmiertelnych w okresie Hołodomoru wyniosła od 2,5 miliona do 4,8 miliona. Podczas głodu ciała ofiar można było zobaczyć na ulicach Charkowa, stolicy Ukrainy.

Wielki terror zwraca się przeciw sowieckiej elicie

Celem komunistycznego upiora jest zniszczenie całej ludzkości, w tym także jego własnych wyznawców. Rozgrywało się to w czasach stalinowskich, gdy KPZR dokonywała krwawych czystek we własnych szeregach. Począwszy od 1928 roku, Stalin mierzył w wyższe stanowiska komunistycznego kierownictwa.

Z 1966 delegatów na XVII Zjazd KPZR w 1934 roku 1108 zostało aresztowanych pod zarzutem działalności kontrrewolucyjnej. Ze 139 członków wybranych na XVII Zjeździe do Komitetu Centralnego czterech z pięciu zostało zastrzelonych.

Radzieckie Politbiuro wybrało 31 członków w latach 1919-1935, z których 20 zostało zabitych podczas czystek stalinowskich. Andriej Wyszynski, prokurator generalny ZSRR (inne źródła wspominają o Ławrientiju Berii, szefie NKWD), powiedział kiedyś: „Dajcie mi człowieka, a paragraf się znajdzie”. Wszyscy członkowie Politbiura, poza Stalinem, którzy pozostali po śmierci Lenina w 1924 roku: Lew Kamieniew, Grigorij Zinowjew, Aleksiej Rykow, Michaił Tomski i Lew Trocki – zostali straceni lub zamordowani w 1940 roku.

W wielkim terrorze żadna część społeczeństwa nie została oszczędzona – represje w sferze religijnej, naukowej, edukacyjnej, akademickiej i artystycznej znacznie wyprzedziły czystki, które spustoszyły elitę wojskową i polityczną. Głównymi ofiarami terroru Stalina byli zwykli obywatele radzieccy.

Ilu zostało aresztowanych, zabitych, uwięzionych lub zesłanych przez Stalina w wielkim terrorze? Nawet dzisiaj nie ma pełnych zapisów ani odpowiedzi. W przeddzień rozwiązania Związku Radzieckiego w czerwcu 1991 roku szef KGB Władimir Kriuczkow powiedział, że w latach 1920-1953 około 4,2 miliona ludzi zostało „stłumionych”, a wśród nich ponad 2 miliony podczas wielkiego terroru.

Aleksandr Jakowlew, polityk i zwolennik reform w epoce sowieckiej i jelcynowskiej, powiedział w wywiadzie z 2000 roku, że ofiar represji stalinowskich było co najmniej 20 milionów[7].

b. Zbrodnie KPCh

Od ustanowienia reżimu KPCh w roku 1949 do 1966 dziesiątki milionów Chińczyków straciło życie w kampanii tłumienia kontrrewolucjonistów, kampanii Trzech Anty i Pięciu Anty, kampanii antyprawicowej i wielkiego głodu spowodowanego przez Wielki Skok Naprzód.

Potem nastąpiła krwawa walka wewnątrz KPCh. Jako że nowe pokolenie Chińczyków, wychowane na ateistyczne „młode wilki”, zindoktrynowane w edukacji i kulturze partyjnej komunizmu, osiągnęło pełnoletność, komunistyczny upiór rozpoczął kampanię powszechnego mordowania i zniszczenia, aby zlikwidować 5000 lat tradycyjnej chińskiej kultury.

Wielki Chiński Głód

W latach 1959-1962 Chiny doświadczyły największego na świecie głodu. Aby oszukać świat, KPCh twierdziła, że były to „trzy lata klęsk żywiołowych”. W rzeczywistości w 1958 roku KPCh pospiesznie rozpoczęła ruch komun ludowych i kampanię Wielkiego Skoku Naprzód.

Te dzikie programy nie tylko wyczerpały zapasy zbóż i zdziesiątkowały chińską produkcję rolną, lecz także stworzyły potop fałszywych raportów na wszystkich szczeblach przywództwa, od regionów wiejskich po miasta. KPCh wykorzystała te raporty jako podstawę do konfiskowania zboża od chłopów, którzy zostali zmuszeni do przekazania reżimowi żywności, nasion i pasz dla zwierząt.

Organy administracyjne KPCh na wszystkich poziomach wysyłały zespoły na wieś. Używali tortur i przesłuchań, aby wycisnąć z nieszczęsnych rolników ostatnie kęsy jedzenia. Idąc za przykładem ustalonym przez sowieckich komunistów, KPCh uniemożliwiła mieszkańcom wsi wjazd do miast w poszukiwaniu pożywienia, powodując masową śmierć rodzin, a nawet całych wiosek. Kanibalizm był szeroko rozpowszechniony, a zwłoki ofiar głodu były wszędzie widoczne. Kiedy chłopi zostali przyłapani na kradzieży, aby przeżyć, byli zabijani.

Ziarno skonfiskowane przez oddziały rządowe zostało sprzedane sowietom za duże ilości broni lub za złoto, które KPCh wykorzystywała do spłacania długów, ignorując życie Chińczyków. W ciągu zaledwie trzech lat Wielki Chiński Głód wyeliminował dziesiątki milionów ludzi.

Fanatyczna rzeź podczas rewolucji kulturalnej i kulturowe ludobójstwo

16 maja 1966 roku KPCh opublikowała „Zawiadomienie Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin”, rozpoczynające rewolucję kulturalną. W sierpniu uczniowie szkół średnich w Pekinie, na czele z dziećmi wysoko postawionych kadr KPCh, utworzyli łańcuch Czerwonej Gwardii. Motłoch wyszedł na ulice Pekinu w szale plądrowania i mordowania. Pod koniec miesiąca, znanego jako „czerwony sierpień”, tysiące ludzi w Pekinie zostało zamordowanych.

W dzielnicy Daxing w Pekinie w ciągu 6 dni, od 27 sierpnia do 1 września, zostało zamordowanych 325 osób w 48 brygadach produkcyjnych z 13 komun. Zamordowani byli w różnym wieku, od 80 lat do zaledwie 38 dni, a 22 rodziny zostały całkowicie wymordowane. Czerwona Gwardia biczowała, dźgała nożami lub dusiła swoje ofiary. Zabijali niemowlęta i małe dzieci, wchodząc na jedną nogę i rozdzierając dziecko na dwoje.

Gdy upiór komunizmu nakazywał ludziom bić i zabijać, zatracał ich ludzką życzliwość, piorąc im mózgi hasłem „traktuj wroga z nieludzkim okrucieństwem surowej zimy”. Każdą zbrodnią przeciwko ludzkości KPCh wypierała tradycyjną kulturę i moralną cnotę Chińczyków. Owładnięci kulturą partyjną, stali się narzędziem mordu.

Większość ludzi, gdy widzi krwiożercze czyny totalitarnego państwa komunistycznego, w ogóle nie może pojąć, w jaki sposób ludzie mogą zniżyć się do tak nieludzkiego barbarzyństwa. Prawda jest taka, że byli opętani przez podłe demony i zdegenerowane duchy kontrolowane przez komunistycznego upiora.

Oszacowanie spustoszenia wywołanego przez rewolucję kulturalną jest trudnym zadaniem. Większość badań zakłada, że minimalna liczba ofiar śmiertelnych to 2 miliony. R. J. Rummel, amerykański profesor, który badał masowe mordy, napisał w China’s Bloody Century (pol. Krwawe stulecie Chin), że rewolucja kulturalna pochłonęła życie 7,73 miliona ludzi.

Dong Baoxun, profesor nadzwyczajny chińskiego Shandong University, oraz Ding Longjia, zastępca dyrektora Biura Badań Historii Partii w Shandong, to współautorzy książki z 1997 roku zatytułowanej Oczyścić niewinnego – rehabilitacja niesłusznie oskarżonych i skazanych (ang. Exonerate the Innocent – Rehabilitate the Wrongly Accused and Sentenced). W książce tej zacytowano Ye Jianyinga, w swoim czasie wiceprzewodniczącego Komitetu Centralnego KPCh, który 13 grudnia 1978 roku, podczas ceremonii zamknięcia Centralnej Konferencji Roboczej, sformułował następujące oświadczenia: „Po kompleksowym dochodzeniu trwającym dwa lata i siedem miesięcy Komitet Centralny ustalił, że w rewolucji kulturalnej zginęło 20 milionów ludzi, ponad 100 milionów ucierpiało z powodu prześladowań politycznych […] i zmarnowano 800 miliardów juanów”.

Według publikacji Selected Works of Deng Xiaoping (pol. Wybrane dzieła Deng Xiaopinga) od 21 do 23 sierpnia 1980 roku przywódca KPCh Deng Xiaoping udzielił dwóch wywiadów włoskiej dziennikarce Orianie Fallaci w Wielkiej Hali Ludowej.

Fallaci zapytała: „Ilu ludzi zginęło w rewolucji kulturalnej?”. Deng odpowiedział: „Ilu ludzi naprawdę zginęło w rewolucji kulturalnej? Ta liczba jest astronomiczna i nigdy nie będzie można jej oszacować”.

Deng Xiaoping opisał typowy przypadek: Kang Sheng, szef tajnej policji partii komunistycznej, oskarżył Zhao Jianmina, sekretarza prowincji Yunnan, o zdradę i bycie agentem Kuomintangu. Nie tylko Zhao został uwięziony, jego upadek dotknął także 1,38 miliona ludzi w całej prowincji, z czego 17 000 zabito, a 60 000 zostało pobitych tak, że zostali kalekami do końca życia.

Bezprecedensowe zło: Prześladowanie Falun Gong

Dziesięciolecia morderczej przemocy i indoktrynacja ateistyczna przez Komunistyczną Partię Chin miały ogromny wpływ na moralną strukturę społeczeństwa, sprowadzając je znacznie poniżej standardów, jakich wymagają od ludzkości bogowie. Wielu z tych, którzy nadal wierzą w bogów, nawet nie zna prawdziwej wiary, ponieważ są zwabiani i omamiani przez fałszywe religijne organizacje kontrolowane przez KPCh. Gdyby degeneracja dalej się pogłębiała, pewne jest, iż ludzkość stanęłaby przed groźbą zagłady, jak to zostało przepowiedziane w świętych tekstach każdej starożytnej cywilizacji.

W Chinach wiosną 1992 roku, aby przywrócić ludzką moralność i zapewnić ścieżkę do zbawienia, pan Li Hongzhi zaczął nauczać Falun Gong, zwanego także Falun Dafa. Jest to duchowa praktyka oparta na wierze w zasady prawdy, życzliwości i cierpliwości.

Proste do nauki Falun Gong rozprzestrzeniło się w Chinach w ciągu zaledwie kilku lat. Praktykujący wraz ze swoimi rodzinami i znajomymi doświadczali cudów uzdrowienia i poprawy charakteru. W Chinach i na całym świecie podjęło tę praktykę dziesiątki milionów ludzi. Przy tak wielu osobach kultywujących Falun Gong i utrzymujących się na wyższych poziomach, społeczeństwo zaczęło na nowo odzyskiwać swój moralny kompas.

Upiór komunizmu jest zdeterminowany, by odciąć człowieka od możliwości zbawienia przez Stwórcę. Z tego powodu zniszczył tradycyjne kultury i skorumpował ludzkie wartości moralne. Oczywiste więc jest, że widzi Falun Gong jako swojego największego przeciwnika.

W lipcu 1999 roku przywódca KPCh Jiang Zemin osobiście zarządził systematyczne prześladowania Falun Gong i jego praktykujących. W brutalnej kampanii obejmującej każdy zakątek Chin KPCh zastosowała każdą metodę, jaką można sobie wyobrazić, starając się wypełnić dyrektywę Jianga: „Zabijać ich fizycznie, zniszczyć finansowo i zrujnować ich reputację”.

Tuby partyjne podsuwały Chińczykom nieustającą propagandę, pełną nienawiści i oszczerstw wobec Falun Gong, odrzucając zasady prawdy, życzliwości i cierpliwości na rzecz fałszu, niegodziwości i walki.

Potworny upiór doprowadził społeczeństwo do nowych dołów moralnej degeneracji. W atmosferze reaktywowanych z uśpienia nienawiści i represji Chińczycy przymknęli oko na prześladowania wokół nich, zdradzając buddów i bogów. Niektórzy poświęcili swoje sumienie i uczestniczyli w kampanii przeciwko Falun Gong, nieświadomi faktu, że sami tym czynem się potępili.

Upiór komunistyczny nie ograniczył prześladowań do Chin. Uciszył narody wolnego świata, podczas gdy chiński reżim zaangażował się w niemiłosierne więzienie, mordowanie i torturowanie praktykujących Falun Gong. Wraz z ekonomicznymi zachętami wolny świat przejął kłamstwa partii, dając prześladowcom wolną rękę w popełnianiu najgorszych zbrodni.

W prześladowaniu Falun Gong KPCh wprowadziła zło, jakiego nigdy wcześniej nie widziano: grabież organów od żywych ludzi. Jako największa grupa osób uwięzionych za wiarę w Chinach, praktykujący Falun Gong są zabijani na żądanie, żywcem rozcinani na stołach operacyjnych szpitali państwowych, wojskowych i „polowych”, a ich organy sprzedawane za dziesiątki lub setki tysięcy dolarów.

7 lipca 2006 roku kanadyjscy prawnicy David Matas i David Kilgour (były sekretarz stanu do spraw Azji i Pacyfiku) opublikowali raport zatytułowany Krwawe żniwo – raport w sprawie zarzutów o pozyskiwanie narządów wewnętrznych od praktykujących Falun Gong w Chinach (ang. Bloody Harvest: The Killing of Falun Gong for Their Organs). Badając 18 punktów dowodowych, rzucają światło na potworność KPCh, nazywając ją „odrażającą formą zła […] nową na tej planecie”.

Matas i Kilgour, współpracując z międzynarodowymi badaczami, w czerwcu 2016 roku opublikowali raport An Update to ‘The Slaughter’ and ‘Bloody Harvest’ (pol. ‘Krwawe żniwo’ / ‘Rzeź’: Aktualizacja). Studium zawarte na blisko 680 stronach i zawierające prawie 2400 odniesień do źródeł pokazało ponad wszelką wątpliwość rzeczywistość i skalę grabieży narządów od żywych ludzi prowadzonej przez chiński reżim komunistyczny.

W dniu 13 czerwca 2016 roku Izba Reprezentantów Stanów Zjednoczonych jednogłośnie uchwaliła Rezolucję 343, w której żąda od KPCh natychmiastowego zakończenia przymusowego pobierania organów od praktykujących Falun Gong i innych więźniów sumienia.

Lukratywny biznes przeszczepiania narządów wspierał prześladowania Falun Gong i przyciągał klientów z Chin i całego świata, czyniąc ich współwinnymi masowego mordu dokonywanego przez KPCh.

Od czasu zdobycia władzy KPCh nigdy nie złagodziła prześladowań wyznawców wierzeń religijnych. Powrócimy do tego tematu w rozdziale szóstym.

4. Eksport czerwonego terroru

Wprowadzenie do Czarnej księgi komunizmu podaje przybliżoną liczbę ofiar śmiertelnych reżimów komunistycznych na całym świecie. Zweryfikowana liczba wyniosła 94 miliony, w tym:

20 milionów w Związku Radzieckim

65 milionów w Chinach

1 milion w Wietnamie

2 miliony w Korei Północnej

2 miliony w Kambodży

1 milion w Europie Wschodniej

0,15 miliona w Ameryce Łacińskiej (głównie na Kubie)

1,7 miliona w Etiopii

1,5 miliona w Afganistanie

10 000 [zabitych] przez „międzynarodowy ruch komunistyczny i partie komunistyczne nie sprawujące władzy”[8].

Poza Rosją i Chinami mniej komunistyczne reżimy okazały się nie mniej chętne do angażowania się w absolutne zło. Ludobójstwo w Kambodży jest najbardziej ekstremalnym masowym mordem dokonanym przez komunistyczne władze. Według różnych szacunków liczba Kambodżan zabitych przez reżim Czerwonych Khmerów Pol Pota wynosi od 1,4 do 2,2 miliona, to jest do jednej trzeciej ludności Kambodży w tamtym czasie.

W latach 1948-1987 północnokoreańscy komuniści zabili ponad milion swoich własnych ludzi poprzez przymusową pracę, egzekucje i obozy koncentracyjne. W latach 90. XX wieku głód zabił od 240 000 do 420 000 ludzi. Uważa się, iż w sumie od 600 000 do 800 000 mieszkańców Korei Północnej zmarło z przyczyn nienaturalnych w latach 1993-2008. Gdy Kim Dzong Un doszedł do władzy, popełnił bardziej rażące morderstwa, których ofiarami byli wysokiej rangi urzędnicy i jego krewni. Kim zagroził także światu wojną nuklearną.

W ciągu zaledwie jednego stulecia od powstania pierwszego reżimu komunistycznego w Rosji potworny upiór komunizmu wymordował więcej ludzi w narodach pod swoimi rządami niż wynosi łączna liczba ofiar obu wojen światowych. Historia komunizmu jest historią mordów, a każda jej strona jest zapisana krwią ofiar komunizmu.

Rozdział drugi

Rozdział czwarty

Przypisy

[1] „Remembering the Victims of Communism”. Remarks by Rep. Christopher Smith before the House of Representatives on Nov. 13, 2017, https://www.congress.gov/congressional-record/2017/11/13/extensions-of-remarks-section/article/E1557-2.

[2] Stéphane Courtois, ed., The Black Book of Communism: Crimes, Terror, Repression. Translated by Jonathan Murphy. Cambridge: Harvard University Press, 1999. Polskie wydanie: Stéphane Courtois, Nicolas Werth, Jean-Louis Panné, Andrzej Paczkowski, Karel Bartošek, Jean-Louis Margolin, Czarna księga komunizmu. Zbrodnie, terror, prześladowania, Warszawa, Prószyński i S-ka, 1999.

[3] Der Spiegel, „Revolutionär Seiner Majestät” („Revolutionary of His Majesty”). Dec. 10, 2007, http://www.spiegel.de/spiegel/print/d-54230885.html.

[4] Winston S. Churchill, The World Crisis, Vol. 5. 1931. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[5] Robert Service, translation of „the hanging order”, Lenin, a Biography (London: Macmillan, 2000), 365. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[6] Aleksandr Solzhenitsyn, The Gulag Archipelago: 1918–1956. 1973. Polskie wydanie: Aleksander Sołżenicyn, Archipelag GUŁag 1918-1956, Poznań, Dom Wydawniczy REBIS Sp z o.o., 2010.

[7] Interview with Alexander Yakovlev (1992–2005), translated by Chinese Academy of Social Sciences.

[8] Stéphane Courtois, ed., The Black Book of Communism: Crimes, Terror, Repression, trans. Jonathan Murphy (Cambridge: Harvard University Press, 1999), 4. Polskie tłumaczenie za: Stéphane Courtois, Nicolas Werth, Jean-Louis Panné, Andrzej Paczkowski, Karel Bartošek, Jean-Louis Margolin, Czarna księga komunizmu. Zbrodnie, terror, prześladowania, Warszawa, Prószyński i S-ka, 1999, s. 26.